Alle inzendingen over draven

Wil ze het kalf zijn, wil ze bestaan en zwaar zijn als zij - gehuld in dik leer kalm draven naar struiken, al eeuwen bekend. ----------------------------- uit: 'Zeehond Graag', 2000.…

En boven, de wolken, Die drommen en draven, Als donkere volken Geklonkene slaven. Wijl wind, in zijn woede, Bij 't ijzeren drijven, Blind geselt ten bloede Hun trotsige lijven.…

In jeugdig zwerven langs oeverlanden door lenig fietsen en God beklimmen moerasklanken en grindkoude handen de woestenij als een beest beminnen en nakend prijzend droom verzinnen langs beeltenis in een stalen draven vanaf terug naar toen opnieuw beginnen waar de zon als een goudrode ballon in het spiegelmeer gevoel doet zakken dat maan…

Paardenpoten trapp'len, draven boven graven, boven graven, boven weidse sepulturen slaat de zweepslag van de uren, boven vroom geknielde liên, walmt de wierook - de benzien!…

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan van de blauwe velden langs de maan 's avonds hoort gij aan de verre steenwegen paardehoeven dan hoort gij alles stille waan van verre maanfonteinen zijpelt plots water - gij hoort plots het zijpelen van avondlik water - de paarden drinken haastig en hinniken dan hoort men weer hun draven stalwaarts…

Het veulen had je op zien groeien de grote ogen aten uit jouw handen en blijdschap was vaak onverdroten galoppeerde zonnig naar jouw hart en ook de dagen van het draven dresseren vol met goede moed gaven geduld om niet te veel te vragen gedurfde tijd maakte de twijfel goed het veulen werd een grote jongen 't kleine paard een machtige…

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan van de blauwe velden langs de maan 's avends hoort gij aan de verre steenwegen paardenhoeven dan hoort gij alles stille waan van verre maanfonteinen zijpelt plots water - gij hoort plots het zijpelen van avondlik water - de paarden drinken haastig en hinniken dan hoort men weer hun draven stalwaarts…

Door uitgestrekte Grasvlakten draven, Doortje? Zwemmend rivieren oversteken? Onder de sterrenhemelen slapen En 's winters een mantel dragen Van sneeuw? in rotssteen misschien, Doortje 3017, vereeuwigd worden Met zware, sierlijke voorwaarts Gerichte hoorns door een Verwonderde had uit Het paleolithicum? Doortje?…

ik zag de schimmels draven de bosrand langs gemend door vaste hand ouderwets getuigd de kar nog zonder veren een schimmige koetsier geen enkele passagier het was alsof de film bleef haken beelden braken zonder de werkelijkheid te raken ik voelde spanning in de bomenrij een opgestoken wind bracht vreemde geuren dichterbij nog…

we draven door en graven weer naar de geschiedenis van het authentiek detail in de cirkel der historie is dat altijd het geval als wij in een stijlloos vacuüm zijn beland de mens grijpt terug naar schoonheid uit verleden tijd omdat heden zonder inspiratie blijft ook muziek en schilderkunst borduren voort op vroegere patronen maar…

windstil overal, niets beeft en het groen dat om de bomen zweeft hangt roerloos, ik wil nu gaan vertellen van mezelf, wees stil mijn stem, in 't midden van dit land geboren, in vlaanderens wieg, daar kunt ge z'horen, al vliegend naar het blauw zo transparant als morgendauw - zij spint de fijnste wolken die het hoogst drijven en draven…

Soms heel even stilstaan bij het moment van nu een kleine adempauze pas dan weer verdergaan korte stop van het draven een ogenblik van bezinning rustig op dezelfde plek genieten van alle gaven die de natuur ons vrijelijk schenkt onvoorwaardelijk in haar pracht laat haar je hart betoveren hoor, het is de stilte die je wenkt kom tot…

Wilde paarden die er draven. Ik droom in het lange gras van hoe eens de wereld was. Ergens, wáár wilt u nu weten - maar dat ben ik glad vergeten - ligt het laatste niemandsland.…

Hoe kan ik stilte dragen, koesteren, als steeds opnieuw de drukte komt en ’t moeten draven van hier naar daar, vergaderen en plannen? Is er nog niet genoeg gezegd en ook geschreven?…

achter me reikt de verte tot aan het gehinnik paarden stijgen uit het weiland nog vol van nacht ik laat ze voorbij draven en zie hoe een bizarre zeewind kronkelt langs het zout dat bij volle maan werd gewonnen basaltrivieren banen zich een weg langs de ondergrondse waanzin van mijn ziel het waaien houdt op zoals het beeld van het water…

Geen dermatoloog kon wat vinden behalve Dat ik me drie keren per dag moest gaan zalven Ach laat ik maar stoppen om niet door te draven 't Is dorst waar m'n huid zich maar niet aan kan laven…

Draven, slaven, zwoegen, zweten. Geeft de rechte trek tot eten: Wie gewerkt heeft flink en goed. Smaken rauwe bonen zoet. Honger is de beste saus! Had je taarten en pasteien, Had je 's werelds lekkernijen, Och wat hielp het u, mijn schat! Als je toch geen honger had! Honger is de beste saus!…

Vergeef me heel die drukte, 't onbezonnen draven en het drukke bezig zijn. Schenk me opnieuw een hart dat vindt.…

Hier wonen kalme creaturen Door zomers bladgroen toegewuifd Een wolk die voor het zonlicht schuift Verdonkert kort de heggenmuren Roestkleurig, brons, de buitenmensen Bewegingloos of sloom op dreef Op plompeblad, zie hoe ik zweef Beweert een meeuw, al zijn er grenzen De paarden van het dorp, zij draven Al komen zij geen stap vooruit…

wij zo graag wilden geven maar tussen ons is de afstand gebleven ik zag je stappen hoorde de finaliteit in het geluid van je hakken dat verder droeg in een wereld zonder jou je draalde heel even leek om te keren maar door gedachten gedreven volgde je het pad steeds verder van mij af ik had willen rennen schreeuwen hollen draven…

Vergeef me heel die drukte, 't onbezonnen draven en het drukke bezig zijn. Leer me opnieuw de stilte, het brood, de vrede.…

Bij sneeuwstorm draven wij de trappen af de bloed bespatte ladder naar de omega. ------------------------------- uit: 'Boze wolven', 2002.…

jij wilde dat ik galoppeerde de ogen wild en staart gestrekt de zomer tegemoet heb je in een late lente ooit ontmoet we graasden van het malse gras wist niet dat jij een voorkeur voor paardenbloemen had ik schurkte in mijn stal de onrust weg naar morgen wilde met je draven weg van alle zorgen in het stille groen wat aandacht…

Berijders die mijn leven vleugels gaven Wat zou ik jullie graag nog eens ontmoeten Vooral nu momenteel benen en voeten Dienst weigeren, niet langer soepel draven Mij met u aan een heldere beek te laven Elkaar te strelen en het zilt te zoeten Zacht hinnikend uw minnares te groeten Genietend wat aan poëzie te schaven…

gebaard Moest dat bekopen met de dood Hij heeft de oorlog toen verklaard Aan 't kind dat hij boos buitensloot De rijke herenboer vond Jans Een lieve, sterke boerenmeid Bereid om ritme en balans Te brengen in een zware tijd Twee kleintjes telde het gezin Zij, meid voor dag en nacht pur sang Was nuttig, niet als gemalin Hij liet haar draven…

ik zag je spelen jij had de lach van duizend minnestrelen in een lieflijke variant een stem met minstens drie octaven die jij heel frequent afwisselend op liet draven ogen die traag loken met tranen van kinderen te vinden op een zigeunerschilderij jouw onhandig bewegen bleek een zegen voor de act die jij van nature speelde…

In Painswick heb ik mijn gemis begraven Nabij een Yewtree op de dodenakker Het maakte opluchting en vreugde wakker Een rouwkoetspaard, bevrijd, begon te draven Toen kreeg het vleugels en verkoos te wonen -Zijn vlerken werden wolkenwit geverfd - Waar een trawant zijn inspiratie werft Om die bezield aan dichters te vertonen De poëzie in Painswick…

De wind die door m’n haren waait Het water dat je hoort ruisen Het warme zand dat m’n voeten aait Onze blikken die elkaar kruisen De laatste boten naar de haven De laatste zonnestralen op mijn gezicht De laatste paarden die langs komen draven Jouw blik op mij gericht Mijn voeten in de branding Mijn jurk wappert in de wind Een vlieger…

Men zag het vroeger langs de kaden draven, Het is vergeten nu of reeds begraven, Prooi van zijn laatst, onheelbaar averij. Voorgoed gedaan? Vergeefs gekalefaterd? Daar ligt een schip, waarop ‘Vertrouwen’ staat, Ik zie een jongen, turend over 't water.…

kende er geen naam dan slechts de naam die wij het gaven en zo rolde het de berg af onstuimig als het was met witte koppen langs rivieren wispelturig door het land en heilig als het maar kon zijn om iets van dorst er mee te laven Tot in zeeën die wij samen zwommen in ons heerlijkheid met witte parels van geluk waarin wij eeuwig konden draven…