Alle inzendingen over duisternis

mag ik zeggen dat ik bang ben bang zijn in jouw armen, bang om de slaap te morsen in de vitrine van je liefde zal ik zeggen dat ik bang ben bang zijn in jouw woorden, bang om het leven te fluisteren in de schoot van je liefde mocht ik zeggen dat ik bang ben bang zijn in jouw nacht, bang om de duisternis te raken in het erbarmen van…

Niet langer angst voor de duisternis. De zon straalt ruimhartig over mij uit. Vrolijkheid bedeelt mij eerder dan de droefenis. Een gevoel van geluk tintelt over mijn huid. Niet langer angst voor de duisternis. Een optimist ploetert, maar trekt voort. Een feest is het leven zonder ergernis. Vrij is de geest die zich niet stoort.…

alles begint in de duisternis ze verandert elk wezen laten we haar ernstig nemen ze opent je ogen en toont de volle breedte van de wereld zij laat je een hoek van de hemel zien waar de dag wacht op zijn begin ze biedt het licht waarin de ziel haar woorden vindt laten we haar ernstig nemen de duisternis je struikelt zo de…

Wanneer het water stijgt tot onze lippen. Wanneer ons bloed wil kruipen waar het niet wil gaan. Waar ons verzet gedwongen wordt tot staken. Dan pas toont zich ons stille pad. Pas dan opent zich een poort die altijd open stond en staat. Dan pas opent zich een venster. Een venster in de tijd. We zien een land waar niemand denkt. Waar…

Over het licht en de duisternis Als het licht de duisternis verlicht Verschijnt alles voor ons aangezicht En heel misschien Gaat u dan zien Wat de schepper heeft verricht. De schepping die op ons is gericht, Hoort daarom in het volle licht.…

Zonder licht is er geen leven We zouden in de duisternis bezwijken En nergens naar kunnen uitwijken Maar gelukkig is ons licht gegeven. “Ik ben het licht” zegt Jezus onze Heer “Wie in mij gelooft, zal niet sterven Maar zal het eeuwig leven verwerven.“ En daar heerst geen duisternis meer.…

Leun op mij Want ik voel me sterk En krachtig Geef je over Aan mijn gevoel Gebruik me Ik weet Het is ongewoon Maar Alsjeblieft Jouw leunen doorklieft Mijn duisternis En onthult Samenvloeien van duisternis En licht Tot een realiteit Die duizelingwekkend is.…

Was november de maand van dood en duisternis in december gaan wij zoeken naar het nieuwe Licht de hoop op ‘n Kind dat nog in de schoot geborgen is was november de maand van dood en duisternis nu voelen wij meer dan ooit die leegte, het gemis en zoeken naar ‘n perspectief in dat Kleine Wicht was december de maand van dood en duisternis in december…

magistraal hoe de liefde in duisternis kan dragen…

Dit is het hartland – duisternis die overgaat in de dageraad…

de lichte vlinder die me lichtvoetig door het leven van de liefde liet gaan is inmiddels een donkere schaduw geworden die me vanuit het verleden blijkt gade te slaan…

Ze schreeuwde. Bonken op de trap. Huilend pakte zij de pijn en sneed. Rust van binnen. Lange trui en een lach. Voor de buitenwereld, die haar pijn nooit zag.…

nooit tevoren had ik dit gvoel een gevoel iets te beleven zo echt en puur dat het waard is ervoor te leven ik ben van jou en andersom jij bent jij voor mij volmaakt en als je bij me komt vergeet ik zo gauw jouw huid de mijne raakt zacht zo met oneindig veel geduld zoek je met je vingers mijn figuur en ietwat ruw heb je me lief maar…

ik lig hier al een behoorlijke tijd om mij heen het hout hard drukt het tegen mijn rug en ik duw terug tegen de duisternis voor het licht ik weet nog hoe het verdween met een stroef geluid de laatste lichtstraal overspoeld met duisternis tot er niets meer scheen en ik duw terug mijn gewicht als wapen licht als doel weten ze niet…

ik vier de verandering de eigenheid van continenten op voorhand naast een houten palissade het korrelig zweven van een ballon een uitgetelde zon op zich komt u ook uw glas klinkt alvast uw antwoord hangt als een avond in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar de knikkerige twijfel die huilt om kennis ‘de wereld is lang geleden al gestolen…

fraai staat de zon in lichterlaaie als zij vuur schiet over de duinrand schurend langs helm en slapend zand lijkt ze de aarde te willen verfraaien als messen snijden meeuwen daar waar ik hitte vermoed strepen door een wijdse gloed alsof het wonder even wil geeuwen zij gaat echter stijlvol en tergend traag haar herhalende ondergang tegemoet…

maar het licht in de duisternis, was meer dan welkom!…

je bent omsloten door duisternis het voelt alsof er geen licht meer is je verlangt naar betere tijden het lijkt alsof je steeds moet lijden je beseft dat dit niet waar kan zijn dat er een einde komt aan die pijn kom maar naar Mij, kom naar het Licht laat Mij het zijn die je pad verlicht laat Mijn hulp over je neerdalen zodat Mijn Licht altijd…

Kan ik zelf nog kiezen tussen licht en duisternis?…

Je ontglipt bijna aan de tijd en nu, een februariavond, drie eeuwen later is er eigenlijk niet veel veranderd onder grijze wolken boven de stad met een brok in de keel wacht ik op een laatste treinreiziger en alle heimwee van jouw hartsverlangen.…

wanneer zij even kijken het vuur geblust ogen als uitgedoofde restjes kolen als dromen niet waargemaakt door slapeloze nachten beloften gebroken te vaak geloofd opgelicht en bedrogen te vaak de ware liefde nooit de gewone o beseften zij zich maar zonder licht geen schaduw in treurnis zij zochten wat ze vonden de blinden en de duisternis…

Hoog op de top van het duin ontwaart men een prachtige zonsondergang een vuurbal weerkaatst boven het golvende water de schemering valt en de maan werpt zijn lange stralen over de zee die zich koestert in de vallende duisternis lijkt het bij vloed of het een meer is de zee kabbelt voortdurend op het roze met zilveren zand het zilte nat…

voor even is de hemel gesloten waad ik door witte duisternis bid in aardse termen waarom doet gij niet open weet dat ik hier eenzaam zit…

Ik heb de dag van heden doorgebracht zoals hij voor een oude vrouw kan wezen: wat gewerkt, wat gewandeld, wat gelezen, en over vele dingen nagedacht. En verder heb ik met schaamte erkend dat ik te snel naar de pen heb gegrepen: had ik mijn oordeel wat fijner geslepen, ik had mijn medemensen niet gekrenkt. Nu is na de avond de nacht gekomen…

ben de trappen afgelopen moest de bodem zien zocht vaste grond onder mijn voeten zonder een misschien ik spiraalde tussen muren steeds dieper in de duisternis had de hoop al opgegeven omdat er daar geen einde is ben terug gegaan totdat ik weer in zon en licht kon staan heb daar het leven opgepakt nooit daal ik die trap meer…

Hoewel... ....daders nooít zijn gestraft is hun wáárheid inmiddels gelogenstraft 't Gelijk draagt de sporen van hun kennis in zijn duim Uitgezogen Heel typisch dat juist dan op hun moment van heengaan de Vorst van de Duisternis (samen met die Ander) verstek laat gaan... ....ongestraft Op de grens van millennia…

Als het licht de duisternis verlicht Verschijnt alles voor ons aangezicht En heel misschien Gaat u dan zien Hoe de Natuur is ingericht. De Natuur die op ons is gericht Hoort daarom in het volle licht.…

met wat streepjes licht en een handvol duisternis zit ik op de rand van mijn bestaan nog het minste met mezelf begaan zoek ik met licht een wankel evenwicht maar als ik kijk verdwijnt realiteit blijft alleen de pijn de chaos van steeds iemand moeten zijn mezelf verliezend in fragmenten die nooit mochten hechten mijn leven vaak…

De droom in de slaap het licht wordt gedoofd sterren verdwijnen in nachtblauw op ongebaande wegen De aarde wordt gevoed stopt zich vol aan goed wacht op zaad geboren waaruit het vuur ontstaat van weer een nieuwe dag…

Subtitel: 5 liter 'Weet je' zei ik opnieuw 'jouw flamoes is mijn verlang jouw daad zeker die van mij gezamenlijk de onze in opgesomde tijd van nooit meer samen' Hermans' NOOIT MEER SLAPEN is er praktisch niets bij gevoerde oorlog met terroristische muggen die zoemen, steken slechts belemmeren en irriteren, opzoek naar meteoriet…