Alle inzendingen over eer

O Lenteroos, hoe zijn uw bladen Dus slap, hoe hangt u 't hooft zo neer, Dat koorts, met zilvren dauw beladen, Kon strijken aller bloemen eer? Waarom is schoonheid juist zo teer? Waar is dat blozend rood geweken, Dat aangename rozenbloed, 't Geen eedle zielen kon ontsteken, Om uwe waarde, in minnegloed?…

pluk rozen en kronklend eiloof, geur'ge bloemkrans vlecht op het heilig altaar haar ter eer, die erfde de op 't ruim der wat'ren dartlende glimlach.' Hem, die Mij eert, schenk Ik Mijn gunst der liefde vaste trouw; u, maagd, in het nev'lig noorden zend dit pand Ik, heil'ge van 't zonnig Cyprus, Ik, Afrodite.…

Maar hij had mij gered, eer mijn vrede verging, Uit de greep van het leven, zó hard, zó ruw Met zijn zoete viool, in de schemering.…

Op, op, op, eer de zon in de dauw schijn’. Laat ons alle gedierte te gauw zijn.…

reflectie in een groene zee Een glimp van 't eerst begin verraadt betekenis en zin Van 't volle leven rijkgetint in al zijn variaties Dat bloeit in libido en lust en overgaaf in min Dansend, opgezweept door ritme van uitbundige muziek Zingt een eerstelingenkoor in bonte kleurschakering Al hoor en zie ik rituelen 't stemt me eer…

En dagen en maanden zal ‘t lijden weerom, eer ‘t leven en licht is en blad hier, en blom!…

Slagveld, veld van eer, vaderland, en de zaak van het recht. Maar ook staat dit geschreven: Je zult niet liegen, niet bedriegen. De laatste kreet van je zoon was: ‘Moedertje, Belieg mij niet, belieg mij niet.…

Vaart mij wel dan, slaapt in vrede, g' hebt mij lang genoeg geplaagd, wereld, met uw' lastigheden: neen, ge ‘n zult, eer ‘t morgen daagt, mij geen banden meer doen dragen; vrij eens wilt het herte mijn rijdend op de hemelwagen, rustend in de sterren zijn! ----------------------------- Tijdkrans (1893)…

De zonne is weg, en 't daglicht heengevaren; het duistert al, de dood heeft de overhand gewonnen over ons, die eer zo luide waren aan 't leven, heden, vrij en onvermand. De zonne is weg, die liên en land verblijdt, en 't vlugge volk van 's hemels harpenaren.…

Ik was nog maar een tiener Jouw jaren telden 'n weinig meer We waren verliefd op elkaar Dat jij me wilde, was een eer Hand in hand, kusje op de mond Uren wandelen op het strand Verliefdheid in onze ogen Ik vond het reuze interessant Maar echte liefde was het niet Dat is ook duidelijk gebleken Want na verloop van enige tijd…

dochter kreeg dan gewoon de erfenis Je kon nog alles eten want alles was nog schoon en zelfs de pesticiden smaakten nog heel gewoon Er kleefde toen ook nog geen bloed aan een plank of een banaan Want dat had men in de tropen er al netjes afgedaan Ik mis de jaren `50 zo vol van Kindervreugd Waarin wij stilletjes leefden in Vrome Eer…

een schrandere vent Dat Oekraïners Russen zijn van de rand En verband leggend tussen de zijden Van ons in tweeën gespleten brein Waaraan wij als wereld lijken te lijden Zit hij transatlantisch uit te wijden En hekelt dat wij geestelijk verdeeld zijn Het oude zeer moeten we aanhoren De CIA is onveranderlijk Oorlog aan het voeren als eer…

in het algemeen absent dit deel van God heeft afgehaakt in de mens en heiligheid is meestal ontluisterend schijn nader bekeken heb ik het beeld van God ontkend voor al die soorten die zich zelve mensen noemen wellicht kan God zich niet vergissen maar moeten we op andere planeten vissen naar wezens die zich op hun Goddelijk beeld in alle eer…

Zo wens noch bied mij eer of lof, Mij, arme kruiper in het stof; Maar blijv', voor palm of erelover, Slechts deze naam van mij bestaan, (Zij ook mijn dichtervonk vergaan!)…

Ziek zijn leek niet droef, Eer strenge school mij levens leed moest leren, Die 't stil blij droomkind maakte bleek en stroef. Mocht in uw vrede ik éen dag wederkeren, O veilig thuis, waarvan 'k de geur nog proef! ----------------------- Morgenrood (1929)…

iets op te bouwen De verbinding is te zwak en hapert om te zeggen, ik kan je vertrouwen Verleiding wordt te groot van de zoete geur van de vreemde Waardoor ik stiekem steeds een klein snuifje er van zit te nemen Maar niet alles in één keer want, anders weet ik het niet meer Want het doet mij zeer om, vanuit jou ogen mij zien weg te gaan met de eer…

Om Hem te kunnen loven en prijzen Dat wij Zijn geboden niet zullen verbreken Maar Hem alle eer en dank bewijzen. God, Hij gaf ons onze handen en voeten Handen om ons werk te kunnen verrichten Voeten om onze medemens te ontmoeten Om elkaar te helpen de lasten te verlichten. God de Heer, Hij gaf aan ons het leven.…

O gave een god uw mondje 't groots vermogen 't Onthullen ál wat wij te raden pogen, Eer gij 't verleên vergeet voor kinderspel! En móet gij zwijgen, moogt gij niets verraden Van 't vorig leven? Boet gij boze daden In eeuwen-kringloop van geboorte en dood?’ Maar 't kind bleef ernstig mij in de ogen staren.…

maar thuis fluistert de wind in mijn beide oren vandaag kom ik niet meer langs denk maar aan mensen die je toe behoren ze vertellen over het weer en meer regen, kwellen of de zon en maan die iets over liefde vertellen het eelt op hun ziel de kinderen die bellen mij zal je niet horen vandaag ik word elders verwacht op velden van eer…

Zo wens noch bied mij eer of lof, Mij, arme kruiper in het stof; Maar blijv', voor palm of erelover, Slechts deze naam van mij bestaan, (Zij ook mijn dichtervonk vergaan!) Slechts dit getuignis van mij over: Zijn Dichtkunst had haar tijd - die van een lentebloem; - Maar Waarheid bleef zijn deel - de Levensboom zijn roem! 1836.…

Ginds klakt de laars, de massa buigt, moet zelfs haar eer beleggen. Bancair lacht men om domme wijsheid van hen die idealen zochten. Vandaag verzaakte mijn geraamte. Het knakte, zat me in de weg. alsof het wou dat ik moest bukken in lagen snood verpakte schaamte om onverhoedse burgerpech per Euro te mislukken.…

Haar kind te zijn, o broeder, Is de eerste en de opperste eer. Want heilig is haar schoot genoeg, Haar handen breken brood genoeg, Wij zijn, en dat is groot genoeg, Méns, mens, niets meer!…

Honger voelde ze al lang niet meer ofschoon..soms toch wel heel even Bij vreetbuien ja dan ging zij tekeer om hierna alles weer over te geven Vermageren ‘t kon haast niet meer stukken bot restten van haar benen ‘t Ging al lang niet meer om de eer meer echter om lichamelijk wenen Energie, bezat zij al lang niet meer; toch kon ze haar strijd…

Bij een hemelreine bronne, Eer zij 't groene dal bespoelt, Heb ik dromende eens gezeten, En mijn hete dorst gekoeld. 'k Heb het dal doorlopen later, En gezocht de blanke vliet; 'k Vond er menig klare water, Maar mijn bronne vond ik niet.…

veter, ik de schoen ik de schilder, jij de kwast ik de ober, jij de gast jij de ploeg en ik de voor jij de tractor, ik het spoor ik de kade, jij het schip ik de schommel, jij de wip ik de klepel, jij de klok ik de broek en jij de rok jij de appel, ik de peer jij de duivel, ik de Heer jij de kogels, ik de speer jij de oorlog, ik de eer…

Gij, welkers vrolijk licht de wereld doet herleven, Met recht wordt u de naam van godlijk toegeschreven, Nadien ge al meerder deugd op aard doet als de wijn; Ik zal tot uwer eer een hoog altaar doen bouwen, Zo gij maakt, dat dees pijp, die schier geen vuur wil houwen, Mee eveneens als gij altijd ontvonkt mag zijn.…

resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen van verdriet die niet zegent wat ik vind mijn zoekende ziel waait weg in een kille wind naar het rozerode westen in mijn handen kliefde per ongeluk zoveel stuk ik droomde van de liefde en zocht naar het geluk ik had ambitie zonder succes en verwachte vergeefs veel roem en eer…

Je kreeg een mooie militaire eer en afscheidsdienst. Het was bijzonder, om het mee te mogen maken. Je had een hart van goud en je was er voor ons als je thuis was. Nu is het alweer enkele jaren geleden, dat je overleed. Wij denken en dragen je mee, voor altijd lieve zoon. Je hebt je hart en andere organen gedoneerd.…

waren te helen laat staan de groei te stoppen doch ook dit verging in de armen van het gebed waar ik al tijden op had gehoopt, leeg gebladerde tijdschriften gaven haar geen eeuwige illusie dat haar onwetende spel ging leiden tot het onhaalbare - een leven zonder wroeging en pijn doch deze afgedwongen affirmatie kende al de facetten van eer…

De kroegbaas, van onbestemde leeftijd, niet meer zo jong, eer wat belegen, staat stategisch opgesteld achter de bar, buiten valt gestaag de lenteregen. Hij spoelt wat glazen, rangschikt flessen, tapt een pilsje met het gemak waaruit jarenlange ervaring spreekt, hij is gepokt en gemazeld in het vak.…