Alle inzendingen over droefheid

lippen kleven woorden door zwijgen belast dichten wij - soms jij soms ik in vrije verzen en tussen- zinnen overal stoutmoedige sporen aaneensluitende letters boren diepe wonden in borsten van lezers tot de laatste adem hun longen vult - eenzaam wenen wij soms jij - soms ik en denken terug aan die dagen tot een gedicht onze droefheid…

de branie van een vlegel die een hekel heeft aan slijm bang dat iemand mij zal raken wikkel ik mijn zilte ziel in een ondoorzichtig laken met de geur van sex-appeal vrouwen spelen in mijn leven met de olie op mijn vuur in plaats dat ze liefde geven maken ze mijn druiven zuur wie verlost mij van de manie die mijn hart tot droefheid…

De zware fotodoos keer op keer geopend spreekt droefheid, tekent tijd, in hun gezichtjes mist het kind. Boven verledenfoto’s ontdekt haar dochter steeds meer gelijkenis, herleeft in haar de jong gestorven moeder.…

de matheid van de dag breekt licht in donkere stukjes die samen nog wat vonken in verdwaalde plukjes zon geen droefheid maar een doffe pijn de uren niet meer weten er slechts fysiek te zijn ben dwalende in niemandsland waar geen arm de hand op steekt in groet men elkaar gewoon vergeet zonder enige impuls is zelfs geduld een schone…

Mijn ziel blijft achter vrij van droefheid. Mijn geest vrij van elke stress. Mijn ademhaling vrij van elke trilling.…

Maar alles is oneindig teder en steeds licht het weer anders op, al moeten we doorheen het duister en staat ooit alles op zijn kop, toch wil ik dankbaar verder gaan al is er droefheid in ’t bestaan en huil ik zacht vanbinnen. Ik leer langzaam beminnen; al blijven ook de zorgen, ik voel me diep geborgen.…

zo zie ik je graag in je kracht en zelfstandigheid mijn prachtige lieve meid zo hoor ik je graag in je zingen en je lach in elke dag zo help ik je graag in je vragen en je delen en niks kan ons dan schelen zo zijn wij graag in samen en onszelf zijn zonder schone schijn zo ben ik er graag in alles en altijd in je blijheid en je droefheid…

Maar och, je treurt toch niet om wat nog komen kan, maar evengoed verdwijnen als de sneeuw bij zon; je kijkt toch verder, waar het al begon en weet toch ook dat droefheid nu en dan eenieders deel is in dit korte leven maar dat er steeds nog zoveel schoonheid is gebleven.…

Ik proef 't laatste verdriet op de bries van laatste lenteregen hoor de haan spreken tegen het eerste ochtendlicht De treurzang van lente droefheid in puurste vorm draaien zich in hondertachtig graden geven de wereld een nieuw gezicht De mooie cirkels die eens zo moeilijk draaiden, ze zijn in mijn leven gekomen als rimpels en zullen…

ik zoek niet de rust van het graf wel het wiegen van lange halmen en bloemen in het gras zij hebben dood zien passeren in droefheid en rouw konden zich pas profileren in lente na verdwijnende kou samen zien wij bekenden zij ordenen het groen tot weer een keurig graf waarvan de inhoud op de eeuwigheid wacht in dit schisma van leven…

Huil niet om mij Voor mij geen tranen Geen verwijten, geen verdriet Graag een glimlach op uw lippen Vandaag hoef ik uw droefheid niet Denk aan mij, aan mooie dingen Aan momenten van geluk Die je bijna doen gaan zingen Dan kan deze dag niet stuk Ik leef voort in uw gedachten Ook al ziet u mij straks niet Afscheid valt nooit te verzachten…

Teder spreidt zij haar vleugeltjes omarmt spontaan het gezichtje leest de droefheid in de ogen en voelt de wanhopige pijn haar kleurenpracht laat de wereld plots verstillen maar zij, zij ziet het niet denkt alleen aan wat was wast haar ziel met tranen van de afgelopen nacht in het warm doch donkere duister danst het toeval over haar…

Wie ben je toch Jij kroonjuweel, bloeiende rozentuin, koningin van mijn dromen, getogen in het land van Breughel, van milde regen, zoete tranen die vallen over mijn droefheid Maar ach, misschien is liefde niet meer dan dat : een vrouw die plots verschijnt als een vergeten zonnestraal tussen eeuwig grauwe wolken enkele seconden lang…

Wie ben je toch Jij kroonjuweel, bloeiende rozentuin, koningin van mijn dromen, getogen in het land van Breughel, van milde regen, zoete tranen die vallen over mijn droefheid Maar ach, misschien is liefde niet meer dan dat : een vrouw die plots verschijnt als een vergeten zonnestraal tussen eeuwig grauwe wolken enkele…

Droefheid veroorzaakte een geloof in klaverblaadjes; een onuitgewerkte uitgave. “Bomen kraken. Ik hoor ze elkander strelen. Ik heb hen en hun wereld lief. Het omhoog dwalen van een enkele vogel tussen het wisselen van de stemmen.” Ik loop me te pletter en neem afscheid van ieder. Bladstil.…

ik kijk al dagen naar de lucht en de indruk om aanwezig te zijn wijkt verder terug wanneer de ene wolk de andere wordt, op weg naar het westen het is duidelijk, zeg ik met droefheid in mijn stem op het moment dat mijn lange wapperende sjaal de wind verliest dat als straks de horizon komt ik zal verdwijnen in het vergeten…

Je lijkt een slapende prins tussen witte zijde opgebaard in droefheid staan wij rond jou geschaard het licht van kaarsen valt op je gelaat en handen we voelen de gebrokenheid met d' aardse banden lelies en rozen liggen over je voeten gespreid als symbool van een liefdevol afscheid in stilte gaan we je volgen op je laatste…

Radeloosheid: wat kunnen we geven, buiten droefheid en smart. Is alle hoop gestikt in grauwzwart? Toon mij de mens achter deze mistflard!…

Je ogen van pijn en hoop, in de verte starend, vervullen mijn hart met de diepe droefheid en de tederheid van 30 jaren, onuitgesproken, mijn moeder.…

Want tot mijn grote droefheid, bleef je voor mijn smeekbedes altijd doof. Leef jij je eigen paradijs, dan leef ik het gevang. Want dat is mijn eeuwige prijs, omdat ik voor immer naar je verlang.…

Een mens in droefheid op te beuren, Is zelfs voor kinders zoet. Die spotten kan met hen, die treuren, Vertoont een slecht gemoed. Zou mij eens anders leed verblijden? Zou 'k lachen in zijn smart? O neen! een edel medelijden Past aan mijn kinderhart. Ik wil dan met bedroefden klagen, Hen troosten in hun pijn.…

Als het eerste zonlicht Mijn dromen verjaagt Haar zachte stralen dageraad maakt Weet ik mijn dagen Overspoeld door geluk te beleven als roes liefde in vervoering jouw glimlach breekt zonlicht als spiegelend kristal brengt dromen tot leven droefheid in verval vult kleurloze dagen droogt weemoedige tranen laat mijn hart zingen…

Jij draagt niets dan je zonnebloem maar daarmee ben je rijk; ik die zoveel het mijne noem, voor hebzucht vaak bezwijk, ik zie je stromp'lend verder gaan en voel weer wat ik mis: het lokken van de stem, verstaan in waar geen droefheid is omdat zo hevig geel het veld de oogst draagt van de vrede.…

Mijn smart regent tranen golven die breken op het verlaten strand van mateloze droefheid verloren dromen Vannacht dwaal ik op onzichtbare vleugels stromen van kristal door de bittere kou van glanzend zwart Op zoek langs sterrenzilver het ijs van de blauwe maan naar de schaduw van je gelaat de schoonheid van je licht de verten van je…

wolken vallen op daken en langs de kant van de weg, in plassen regen, kijk ik terug naar dode bloemen en gezichten achter ramen, die ik nog steeds tel, van één tot tien ze herkennen me niet noch de droefheid die ik draag achterwaarts naar het zwarte huis en de appelboom, mank door het sterven van seizoenen bij elf zoek ik mezelf…

. --------------------------------------------- uit: 'De droefheid is in handbereik', 1981.…

ontstaat uit de basis van houding en er zijn Hoe je uitbot in dunne takken met rijpende vruchten daaraan Herinnering aan bloemen en insecten zij zorgden voor voortbestaan Zachte romigheid van jouw dijen kruis gevat in horige bilpartij Jij bent door niemand te verklaren tevens ben jij volledig jezelf om mij Laten wij zwijgen over droefheid…

liefde glijdt tussen de bomen mij raakt ze niet, ik hou me schuil in een waas van droefheid wieg ik mezelf daar ik jou ontbeer veel te kort heb ik jou gedragen hoe ik geprobeerd heb samen met jou, jouw demonen te bevechten heb ik de strijd verloren in een donkere nacht ben je mij ontglipt en koos jij een andere weg, een uitweg die mij…

Eenzaamheid had een te diepe wonde in zijn ziel geslagen verlaten in zijn droefheid baande hij zich een weg in het nachtwoud waar hij fantaseerde over erotische dwergen kabouters hielpen hem met het opruimen van zijn verpauperde uitgewoonde woning de huurschuld werd betaald door een stinkrijke mecenas die begon te kwijlen bij de neurotische…

Te midden van het droevig klagen, van ’t zoeken en het antwoord vragen komt plots weer licht en blijdschap aan en iedereen wil graag verstaan dat leven toch ook mooi kan zijn, al blijven leed en droefheid, pijn… Maar Jezus is doorheen de dood verrezen in het morgenrood; het nieuwe leven wordt geboren, verkondig dit aan wie ’t wil horen.…