Alle inzendingen over doolhof leven plots

Jouw leven in een paar zinnen Dat is onmogelijk en waar moet je beginnen. Maar dat maakt niet uit zou jij hebben gezegd Ik had het niet geweten of vergeten, want mijn geheugen was slecht. Praten over eten en koken dat vond je fijn En boerenkool moesten met kaantjes zijn.…

'n wrat 'n paradijselijk doolhof bezongen in de geest door lieden die zich verdrinken tussen de verlengde huidtepels van Moeder Aarde je moet in Jersey zijn geweest…

Daar waar zwijgen herrie maakt snijdt glas de laatste tranen -zwarte onzekerheid maakt het hart zo bang- daar waar vluchten de noodstop is zijn woorden gevangen in een letterspel daar waar één bloem onkruid wieden verbiedt waar één meeuw leven tekent is de geest gevangen in een slecht gebouwd doolhof…

in deze doolhof van letters zoek ik naar een gaatje om u een stukje buitenlucht te tonen of een kinderhandje dat hoepelt. ik kan wel schrijven akst mik strlos en bedoelen dat ik niet te spreken ben maar men zal toch binnenkomen ik moet verstaanbaar uw werkelijkheid ontvreemden als een zakkenroller.…

de toppen van herinneringen, doemen de schimmen op van het verleden, peinzend tuur ik naar boven, om te ontwaken - op de door de tijd - versleten treden en op een mistige winterdag, verlaat ik mij op de dromenmaker die ik op de helling zag, ‘zeil ik ab ‘ langs versteende gletsjers, om uiteindelijk op het gladde ijs en door het doolhof…

Het leven is een groot doolhof. Maar probeer van alle fouten te leren. En de rechte weg te gaan en wees eerlijk. Voor een heerlijk en goed bestaan.…

Beneden smachtend in grijze wolken onverbiddelijk Nederige afwachtende houding uitnodigend tot misbruik Kleverig angstzweet zout en verzuchtend Bang maar ook schril gehuld in zwart, hard Pijn verterend zoekend in labyrint Taal niet begrepen, holle frasen net weer wel Steeds verzonken in ledig - waarom - Minnekozen onbestaande enge leegte Gemis, doolhof…

Ik weet hoe regen smaakt en bitter kruid in mijn tong snijdt – alles wat eetbaar is geproefd en vernietigend verwerkt tot een hof van herinneringen met paden liefde naar perken vriendschap en bedden ondeugd staken boosheid, vijvers verdriet en een stinkende composthoop van mislukkingen en verlepte idealen het klinkt ordelijker dan de doolhof…

Ineens die tranen om zoveel dat kwetst, dat onbegrepen toch de dagen kleurt, dat plots naar pijn en naar november geurt en dat zoveel weer losmaakt dat allang vergeten leek. Maar even plots komt weer het licht en schijnt de zon; ik weet dat geen seizoen het eeuwig leven heeft en dat de eb en vloed dit leven tekent.…

Muziek doorkruist m’n hoofd stuitend op een doolhof van oneffenheden In een wirwar van onzekerheden Op zoek naar een helder zicht met minder rafels en een beetje meer licht.…

al rennend en vliegend kleurt mijn leven in alle snelheid dezelfde donkere cirkels na iedere hoek komt weer die identieke straat als net tevoren het zweet verdwaast in de verte kleurt het groen waaraan ik me vastklamp doch blijkt het 'n doolhof van dorre bladeren waardoor mij niets anders rest dan mijn eigen lot in handen te nemen…

Stel je het leven als een doolhof voor, waarvan de uitgang zich steeds van jou verwijdert als je denkt dat die dichterbij komt. In het doolhof van het leven lijkt het einddoel het begin van alle afstanden. Stel je jezelf als een zwerver voor die zich uit het licht verwijdert en er steeds weer in terugkomt.…

de raadsels van dit leven…

en dan plots verstild bestaan vlinder zonder vleugels leven als op een foto bevroren beweging een stilleven…

woorden wachten in een doolhof van donker zinkende gerechtigheid het roesten van je gelaat tekent het zwerven langs smalle kieren en verbannen hoeken je aders beitelen al zo lang de stilte in de morgen en in je zwart-witte ogen sterft de dichter een verborgen dood nu je leven later wordt en je alle woorden vergeet stroomt…

hele leven al gekend…

je aan de noodrem trekt maar een noodstop in een doolhof klinkt niet als een aantrekkelijk perspectief je kunt ze alleen maar volgen die grillige gedachtengangen proberen te blijven denken: ik zoek dus ik besta nog…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos - en Vooral vergeefs - Mijn weg probeede Te vinden in De doolhof van Mijn verloren tijd - Nimmer zeker of Ik deze ooit Nog zinvol goed Kan maken…

Je doet dingen die ik niet wil Je maakt mij bang En mijn leven kil Ik wil me los rukken uit jouw handen Maar ze zitten heel strak vast Ik wou dat ik nooit hieraan begonnen was Ik zit gevangen in jouw web Een duister doolhof Ik kwam er makkelijk in Maar hoe moet ik er uit?…

(De doolhof heeft een uitweg.)…

Al wat op een onbekende plaats huist, verborgen in de gangen van een doolhof, heeft het pad van het geheugen gekruist. Het zijn her en der verstrooide scherven, onttrokken aan wat het verleden betrof.…

Is het spoor bijster In de doolhof van zijn Brein - Alleen de schedel Nog weet grenzen Te bewaken, Uiterste grens waarachter Leegte gaapt en waarin ooit Voorgoed vervangen Wordt door nooit…

Loop in deze inktzwarte Nacht door de doolhof Die hoofd heet Langs afgestorven cellen En uitgestorven hoeken De persoon te zoeken Die er ooit in woonde, Maar die ik zoetjesaan Zonder het op te merken Uit het oog verloor…

langzaam, mettertijd vind ik langs mijn weg kiezelsteentjes die mij terug leiden door het doolhof, naar voorbij het begin van dit labyrint, naar toen, die levensavond van jouw/ons leven en begin ik nu te begrijpen hoe de kostprijs is ontstaan, wat ik nu betaald heb en wat ik er voor terug ontvang – niet langer een hotelkamer…

Lief mij schat vertrouw mijn initiatief lief mij staand krom plat in bubbelbad op de kokosmat nauw achter in de mini tussen knalwit duizendblad en de laagstaande verblindende zon zoals prille liefde verblindt verwarmt ze streelt mee klaverblad een vier en plots klinkt onder spelende vingers zijn opgewonden stem ik lief je schat ondanks…

Een gezicht is als een gedicht met een eigen karakter en een plot Soms kijkt een gezicht als een kaars zonder licht soms als een vol passie, vol van genot…

Wij noemen ze dus Ploot en Fuit (zo zagen zij er namelijk uit)… Fuit was zestig angström groot maar magerder dan kromme Ploot.…

Gedragen dagen van velours religare relegere Oh Plotinus, ik mis het alomvattend plot De eenheid van getijden, de stroom van woorden, de losheid van betoog I should be going Out west…

Langzaam groeit in mij de ander die in niets op mij lijkt en toch alles in zich heeft van mij die hem baren moet dan rijst het doek dat me scheidt van mijn tijd die nu gekomen is de zaal opent zich veelvuldig gespiegeld vlees en bloed even is het alles stilte wachtend op het eerste woord dat het schouwtoneel de wereld tot leven…

En plots bloeit de brem Elk jaar als nooit tevoren Knalgeel het talud…