Alle inzendingen over bungelend

boven de starre mandragora in vol naakt ornaat vergeten bungelen gekloofde voeten de laatste der gehangenen eindeloos galgentouw schuurt niet bereid tot knappen blijft het schommelen duren lang nadat leven vervloog naamloos en onbekend trotseert het lijk de weken tot de wind dan moegetergd ook de laatste gans verwaait eenzame…

Ik prijs ze als het moet de hemel in Waarna ik ze laat storten Zo snoer ik ze de mond Grijp ik ze bij hun strotten En knijp er tot de laatste zucht En vreselijke krampen de tegenstander Slopen door gebrek aan lucht En als hij daarna bungelend aan een Zijden draadje hangt Verslagen en doodziek Dan kan ik rustig toegeven Dat ik mijn voordeel…

Zie de woorden bungelen Aan een zijden draad. Slechts een enkele vezel Scheidt de weg tussen goed en kwaad. Wie zal mij wijzen? Wie geeft mij raad? Als de rede voorbij is en de wijsheid te laat. Mijn opstand van woorden Bezegelt mijn droevig lot. Een redenaar gebroken Op weg naar het schavot.…

mensen pruimen en peren, ze bakken taarten van de bitterappels, ze spelen luit en fluit in de oude, oude rozentuin Op de steen brandt het licht de buik van de lamp, boordevol olie, is opgewreven, ik hark de paden tot aan de steigers in de oude, oude sterrenzee Er scharrelt een egel, eeuwen gaan voorbij kinderen op de bank laten hun benen bungelen…

mijn favoriete hangplek in Den Haag werd vroeger wel genoemd ‘het Groene Zoodje’ ik smul er onder zonlicht van een broodje een stenen heer kijkt droevig naar omlaag hij legde met zijn broer hier ooit het loodje de reden voor de lynchpartij was vaag zij hingen hier voor schut en dus niet graag te bungelen aan touwen in hun blootje ze kregen…

vastgebeten vanaf het moment dat zij werd geboren aan zijn poten altijd meegesleurd door de wereld van het kleine leven werd hem plechtig een naam gegeven die ze huilde als haar hartje was gescheurd op het ritmisch veren van d’oude twijfelaar speelt ze met een beest van vlees en bloed dat schaamteloos mag proeven van huid en haar uit de kliko bungelen…

De tranen voelen warm, bungelen eerst voordat ze vallen op mijn arm. Glijden dan naar de ster en doven steeds zijn licht, maar niet mijn liefde van verre, voor altijd blijvend, aan jou gericht.…

mens wil op mijn werken reageren ik schrijf voor een publiek dat niet bestaat het maakt me boos, verdrietig, obstinaat mijn dagen zijn gevuld met prakkizeren wie laat zich tot de ware leer bekeren wie houdt me uit de goot en van de straat ik schrijf voor een publiek dat niet bestaat begrijpt u wel hoe dat kan deprimeren nog even en ik bungel…

vrouwe sprak de man ik bungel nu al zo lang doe d'r 'ns wat an nou ja zei de vrouw spreek niet zo vreemd je bent toch van hier en nu verre van ontheemd het is ook jou bekend niets staat vast behalve de dood aan het end de rest kan beslist opgeschort hoort bij leven in het kort onzekerheid kan geeen kwaad voor de innerlijke groei…

van al die pleinen De pleinen overal ter wereld Waar we spraken in de taal van het verzet, de stenen, de opstand de revolutie, de vrijheid, Die sprak ik ook, die taal Dat sprak ik, vroeger de taal van het plein Nu spreek ik de taal van de angst De taal van het misgaan De taal van de gewonden, de gemartelden en de doden, de gehangenen bungelend…

Hun armen bungelen halfstok. Onder hun tong zit gram. Ze kennen haast geen zinnen zonder tss. Zo zuinig zijn ze op hun lucht. Je staat erin voor je het weet. Heb ik iets van je aan misschien is uit hun mond geen vraag. Een wenk: kijk naast hun kleren. Wijs naar elkaar, wijs naar het water met de zon erboven.…

De winterse koude waait weg glinsterende dooi drupt van katjestakken, wollig glurend uit opengebarsten bruine velletjes een summiere geur van lente vermengt met nog klampende friskou ijs en sneeuwvermoeden paalzittend de snelle slechtvalk muisstaart bungelend uit zijn bekje borstkast nahijgend van de jacht ziet op het bospad fietser met…

Mondkapjes in de straatgoot, in de struiken langs de wandelpaden, bungelend aan het fietsstuur, losjes om de pols, weggezakt tot in de nek. Wat een gedoe. Soms kruisen, bij nader toezien, goede kennissen elkaar. Vanuit de onderarm ontstaat een beweging richting handdruk.…

Worden onze goede intenties in veelkleurige ballen gevangen; bungelend in onze meest optimistische droom. Zingt een goud- kleurig vogeltje tussen witte engeltjes voorzien van zilverkleurig engelenhaar; onhoorbaar over een vrede op aarde en heel veel voorspoed in het nieuwe jaar.…

spastisch na Terwijl ik hangend van de helse pijnen verga Mijn hoofd laat ik troosteloos ook maar zakken Omdat ik toch niet meer naar adem kan snakken Het woeste gejuich klinkt nog in mijn oren Nu ik hier tergend langzaam hang te smoren Uit mijn gebroken nek ebt de pijn nu snel weg Terwijl ik dan toch maar het laatste loodje leg Mijn benen bungelen…

Haar blauwe kleed ligt losjes om de ranke schouders, de witte kousen glijden langzaam van haar af, jarretels bungelen als een tochtgordijn in de deuropening van haar natte, gezwollen vulva. Elegant beweegt ze met haar slanke benen, brede heupen, losse haren, naar de oever van het gele water (Oeps!, een plasje zeker!).…

Zakjes huid bungelen als oorlellen onder haar ogen. Haar mond valt half open vanwege die eeuwige sigaret. Haar tong slap maar roze. Haar wangen vlekkerig rood. Gaatjes ongevuld. De tatoe verrimpelt haar teen in een herfstig blad. Groeven langs haar neus inmiddels diep genoeg om alle zwarte puntjes erboven te dragen.…

Alsof het je laatste dag is Druk je poedelnaakt, verkleumd Een engel, in decembers witte deken Verkleurt je huid, rood En knijpt de kou je longen dicht Als een eendagsvlieg Koester je elke tinteling op je huid Gaat geen seconde aan je voorbij Terwijl je afsluit met een koude douche Je witte, van bloed onttrokken voeten Als ijsklompen bungelend…

eigen pedanterie Dat ik nooit schreeuw Of nooit gil Genoeg stof voor de sauna, Zei je Maar op die dag zag ik damp vortexen draaien op het warme water Druppels sterren in het zoutbad schijnen Voelde ik je lijf, mijn verlangen naar eeuwigs in dit warme water Wij leken enig in het bad waarop damp, zagen alleen vaag gouden benen bungelen…

opstaan en op de fiets zonder stang afstappend voor elke drempel elk bruggetje is mij te hoog en iedereen laat ik inhalen wacht ik keurig bij elk stoplicht stapje voor stapje en zo voorzichtig mogelijk op de treden van de gang-trap m´n voeten veilig neerzettend op een stevige ondergrond me kreunend omdraaiend in bed de benen lang laten bungelen…

partijen zich moe gestreden neder zetten de schaafwonden likkend om het bloeden te betten en elkaar de besmeurde handen helpend aan te reiken Laat zij zich even gaan en laat haar ware aard blijken Glimlachend wuif zij het vertrekkende busje na en onder applaus zegt die lieverd met zwoele stem kom op nu jouw beurt pa Zo opgepakt en bungelend…

lag nader dat wat moest komen, Wat we zonder bewustzijn zochten Onvermijdbaar door ons te ontginnen, Nooit beginnen mocht Na worstelen, klungelen Ons gewroet Stampend, pompend, elke slag Slaan we samen het ritme Dwars door meerdaags spinnenrag Straalt je afgestofte lach Je kwam, je zag Je zit in me In meer dan al m’n lagen Na al het bungelen…

Bij het verslaan van één, leken er tien terug te steken Op die grote zolder, die de Hemel heet, was ons uitzicht, in schemerdonker, tussen bungelende witte lapjes die hingen aan 't plafond met veertjes, spiegeltjes, zachte pluche dingen, op haar plek, zoldertje op zolder waar een laddertje stond.…

Ooit hingen ergens kleur en reuk van straat In authentieke grauwe elementen De groenteman met ruwe bolsterpit Bracht weerloos eerlijk en ongesmukt Andijvie onversneden kroppen sla Geen avocado dadels zoete druiven Maar witlof selderij en knoflooktenen 's Zomers bessen in de winter penen Bungelende weegschaal in zijn kar…

verlepte accountmanager bovenop gedaan het tweedehands atelier kreeg onder zijn bewind wat malafide trekjes of twee Welgezind lokte het alle wild uit de Oostakkerse akkers alwaar mijn haard brandt en wel des winters sakkerdju Claus zou dichten dat zijn geboortegrond naar de kloten gekeund is Het straatbeeld werd nu geteisterd en wel door bungelende…

Op die momenten, die belang en waarde krijgen als het leven uitzichtloos lijkt af te drijven ergens hoog bungelend boven een grote wereldzee.…

Het landschap fluistert: er speelt zoveel meer dan welgevallige, vertoornde goden het is de dobbelsteen van gekonkel, hebzucht en macht goed en kwaad bungelen aan een zijden draad wellicht is dàt de spijker door Helena’s hart…

te strikken, tot hoorngeschal weerklinkt dan buigt hij wel, bovenop de zoldering, voor de Styx met zijn bassend gedamp in de zwaarste orkestratie hoort men zijn fijnstbesnaarde elegie langs geen kanten, zeker niet daar waar men water tot beton boetseert en gedwee hangt hij als slachtoffer van zijn tijd, timmermanszoon zonder kruis te bungelen…

licht, het zuchten van goddelijk gedogen toch vertel ik hem, die ik ben, over de reis langs de kleurige regenboog die mij verleidde naar nog meer en hoger, tot het zwart mij vroeg, te vroeg mee nam aan de hand en hij, die ik ben, als marionet naar binnen zoog en de touwen, ongelijk, zo ze zijn , in het spel der poppen, hem, die ik ben, liet bungelen…

De lellen bungelen aan de armen terwijl ze noten strooit op bladerdeeg. Opa mompelt naar de wijzers want als de zon in het raam staat ratelt en ruist en raast de maag. Brood van lood en schimmelkaas en een waas van wijn. 2 De grondwet galmt door de holle kamer. Zilverbestek spiegelt de koepel, een uitstulping op de vlakke daken.…