Alle inzendingen over boom sneeuw sperwer

De sneeuw ligt als een wit tapijt op de aarde neer gevleid. De zon schijnt met haar stralen er op neer. Het is een schitterende sfeer... De takken van de bomen buigen onder de zware last. De winter is nu echt gekomen en heeft ons vroeg verrast.…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

februari in het park en het vriest niet, de bomen zonder sneeuw lijken op de bomen in de herfst onder dezelfde waterzon geen stampvoetende wandelaars of verkleumde kinderen op de zwierige schommels waarachter de dampende opa gewoon een roker blijkt het groene perk vult zich met kussende koppeltjes onder begeleiding van gekwetter van…

Verscholen onder sneeuw en ijs daar zingt een boom zijn eigen wijs nog niet zo heel hoog van de toren wie luistert zal het echter horen De sneeuw smelt weg, het ijs verdwijnt 't gezang wordt luider naar het schijnt de prille lente laat zich zien tè ingehouden nog, misschien?…

sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw sneeuw maar zomer broeit al…

Het zijn niet sneeuw en ijs waardoor het einde van het jaar mij dichterbij schijnt Het zijn niet die lichtjes of ballen in de bomen, ook niet de mooiverpakte cadeautjes Het zijn niet de beelden op tv, over rampen, armoede, oorlog of hongerige kinderen Het is niets van dat alles, alleen wintermoeheid, en koude voeten in mijn bed…

Schaduwen in de sneeuw van bomen, langgerokken vertellen mij dat de zon zichzelf glanscentueert terwijl ik mijmer over schoonheid niet te vatten in gradaties van helder en blits Ik sta voor een keuze in mijn leven het gewirwar in mijn brein is nu rust en elk antwoord is juist…

sneeuw de mens verbergt zich onnatuurlijk een jaargetijde waarin vergissingen de boventoon voeren…

droom en alles is nog meer verbleekt vanuit mijn raam zie ik een kale boom de winter komt eraan de kou, de regen en de natte sneeuw ik wil er nog niet aan maar ik weet dat het weer voorjaar wordt…

Schichtig voorzichtig scherpzinnige blik vuurrode gloeiende bal wattig roze sneeuw dageraad in het dal. In vredige eeuwigheid introvert afgezonderd verborgen tussen bomen oog in oog met een hert begint leven te stromen.…

laat mijn woorden dan bij maanlicht van sneeuw zijn een siddering, een beetje wonder zoals zilverglans, mild in bomen het onbekende dat zich over het leven buigt; een vinden of ontwaken in trillend teder en in dromen wij samen in witte kruinen de engelenvleugels tegemoet…

vertel me wanneer winterrouw de bomen laat rusten zeg me het antwoord nog voor ik verdwijn waar schrijft het kind afwezige gezichten, de namen van toekomst in het schorskleed bewoond zal ik het weten en komen tot stilte het vaarwel van verdriet onder vouwloze sneeuw…

als ik het je vraag wandel je dan mee samen door de sneeuw langs bevroren water is er warme chocomel dan stoppen we even voelen onze handen en praten over later heb je me ooit nodig denk dan aan me ik zal vliegen over bomen om naar je toe te komen…

de boom hij staat verlicht een boom te zijn alle takken zijn behangen met zilver rood en groen en boven op zijn kruin een piek tot aan het plafond ze hebben hem bespoten met chemische witte sneeuw het verstikt zijn ademhaling en naalden zitten los je ziet hem bijna denken was ik maar terug weer in het bos tussen al mijn groene…

Als ik naar de kalender staar, geen sneeuw hindert het zicht door de bomen blijft het bos het bos in dit licht groeit het uitzicht in het kijken dat ik het verzon, verder dan de zoom van het inzicht tot aan mijn horizon er is niets nieuws in de verwachting achter de zon, geen vlok te zien als dit uitblijft, is ook de nacht niet uitzichtloos…

De sneeuw ligt overal verspreid en alle bomen zijn gerijpt de zon schijnt met haar stralen er doorheen Het is een stille pracht. Wie had dat verwacht! Zo vroeg in het jaargetij gaan we door de koude winter heen... Wat staat ons nog te wachten? Alleen maar koude nachten.…

Die sneeuw op al die kale bomen, het licht vergrijsd en stil, zo heerlijk stil. Het lelijke wordt mooi verborgen onder de witte winterpracht waarop de kinderen sleetje rijden en al die natte sokken moeten drogen, moppert de een, de ander roept alleen : “wat mooi “.…

De sneeuw ligt sprookjesachtig op de takken Het is echt onvoorstelbaar wat er viel Draag schoenen met een winterhard profiel! Vergeet jezelf niet stevig in te pakken! Een sneeuwkerstkaart is zó 2010 Die wil ik deze eeuw echt niet meer zien…

De grond is wit, de nevel wit, De wolken, waar nog sneeuw in zit, Zijn wit, dat zacht vergrijzelt. Het fijngetakt geboomte zit Met witte rijp beijzeld. De boom houdt zich behoedzaam stil, Dat niet het minste takgetril 't Kristallen kunstwerk breke, De klank zelfs van mijn schreden wil Zich in de sneeuw versteken.…

roerloos wacht op blootstelling aan licht en lucht was het kind verwonderd toen het in het water raakte en het kroos zich eensgezind sloot de handenwringende tijd voordat iemand kon bevatten wie het kind verborgen hield en toen de stuurloze handen graaiend in onwillig sterrenkroos de klaaglijke roep van een onwetende sperwer…

sneeuw of geen sneeuw - hij treedt in de voetstappen van zijn vader…

Een morgen vol sneeuw; in de sprookjeswereld valt pekel met verderf. Winterzon breekt door, wordt al warmer, vorst verdwijnt: rijp valt van bomen. Maartse sneeuw daalt zacht; pas aan 't eind van de winter zien we zuiver wit.…

licht met de kleur van metaal gevangen in jouw ogen vonken spatten over hoog in de kale toppen van de bomen fluistert jouw stem ik waai mee met de woorden vurige handen ontdekken verse sneeuw zacht en zoet het proeft naar bijna voorgoed…

Nu de bomen met wit zijn betogen tracht ik hun stilte wederom te horen. Een oude droom wordt in mij herboren en dieper zinken sneeuwen in mijn ogen. In den einders ligt mijn blik verloren, alleen mijn schreden worden nog bewogen; van een heengaan staan de sporen vers, als van uw laatste toebehoren.…

de zon schijnt klein in hoge lucht weer trekken ganzen sporen op hun verre vlucht nog kalen bomen een donker silhouet tegen de horizon maar voor mijn voeten dartelen kleuren in een nieuw ontmoeten vervlochten met het wit van sneeuw bevechten zij hun plaats in blauw en paars…

ik weet vaak niet wat ik zeggen wil een boom in bloesem maar de lente blijft uit een omhelzing hoewel je net hebt afgebeld een tram of een bus ondanks sneeuw en regen ergens steeds dat gevoel, die diepte dat ik van je hou en dat ik dat moet zeggen zeg me wanneer zeg me hou van jou…

de sneeuw verdwijnend, boven zijn eigen bewustzijn uit stijgend uit zijn tijdelijk lijden verlost Voor eeuwig In de schors van de boom staat sinds twintig jaar zijn naam gekerfd samen met een hart en de naam van zijn overleden vrouw alsof de man aanvoelde dat ze niet voor niets altijd samen vertrouwden in de hemel en dat daar alles zal…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje.…

de tuinen en daken schijnen sprookjesachtig wit kunnen je vertellen wie er zoal is langs geweest. het sneeuwtapijt laat sporen na een roodborstje en de kat ze kunnen het niet ontkennen dat ze er even waren... de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur…

blad waait met de wind op weg naar verre plaatsen winter nadert ras stappen op het pad bladerloze boom in sneeuw een enkele vogel de oude steen ligt stil door verre eeuwen heen door niemand gezien kabbelend water stil ligt de verlichte stad een vogel vliegt weg het ven verscholen voetstappen in verse sneeuw krakend ijs dichtbij…