Alle inzendingen over dag nacht

, tot de dag zijn dienst overneemt....…

Dag dag, je wodt steeds korter. het wordt alweer duister en ik luister naar wegstervend daglawaai dat plaatsmaakt voor omfloerste nachtklanken…

Er is geen dag dat er geen dag is geen dagen zonder jou in mijn gedachten en als de dag verstreken is neem ik je mee in mijn nachten. Er is geen nacht dat ik niet drooom geen nacht zonder te denken aan jou omdat ik in die donkere nachten nog steeds zo zeker weet dat ik van je hou.…

zo vol, volledig als de cyclus zich rondt en haar glans werpt in neerschijn van de nacht zo duister, volkomen als schaduwen ijlings vluchten en vensters donker oplichten zo stil, volmaakt als het uur der waarheid zich geruisloos terugtrekt en helder zicht weer aanstonds verschijnt…

en reikhalzend licht streelt warme gevoelens intens vreugdevol als goudvlokken sneeuwen en een regenboogkrans de hemel vult Ik adem diepe geuren proef de dichte stilte die zich opent in een adembenemend panorama omgeven door herfstbladeren stroomt levenskrachtig bloed de nieuwe dag weer in…

Ik draaf als een Berber door de bergen, zeef de sterren uit de nacht. Ik vind wat jij probeerde te verbergen. leef op ieder anders kracht.…

ik heb je achter mij gelaten wakker geworden met een schreeuw op mijn lippen, wedergeboren vergeten het wegzinken in onbewust schuldgevoel de verlichte tunnel is dus niet het einde…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

Duisternis verliest haar macht, stel, het wordt nooit meer nacht! Stel, er is geen dag of nacht, geen avond en geen 'slaap maar zacht'. Geen gloren van de dageraad, geen orde en geen regelmaat. Geen dagelijks einde of begin, alleen maar iets er tussenin. Hoelang zouden wij overleven, stel u dit eens voor, heel even!…

De dag verscheidt nu heel teder de avond lijkt nog erg ver, heel langzaam daalt zij echter neder hier en daar verschijnt een ster. De maan is nu ook verschenen 't is of zij zachtjes lacht, immers de dag is nu verdwenen en meester is even, weer de nacht.…

want de zon stond op en neeg ter kimme dag, donkere nacht met jouw duistere gedachten jij mag er zijn maar dan straalt de ochtend lichtbrekend takken en dan ben je er geweest…

Ik geef jou licht en omarm je ook al is je kleed de nacht. En wat uit jouw hart voortkomt zal ik brengen naar de dag om daar te leven.…

bezinnen en zo vertraagt zij ons nerveuze brein Zij brengt de aandacht weer terug naar binnen naar de intactheid van ons kroondomein Zacht is de Nacht, haar sluier transparant Voor 't ijlste Morgenlicht wijkt zij galant…

in het brakke water schemert koel grijs licht tussen zout en zoet hoe til ik het stille gewicht van de nacht naar de dag?…

Je neemt gewoon een stuk of wat personen, Die stop je in een huis, de deur gaat dicht En camera's die op hen zijn gericht Laat je hun doen en laten dan vertonen. Straks komt de nieuwste serie op teevee: Big Brother Vier met Volkert van der G.…

Je beste uitrusting voor een nieuwe dag goed uitgeslapen is goed uitgerust!…

Zij brengt hem telkens weer, Dag na dag, nacht na nacht, In de diepste afgronden van Zijn wezen. Hij gilt! Klieft open het trillende lijf, Doet vloeien de handzame stromen. Verlost wil hij worden. Vandaag nog! … Na deze laatste lust.…

, nachten die pruilend de tijd verdoezelen in de nagalm van een oud verduisterd boek dat zonder kaft de huisregels bijstelt van een toevallig mankement die zich aandient met schrik en hopelijk valse overtuigingen…

, dagen en uren die altijd veel te kort zijn en duren!…

Op de hei werden dagen, nachten, het gouden oog 's morgens je doel, onbereikbaar blauw, paars groen je krachten, is wat ik al lezend voel. Brokken verstikken mij ’t verder gaan, trillend omklem ik mijn glas, tranen wellen gestaag steeds meer aan, visualiserend hoe het toen was. Je schrijft: ”Nimmer vergeten maar wel vergeven!”…

Doelloos dwaal ik In het koele maanlicht In de zwoele zomernacht Geen stem leidt me Geen voetstappen volgen me Alleen en de sterren Alleen en de bomen Door het bos zie ik ze Door de duisternis voel ik ze Doelloos dwaal ik In de koele ochtendmist In de eerste dauwdrupjes Geen pad leidt me Geen angsten volgen me Alleen en de luikende nacht…

De schemering schuift de dag opzij Duisternis druipt langs het vensterdak Kaarsen flikkeren de nacht tegemoet Visioenen fladderen door mijn hoofd Dromen openbaren zich weer niet De klok tikt donker urenlange slapeloosheid tot De ochtendzon struikelt over haar stralen De dageraad dringt zich op De donkerte voorbij Een dag lang wacht de schemer…

er scheen geen maan maar het leven lichtte ons bij met haar kleur kleine takjes knapten en hun muziek vertelde van het volgende pad op het zachte mos voelden wij de vochtige veerkracht in een zuigend gaan maar er was meer ook op het stille web onder de grond roerde lichtsnelheid zijn info in tal van processen werd zonne-energie…

als bode van hemel stormend zonnekracht Na jaren dwalen in de schaduw ongekend en ongevoeld geen dag, geen nacht maar schemering was mensenleven zo bedoeld?…

Schuin aflopend, het strand Vlak onder de duinen Ik zit droog, zand Vloedlijn, jutters struinen Langs Noordzee, oplichtend In lichtgroene golven En achter het duingewelf begroet Oranjerood de nacht de zon Omdat het altijd zo moet.…

De wereld maakt zich op voor een nieuwe dag, waarop alles weer gebeuren mag.…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

Daar slaat de bel voor de volgende ronde duisternis stormt uit zijn blauwe hoek, in extase klapt de wolkendonder voor het flitsende voetwerk van de nacht. Daglicht haalt uit, vermoeid en gehavend, de rode handschoenen nèt iets te laag een klap, een draai met rollende ogen en plotseling wordt alles zwart.…

Ik zie wat geluid galmt En door misten zingt Wat de dag ontspringt En in de nacht valt Een omarming van het land Van horizonloos, op de mens lijken Maar de dag is mij te plesant Om hier stil het niets te bekijken…

Dag stilte, tot straks. Wanneer de zon weer verdwijnt en de maan verschijnt. Dag stilte, tot straks maar weer…