Alle inzendingen over bloeien

ring, veranderde al een heleboel, rustig gingen we praten over de jaren, een rugzak hebben we allebei, we bleven elkaar in de ogen staren, daarmee voelden wij ons even vrij, vrij van de wereld en de zorgen, vrij van de dagelijkse sleur, even niet hoeven denken aan morgen, en het gaf ons leven nieuwe kleur, een roos zo wil ik jou zien bloeien…

want de zee die we gaan delen is altijd bij de hand mijn spaans en italiaans griekts jou langs turkse kusten en in het witte waterschuim zal jouw gebruinde lijf weer zacht en ook ontspannen rusten wij zullen overgaan van lente naar het zomers eens waren wij de dromers die leefden in een eigen paradijs maar onze bloemen zullen bloeien…

pieren de golven omdat zij ons met hun kracht zouden hebben bedolven jij wakkert de wind tot orkanen en wij luiden klokken omdat we de gaten gaan stoppen die door het water en stroming ontstaan,hopen in het geweld niet ten onder te gaan wij voelen ons sterker met de natuur in de kerker maar zij roest in haar boeien wil lente gaan bloeien…

ik schilder maar dit jaar want woorden zeggen weinig mijn paletten staan al klaar de tubes leeggedrukt in kleuren van het leven penseel in grove schets wat door seizoenen is gegeven ik mes emoties in een woest begin waarin het roze kleurt van paars naar zwart omdat de werkelijkheid verwart dan sprankelt lente in het groen bloeien…

Veluwse rust binnen halen Waar het nergens overheerst En je liefde voor het landschap mag vertalen Een schaapskudde in de weer Je hebt er heide zien bloeien Dennetjes zien groeien Op veldleeuwerikenzang getrakteerd In gedachten is er zoveel geëlimineerd Je hebt de herder gesproken Een vos die in de hei is opgedoken Je hebt langs heidepaden…

Paarse bloemen die zonder zonlicht bloeien maar in onmacht en verdriet gaan groeien paarse bloemen zijn wanhoop en geen zegen ze groeien alleen langs passiewegen. Paarse bloemen die haar jeugd hadden getooid uit tranen van verdriet veelvuldig gerooid als doornen staken zij door haar frêle hoofd toen alle hemellichten werden uitgedoofd.…

in nazomers zonlicht strooit eens groen lenteblad warm herfsttapijt aan de voeten van de bomen waar daaronder de belofte van vernieuwing groeit aan de losgelaten schaduw van wat verleden is om later dan weer in nieuwe levenslust te bloeien daar waar wij gezellig de volle oogst genieten korten zich dagen sneller naar lange nachten de grijze…

jij bent ontwaakt tussen geuren en kleuren in het zachte bed der seizoenen gegroeid en tot bloei gekomen met een hoofd vol mooie dromen die de wereld van jouw slaap je heeft laten zien en waarin jij als baby en heerlijk kind later peuter en kleuter onbezorgd en vrij gespeeld hebt met zon en maan hoog boven je de verre sterren…

jij had ook een rugzakje maar daaruit pakte jij nooit de geijkte zaken wel verrassingen die met een lach tevoorschijn werden getoverd jij wist precies voor de mensen om je heen de juiste sfeer te creëren waarin hun talenten weer op zouden bloeien om in samenwerking met anderen de mooiste dingen gestalte te geven jij deelde…

van het aanwezig leven de meeuw schreeuwde omdat wij niet met hen spraken de grootste dieren zijn uitgestorven de rest was klein spul maar uiterst gevaarlijk zij gingen naar binnen dat wonnen wij niet wij wilden leven samen in harmonie ieder zijn deel en delen in het geheel in persoonlijke verantwoordelijkheid waarbij groei en bloei…

Er staat een huisje verderop, rozen bloeien vol in knop, bewoners zijn er ook in dat huisje aan de rand van de weg. De mensen die er wonen, zitten er al jarenlang al zijn ze verstoken van wat modern spul, ze zijn er om de drommel niet bang.…

Wij zagen hoe de donkre grond, Uit zwaarte, lichte wondren schiep, Of hij van 't duister opwaarts stond En met zijn bloei den hemel riep. En met zijn bloei den hemel riep.…

U moet leven, ideëel in mij en blijven bloeien. Of moet u sterven nu? Bent u zo ziek? Dan vraag ik u, mijn arts, heel straks misschien, naar simultane euthanasie. We staren samen naar het reinste licht en dansen in de kalmte van ons heimelijke vuur, het wrange aardse latend. Broze vriend, nu kan ik amper nog dit lijdend wachten dragen.…

In milde glans ontluikt voor onze treden Een bloei, des nijvre plukkers waard, Wiens oog niet, afgedwaald, voor bij 't Genoeg van Heden Op 't Veel van Morgen staart. Dat zó - mijn Vriend! - dat zó ons heil moog' duren!…

Waar, vlam-rood, rozen in de rooie zalen Bloeien in kronen en 't goud rommedomt, In spiegel-wanden duizendvoud weerómt, Komen we, nachtvolk, op het licht aandwalen.…

In een prachtige jurk tot op de kuit… Een sluier bedekt haar begerige ogen Het oude spel van verleiden siert haar Zwierig danst ze om de ridders heen Straks zal ze haar geliefde zien daar… De jonkvrouw flaneert door de balzaal Dansend voelt zij de passie gloeien Langzaam glijden sterke armen om haar En weet zij dat deze liefde zal gaan bloeien…

golven aan de kade van Lahinch De Keltic Music Shop en tweed en woollen ’s Nachts onder roze rozen wacht het woelen: Post Office, supermarket, sheep- en minch De smalle wegen worden niet verlicht Waar Bed and Breakfastvilla’s kleurig wenken The Burren doen je aan het leven denken Ook kaal, rotsachtig, schots en scheef ontwricht Hoewel, er bloeien…

Op ’n plein – ’n Fris wijd-open Plein, - waar kinders stoeien En om hun spel verheugd zijn En waar blije meisjes voorbij komen Met knappe stap, - Daar staat een boom die immer bloeien Zal, door Winter en door wind: De sterke, hoge boom Van onze vriendschap, Groot en vroom.…

dichtvorm aan En elke schoonheid heeft zijn bron Al is het hersenwerk toch wel bar krom De woorden vleien zich in mooie rijen Het is stroom die dichten doet gedijen En pink een traan voor elke dichter Die huilend met de wereld is begaan En niet geniet van zijn eigen dichten Hem zal het al met al minder vergaan Maar rozen zullen puntig bloeien…

Rode rozen moeten bloeien in het liefdeswater van je hart ik besef me nu zelfs ook bewust dat de dag van toen, belangrijk voor je is. Ik vlucht in duizend dromen maar moet de realiteit leren zien ik wil me ook weer zo voelen als op de dag van toen.…

Maar we zullen leven, groeien, uit het eind komt nieuw begin; veertig dagen doen ons bloeien, zuiveren lichaam, ziel en zin.…

per defilé folklore grapjes over te bolgericht vraag is brengen trein auto televisie ons niet te snel de velden in beeld zodat het de mens duizelt en verveelt bij flitsfoto's buiten de interactie krioelende meutes op Geestlijke plattegronden vliegen ons voorbij of worden niet uitgezonden omdat camera's weer anti-agrarisch eenzijdig op bloei…

jezelf helemaal Levend vol emoties Spreek je eigen taal Wees open jij mens En je zal ontvangen Liefde en genegenheid Blosjes op je wangen Wees open jij mens Glimlach wees eerlijk Deel je verlangend hart Een gevoel zo heerlijk Wees open jij mens Ver zal je dan komen Koester je warme ziel Leef je mooiste dromen Wees open jij mens Bloei…

deze boom is uitgegroeid minder buigzaam nu gehuld in ringen eerder leven dat de eigen bloei besnoeit en langzaam op doet geven krachten getrotseerd gevormd door het verleden te lezen in verharde lagen die het tere binnen schragen tot ze eindelijk zijn verweerd de weerstand in het heden het opgewassen zijn vastgelegd in rimpellijnen…

Aan alle haat wordt een einde gemaakt, En wij mensen, we zullen open bloeien. Is dit de nacht van dromen van kristal Waarin een ieder zichzelf vinden zal? Waarin we elkaar durven aan te raken, En onszelf aan de ander willen geven?…

metsel ik met gedachtenspecie de grillige stenen van de taal tot een wankel zinnenbouwwerk zwak getuigt het mijn verhaal kon ik regels laten zingen met waarachtig toverklanken zodat er sterke ranken groeien en bloeien tot in ver verschiet met een verlichtend levenslied deze gewillige betermaker ontbreekt node de magie die getijen…

Ik kijk naar de lucht draag verloren woorden langs diepgewortelde honger naar klanken zie achter die ene kale boom jouw ingehouden grijns waar tussen spiedend voorjaarsgroen oude takken seizoenen trotseren hooghartig rust de vorst in de grond bot groeien en bloeien samen met oneindige rijkdom maar bewaart even zovele tranen schaatsen…

Weg met bloei en kleurenpracht, vanaf morgen blijft het altijd nacht. Weg blauwe lucht en regenboog, niets streelt langer nog ons oog. Weg horizon en vergezicht, stel, het wordt nooit meer licht! Stel, het wordt nooit meer nacht, wie heeft daaraan ooit gedacht. Weg de sterren en de maan, alsof zij nooit hebben bestaan.…

Ik kijk om me heen De groene bomen, de krokusjes net in bloei Groene grasheuvels en blauwe lucht Maar het is allemaal niet meer zo mooi als het was Ik kijk om me heen Haastende mensen die niet te laat willen komen Mensen die bang zijn dat ze er niet goed uitzien Waar maken ze zich druk om?!…

wijsheid blauwgrijze tinten kruipen wingerend langs de bast bind me daar in kleuren en geuren kwast zwijg niet langer beeld spreek me aan zinnend tast ik me een weg naar houtskoolzwart je te omranden een streek een pen een woord je gezichten dartelen over elkaar daar in de wortels van de bomen waar woorden verstommen van klare groei en bloei…