Alle inzendingen over breekpunt

die kwetsbare man voor me met twee dochters naast zich een priester leest de mis de gesloten kist staat vooraan vier mensen steken kaarsen aan een hand streelt het grijze haar langzaamaan knapt hij voelt het echte breekpunt na vijftig jaar bij elkaar…

( voor Mark Rutte ) Je hebt dan wel een nipte overwinning, weet wel, de tegenstand is niet gebroken, begin maar met je zogenaamde ontginning, wij zullen jouw ivoren toren met de waarheid bestoken. Dag en nacht ligt je fakeglimlach onder vuur, blijf jij maar een verbeten slaaf van het kapitalisme, vier maar blindelings feest, rechtsaf met…

Het is voorbij, de strijd is gestreden. Het einde van de tunnel geen verlichting, maar oplichting. Het tegenovergestelde van lachen dat voel ik nu. Ik lach. Mezelf de schuld geven breekt mij. Anderen breken mij. Wat doe ik hier? Wat doen jullie? De woorden, jullie woorden. De stemmen, terug gekomen. Het einde van mezelf, nabij. Vanaf nu,…

toen dwaasheid bedacht zich zegeningen te tellen en de laatste verboog om tot liefde te komen wist ik weer dat dwang niet keerde naar geluk alleen omdat ik touwtjes strakker in controle trok alles glipte me uit handen, viel stuk in herhaling en ik dwaalde verder weg dan eerder ooit, verder van mijzelf maar ook van jou die…

je kwam binnen en zag meteen iets in mijn ogen wat al veel te lang had vastgezeten ik brak open - dat was het mooie - en liet me schaamteloos door jou ontdooien alsof je kwam om mij omver te werpen - als een vaas in duizend stukken - en dat lukte je kwam binnen…

Ik had mijn broertje iets te vaak geschopt Mijn vader zag mijn zusje in geen jaar Mijn ouders spraken ook niet met elkaar Toen kwam het nieuws dat Rutte ermee stopt Nu dansen we uitbundig in een kring Veel dank voor de gezinshereniging…

Vergeven is ook energie weggeven, die je angstvallig, zelfs gewoontegetrouw als vanzelfsprekend, bijna, maar vooral boosaardig vasthield, tot een breekpunt van inzicht en mededogen; zie je, dat je jezelf bijna al die tijd, had voorgelogen.…

Als ik het dan niet meer weet kom je in een droom en legt uit in woord en gebaar waarom het mis moest gaan waar het breekpunt lag dat al jaren eerder begon toen de barsten hielden we nog praatten met elkaar…

verstaan woorden scherp als scheermessen monden vol van oude woorden en nu het zwijgen in alle talen het breekpunt is nabij aan de voeten de hel die gretig geheel gratis inviteert voor de afdaling oren tegen de grond en verstaan voor de eerste keer…

voel opnieuw de warmte van oplaaiend vuur maar verbrandt gevoelens niet het breekpunt van pijn zijn jullie al voorbij maar nu jullie op nul zitten vergeef lach zoet en teder naar elkaar doch pas op voor dit nieuw begin want voor je het weet heb je het bij het goede eind gelukkig maar…

maakt me niet uit Of ik er alleen voor sta, 'k Laat mijn geweten spreken, Mijn laatste steun en toeverlaat Die bij mij blijft als alles En iedereen mij heeft verlaten - Elk mens, hoe rechtschapen ook, Wordt geregeerd door het vooroordeel Dat onmerkbaar in hem geboren is, Dat zijn denken buigt en stuurt - Ieder mens heeft zijn breekpunt…

ik ken het breekpunt van glas dat sierlijk rankt op slanke voet maar meer nog de verleiding van warme schijn het vloeibare geluk maakt alles stuk want verlangen heeft een dorst die nooit te lessen is ook als het ach en wee al moeizaam wordt geslist aangeschoten zijn herbergt groot venijn juist op de roze wolk knapt het glas…

je schopte zachte muziek in het mechaniek van de schijf tot hij zijn vertrouwde draai had gevonden in snelheid en geluid je komde handen rond klei die randen verkenden van meegaandheid en consistentie in samenspel tussen cirkel en lijn zonder breekpunt te zijn fraai welft lichte druk de soepele klei gelijkmatig de hoogte in…

sterfelijk vertraag ik mijn verhaal het breekpunt zichtbaar wanneer lijnen aan kracht winnen, golven worden die ik schep tot schuimend lichaam er waait een gedicht uit grillig gevormd ook door het zilte aangetast mijn handen halen zich open aan de horizon versieren illusies met schelpgeruis opnieuw in deze volgorde van emotie…

Ik wilde tot hun breekpunt komen, er tegen opspringen om onze uitbundigheid te meten maar telkens waren ze me te vlug en wierpen me omver. Ik gaf me over, liet me bebeuken, me meestromen met haar kracht, er was geen verzet en veilig spoelden ze me het ondiepe op, 'terug' leken ze te zeggen, 'te gevaarlijk, blijf mens'.…

ze heeft alle mensen aangekeken gespeurd naar hun geweten in fragmenten van normen en waarden die van belang zijn voor leven en bestaan op aarde bedroevend is haar oogst in tastbare resultaten wel vage toezeggingen als wij weten waar wij samen over praten om dat vorm te geven duurt jaren breekpunten zijn ego en de eigen vrijheid…

Ik schrijf de stilte op mijn huid en voel hoe het frêle broze in zijn lot-gebondenheid door neergepende inktkogels kan breken, terwijl mijn zwijgzaam schrijven soms wegzinkt in de plooi van het leven en ik met gesluierde ogen kijk naar het breekpunt tussen praten en zwijgen vertrouwend op de onafhankelijkheid van het vrijelijke bestaan…

Het licht wat ooit nog fonkelde de warme taal van het gelaat krimpt ineen en zwijgt De dode die niet op wil staan De kiemkracht die op sterven staat De onschuld die verdwijnt De traanval glooit de wangen nat en sluit de lippen kronkelend om wat eens is geweest Nu waanzin mij hier achterlaat het breekpunt mij door midden zaagt verlies…

jij hebt nooit je hand opgehouden er was altijd voldoende vertrouwen in eerlijk levensgeluk zelden ging er iets stuk calamiteit en onvoorzien waren de predicaten die je niet in eigen handen had een stukje verzekering dat altijd al vergeten was het breekpunt is onverwacht opgedoken hoort bij de evolutielijn ook het venijn van…

ik kom thuis te vaak de verkeerde woorden tegen in ons samenspel vooral het woord moet heeft een veel te hoge gebruiksfrequentie in breekpunt zijn dat doet de sfeer geen goed mijn tegenzin kleurt de moeite om een en ander uit te leggen dus valt er stilte en die wordt steeds meer fundament voor nieuwere discussies over hetzelfde…

We zien geen tijd tot echt bezinnen totdat er plots een breekpunt komt, een dwaas vertoon van macht of ijdelheid. Dan stolt de tijd en zien we wat er echt van waarde is: de liefde die gegeven is, ontvangen en herkend in kleine dingen.…

Totdat moment, dat breekpunt in je leven; waarop de schimmen van oude koeien in de zeven sloten uit baden gaan; en je geen vanzelfsprekende passage meer geven om op dezelfde wijze voort te gaan.…

met ogen die spraken om zo liefde in woorden nog intenser te maken jij regisseerde terwijl ik in onbevangenheid jongleerde met kracht en vitaliteit open en sloot de gordijnen pimpte scenes die leden onder het schmieren zonder verhaal we hebben de rollen verdeeld aan elkaars touwtjes getrokken vaak zonder brokken het breekpunt…

en herkenning verbloemt totdat ze stikt in berusting en de mens -de denker- verder doet veinzen Geen Damocles, geen Icarus, geen potpourri van stenografische stijlpassingen die mij kan vertellen hoe zoiets mis kan gaan ze zwijgt Zoeven besefte ik, dat in het zicht der tijd pragmatiek het gips van het breekpunt…

Nu de verkiezingskoorts zo is gestegen, volg ik de peilingen van dag tot dag. De kids gaan met een kleurplaat aan de slag, terwijl ik maar blijf wikken en blijf wegen. Hun voorkeur hebben zij al uitgesproken, maar pas goed op: een punt is zo gebroken.…

het kaarten Een punt zetten en maak je waar Geen punt als je wat later komt Het middelpunt van de evenaar De kapper knipt even de puntjes Een punt te weinig bij je examen Doelpunt van Klaas-Jan Huntelaar Bij een meetingpoint kom je samen Verse puntjes van de warme bakker Puntzak snoep een puntje appeltaart Is een hoogtepunt ook het breekpunt…

mijn handen tegen mijn oren Om hun stemmen niet te horen fluisteren Vingers verkrampen en angst overheerst Bang om te verliezen wat het daglicht zag Ze bewegen achter de meubels Raken me aan in mijn eenzaamheid Voelen wat hun aanwezigheid teweeg brengt En toch blijf ik liggen achter open ogen Pijn kruipt omhoog Rustig bereikt het mijn breekpunt…

Op het breekpunt van Oost naar West, op de luchtbrug van Noord naar Zuid, leg ik de dag aan een reusachtige razernij Een colonne schuinsmarcheerders trekt aan het wakend oog voorbij Strijdbaar als zij zijn, maar niet te benijden, als berijders van de Dood Oorlog betekent: brood op de plank..?…

De tijd was ons breekpunt, onze zielen te jong Om de liefde te vangen in ons eeuwige vuur. Verdriet en deceptie verdreven emoties En lieten ons weerloos in dit gezegende uur.…

Dat is ‘t punt dat je niet als een breekpunt mag zien, want er is meer in dit leven dan dit poppenkastspel. De dans van de poppen ontspringen, toont krachtig het menu op het poppenschouwspel van jouw keuze.…