Alle inzendingen over druppels OR het leven OR sporen

wachten op de laatste trein mensen drommen samen het geeft iets van bewogenheid als druppels op de ramen reizen door een donker land wanneer je hoort te slapen het is niet wat het wezen moet dat merk je aan het gapen de trein raast op 't juiste spoor dan een laatste remming... eindelijk daar zijn we dan op de eindbestemming…

Als een druppel uit de kraan kom je te voorschijn. Maar voordat ik je kan bezien, of kan spiegelen aan je glans, maak jij je los en duikt dan in de vijver van het vocht waar ik je niet hervinden kan.…

Haar gezicht regent huilt verdriet door de dagen zoekt troost in de nacht…

een Fries volksdrankje hij dronk dat graag ik ben tot op de bodem gegaan ondanks het percentage de fles is leeg en de geest er uit een traan valt ten overvloede…

het is een hoekje in de kamer waar lippen sluiten ogen drinken uit een vlam op de witte muur het is een bankje aan het water waar vingers strootjes vouwen tot een fluitje dat naar stilte klinkt het is de druppel aan het glas waarin ik spring en spetter met mijn nieuwe laarsjes…

Druppels Ze zijn licht, ze glinsteren in de duisternis. Als kristallen dansen ze naar de grond, en genieten van hun vrije val. Net als jij, je leeft en geniet, want je weet maar nooit... waneer je de grond raakt.…

Druppels, druppels, regendruppels langs een glazen ruit Druppels, stille regendruppels lopen langzaam uit. Met hun spel van fijne ranke lijnen glijden ras druppels, stille regendruppels langs een spiegelglas…

Zachtjes glijdt hij van zijn blad als hij op de grond uiteenspat en samensmelt met de natuur is het gedaan met zijn levensduur bevochtigend het jonge groen dat begint aan een nieuw seizoen suéde zachte bladeren nerven zijn hun aderen alles is wazig door nevel en mist dauwdruppel die alles verfrist.…

Een stortvloed, een waterplas in de woestijn, een druppel, alléén maar één druppel. Mijn naam strekt zich uit en krimpt in zoals gekneed brood. De dood achtervolgt me, het leven perst me en vouwt me in elkaar, en in elkaar in elkaar. Gewiegd in 360, onder de zon en maan, door 9 manen.…

miljoenen druppels manifesteren zich hier optocht achter glas…

In de tijd van nooit Was het dat ik mezelf Was kwijtgeraakt - nergens Meer een spoor te vinden Van hem die ooit ik was - En toen ik dan tussen De dagen was gevallen Vond ik iets van mezelf Terug tussen varens aan een Zacht kabb'lend beekje Waar de rust zichtbaar werd Gemaakt door ragfijne dauw Die in druppels de Spinnenwebben…

In de tijd van nooit Was het dat ik mezelf Was kwijtgeraakt - nergens Meer een spoor te vinden Van hem die ooit ik was - En toen ik dan tussen De dagen was gevallen Vond ik iets van mezelf Terug tussen varens aan Een zacht kabb'lend beekje Waar de rust zichtbaar werd Gemaakt door ragfijne dauw Die in druppels de Spinnenwebben…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

iedere minuut één druppel, iedere druppel één leven, geschakeld, verbonden meer stil in de grot. Druppels blijven volgen, versmelten en toch hebben ze geen weet van elkaar, anders dan via water. Maan trekt aan het meer onder de rots, al zien ze elkaar nooit.…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

't Is regen, - 't regent aan mijn huis - Ik luister, sprakeloos en kuis, Naar 't lied van 't ledig leven, Dat dromend van de hemel leekt En dromend weder leven kweekt Dat mild en murmelend geruis Van droppelende regen.…

die wij samen zetten Verdwenen, elke stap Straks getuigt geen druppel meer Van alles wat ooit was Toont niets de liefde aan Heeft tijd de sporen weggespoeld Waar wij ooit mochten staan…

Als een druppel regen, als mijn naam en een woord geschreven in het zand. Waar dan een golf van de zee de betekenis ervan uitwist, terwijl ieder spoor ontbreekt.…

op de wind van duizenden gedachten draagt mijn raam de druppels van de dag, ze glijden laag en volgen traag elkanders sporen tussen oren zweeft de zon, ze staat heel hoog, om toch vooral mijn wereld te bestrijken aan mijn voeten prijken zacht de kinderen der zomer: ik ben blij want ondanks alles heb ik lang op ze gewacht…

Een druppel voor jou Wil je nog meer? Volgens mij niet Niet meer Meer niet. Je wist toch wel dat ik van je hield? Je was mijn vriend! ‘T leven is niet mooi maar moest het nou zo? Een druppel verdriet Ik kan het niet meer Meer niet Het voelt zo zwaar, zo zwaar, alleen.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

op hetzelfde spoor we duwen door en door…

Door zijn heldhaftig, militair gedrag, wist hij de Willems-Orde te verdienen. Dus hij ontkent gebruik van cocaïne, omdat je in het leger dat niet mag. Je ziet hem denken, als hij wordt geschorst: “Ik wou dat ik géén haar had op m’n borst.”…

Sporen in zand Door golf, wind gewist Op strand Door niemand gemist. Sporen in zand Door zon, wind gewist Op land Door niemand gemist. Sporen in zand, Resten van leven Zijn al vergaan Voor zijn kon geven. Dieho…

sierlijk dansen de kristallen op vlaagjes wind voorbij mijn raam waar een enkeling helaas zijn einde vindt in een krampachtig smelten zie ik later de druppels glanzend naar beneden snellen op weg naar laag wit laat de bui zijn sporen na op weer een maagdelijke aard je hoort knispers knappen als kou langs kristallen…

Mijn voeten laten natte sporen achter aan de kant. Niet of nauwelijks, te verdragen, De dingen die mijn ogen zagen. Langzaam klim ik hoger, klevend aan het zand. Druppels zoeken de weg naar beneden of verdampen snel in de lucht.…

Het spoor loopt dood Mijn leven staat stil Ik kan geen stap meer verzetten Het maakt me ijskoud Het spoor loopt dood Hier is de laatste halte Alles houdt op Ik kan niet verder meer Het spoor loopt dood Alles stopt hier Dit is toch wat ik wilde Waarom wil ik dan nu weg Het spoor loopt dood Er is geen weg meer terug Ik kan alleen nog…

geen verdienste doch louter tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht bij 't spoor als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok weet ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen de jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben...…

Er ging iets van liefde door ons heen van d'een naar d'ander van d'ander naar d'een er ging iets van liefde door ons heen en alle licht dat gebroken werd en alle vuur dat ontstoken werd van d'een naar d'ander van d'ander naar d'een liet door de dagen een blijvend spoor werd als het graan in de diepe voor ging als nieuw leven de wereld…