Alle inzendingen over draven

De heldere vlam werd een smeulende brand waarvoor ik moet vluchten, in doelloos draven. En steeds: mene tekel aan iedere wand. Er ligt in mijn lichaam een kind begraven.…

De burger kan zijn ei niet kwijt, terwijl ik, rustig mijn neerslachtigheid gelijk een paardje voor mijn kar laat draven. Is het volbracht, dan ben ik opgelucht. 'k Heb schoonheid uit mijn pijn gewrongen. Mijn lieve pen heeft mooi gezongen. Ik stap in bed. Ik geeuw en zucht.…

Denken en doen kunnen door elkaar draven; druk bestaan en rust mogen zich geven aan de reis naar onbekende haven.…

De vroege morgen werkt als een stoomhamer op mijn geklutste hersenpan en ik doe mijn best om niet als een dolle stier mijn bed weer in te draven. De dringende tijd roept maar mijn arme voeten slapen nog.…

trompettert nu een wilde zwaan en pikken houtduiven voldaan de zwarte bessen van een vlier gegraven gaten werden meren waarin de vissen lustig paaien en aan de oever wilgen pronken die in spiegelbeeld verzonken statig naar het water zwaaien hoe schoon is deze weidevlakte - als uiterwaard gerenommeerd – nu bloemen er zo welig bloeien paarden draven…

en druppels vinden in de grond een haven een groef ontvangt het vocht vol overgave er rijst iets op, er scheurt een maagdenvlies zoals een groot geslacht van vorsten, slaven dat eens is voortgesproten uit één lies maar na verloop van tijd vergaat met have en goed, biedt zij maar één kwartaal logies ik hoor de vogels zingen, paarden draven…

Of zijn we met zijn allen toch niet goed in 't hoofd en draven we als ezels door de wereld? Maar toch wordt weldra feest gevierd om 't komen van een Kind gelegd in doeken... Waar zouden we dan écht moeten gaan zoeken en waar zou vrede kunnen groeien in het klein?…

Ik heb nooit last van lastige papparazzifotografen en heb ook geen personeel die ik telkens op laat draven Ik heb geen kast vol hoeden en ook niet zoveel kleren loop niet steeds op hoge hakken heb geen gesprek met hoge heren 'k Hoef ook nooit eens op staatsbezoek en niet op ski-vakantie naar Lech laat me aan tafel niet bedienen maar…

weer even aan zet samen staan brullen aan de zijlijn hand in hand achter het team gaan staan waar je een echte supporter kan zijn zonder een ander de kop in te slaan de oranjegekte bereikt het kookpunt als er een groot toernooi begint samen bidden voor weer een stunt en tranen als je het Wilhelmus zingt trots op de jongens, zie ze eens draven…

Een kerkhof vind je, evenals een wei, Een plaats goed om te draven en te spelen. Je praat met dingen die geen antwoord geven, Die enkel lachen, stil, lang, als de zon, Er schaduwen als glimlachen doen zweven.…

Alles is mij toevertrouwd voel vermoeid de wake van een nacht gebukt gaan duizend lasten heen draven verder door mijn hoofd als jaren eindeloze historische kracht zachtmoedig en nederig langst de kunstwerken des levens klinkt de stem gezet in vrijheid als koningen willen heersen met richtlijn in mijn hart de wijzen verstandig gebogen…

Maar we moeten verder: nog dit kopen, beslissen, plannen, organiseren, bedenken of bedanken; we draven maar voort tot we plots een mens zien glimlachen, een kind horen schreien. De dagen zijn kort en de nachten vol duisternis, ook al is er veel feestverlichting. De armoede is er ondanks veel goede wil, maar nog niet van iedereen.…

Toen ik als kind zo’n paard bij opa zag besefte ik hoe sterk het was dampend van ‘t zweet, gewerkt terug thuis komend uit polderland Dan… op een dag trok het paard de wagen met daarop zijn boerenmens ingetogen stil, stond men aan de kant Nu zijn de boer’n knollen vrij machines doen hun werk maar hun lichaam is nog altijd sterk als ze draven…

Voor het haardvuur snort de poes In gedachten 't geluid van knisperend hout Op de achtergrond geroezemoes Obers draven met lekkernijen zoet en zout Het is iets wat vertroosting geeft In sombere tijden van lijden Zoals een wiegelied als men van angst beeft Of aan zichzelf verkwijnt van linkse of rechtse zijde De oudere kwetsbare maar speciaal…

hij niet begreep Toen hij nog lag te woelen In zijn wieg van watten Nu is hij heer en meester Over oerknal en zwaartekracht Reikt hij naar de rand Van zwarte gaten Speelt hij met e=mc² Ergens vermoedt hij Dat onder de zeebodem Onder die knarsende platen Een oeroude sidderaal ligt te loeren En hem wekt en koortsig Door de nacht laat draven…

geen zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte Weerspiegelend in chroom en zwarte lak vegen wolken als oorlogsschepen over de velden waarop het gewas met eerbied buigt in de eerste Septemberwind Er draven…

Ze draven langs de oever Verenigd in een roerig uur Wanneer de wind wankelt en valt Uit de greep van de lust gerukt Kiezen ze een ander pad. Een soepele ren op slanke benen. De gelijkenis van hun silhouet lost op.…

Uit het duister van de nacht draven kudde vermetele veulens, ze slaan helse vonken uit de met leer beslagen edelstenen, hoeven trekken strepen vuur over dat vermaledijde uur, drijven massa’s wolken terug achter de streep van mijn horizon.…

Maar we willen verder: nog dit kopen, beslissen, plannen, organiseren, bedenken of bedanken; we draven maar voort tot we plots een mens zien glimlachen, een kind horen schreien. De dagen zijn kort en de nachten vol duisternis, ook al is er veel feestverlichting.…

Het begin is tevens het eindpunt een oude plaat waarvan de groeven krijsen nergens hun rustplaats gunt, verdiept in namen van getrokken voren het zwart van de fictieve tijd rent door tot in het duister is versleten, alle opinies van de wereld draven door details worden in herhaling grijs gedraaid in het zuiverste moment van oorsprong…

Het begin is tevens het eindpunt ik hoor in de groeven mensen krijsen nergens wordt een rustpunt gegund, tegenstelling als nooit te voren, het zwartst zwart van fluwelen tijd tot dat in het duister is versleten, de meningen in de wereld draven door details worden in herhaling verdraaid, het zuiverste moment van oorsprong, het eerste…

ik bespan mijn koets met schimmels, ruinen en een zwarte hengst ik tuig ze op, zwaai en juich maar als ik aan de leidsels trek hoeven spatten vonken uit de straat als de koets zich langzaam in beweging zet, nog draven ze gestrekt, ik kijk niet om zeg me waarom we slaan op hol en stijgen langs ogen vol afgrijzen bolle koppen nokken…

(voor Sanna Marin) Met veel wodka in jouw lijf ga jij lekker uit jouw bol jij geeft iedereen de vijf er is even niets te dol Finland wordt NAVO-lid en dat verdient een feest uitzinnig draven zonder bit de bollen nog het meest viva jouw tengere gestel de charme van jouw zang jouw sex-appeal zo fel jij bent van groot belang de godin…

Ik moet van afscheid altijd huilen, nee echt, van afscheid schiet ik vol wie vreugd’ voor tranen wil verruilen reist met mij samen naar Schiphol bij elk hevig kussend paartje - homo, lesb of hetero - heb ik wel een verdrietig praatje ‘k zie het verhaal erachter zo kijk, zie je daar dat meisje draven, daar, door die klapdeur naar gate B gaat…

de paarden hoeven niets te dragen ze draven wit beschilderde lijven rood gelakt tuig een leven in en uit en keren terug volgens de zelfde orde van klatergoud nooit oud het paardenoog straalt onbevangen in de optocht van glanzende stangen ze steigeren wild op licht daverende muziek eerbiedig strak aan de toom laten tamboerijnen…

Respectloos Nederland Wie zijn die jongens die op komen draven als er stront aan de knikker is Wie zijn zij die op komen met sirene als er nood aan de man is En juist deze mensen worden onderbetaald krijgen rotzooi naar hun kop Mensen met ballen in mijn ogen En geld is er genoeg heb ik gezien je hoeft het nieuws maar te kijken De schrapers…

lippen iets koeler dan gisteren je wangen zacht met onrust die blost ogen wat harder lijken woorden te zeggen die je schrijft op fluweel met een tegenvleugpen we kennen elkaar hoe goed nog want ik ik wil verrijzen schitteren in paleizen bergen beklimmen hun toppen bedwingen omhoog kijken en mijn ego verrijken druk doen en draven…

(01 01 1891) Het oud jaar is gekist, genageld en begraven; en ‘t nieuwe, korts nadien, kwam schielijk aan te draven. Zo ‘t oude was, zo zal, waarschijnlijk ‘t nieuwe zijn, vervuld van koud en heet, van liefkijkheid en pijn.…

Sommige dagen lijken gewoon voorbij te draven. En je vindt zovele antwoorden maar had niets om te vragen. Als je het echt zeker weten wilt. Zonder al te veel poes pas en zonder vertekend beeld. Omdat je keuzes moet maken zonder daar voor te kiezen. Je grijpt al je winsten bijeen want je hebt niets meer te verliezen.…

Zij draven aan ons voorbij. Ik ben pas gelukkig met iets meer; net iets meer dan jij.…