Netgedichten

netgedicht (nr. 69.805):

Poort van stilte

Wanneer het water stijgt
tot onze lippen.

Wanneer ons bloed wil kruipen
waar het niet wil gaan.
Waar ons verzet gedwongen wordt
tot staken.

Dan pas toont zich ons stille pad.
Pas dan opent zich een poort
die altijd open stond en staat.
Dan pas opent zich een venster.
Een venster in de tijd.

We zien een land waar niemand denkt.
Waar uitzicht inzicht is.
Hier daagt ons geboorteland
dat ons in diepe stilte wenkt.

Wanneer het water stijgt
tot onze lippen.