Alle inzendingen over eeuwig gras

Voorbij is mei, het groenend gras, voorbij zijn ook de jaren, toen alles nog zo simpel was. Hoe snel zijn zij gevaren. Het woord, dat bleef niet zuiver meer en het lijf het leeft gevangen. En soms in mei doet het hart zo zeer van weemoed en verlangen. Al zijn de bloemen eeuwig mooi en kleuren bloesems bomen.…

Ik baar Ik baar zoute meren En kijk hoe het gras opgaat In krommend riet dat op maat Zwaait naar zwanenveren De rimpelende boom buigt en kraakt Knielt zijn takken het water in Eeuwig drinkend, alleen zijn kin Het water dat de bladeren maakt…

Als tijd altijd was Bleef ik eindeloos liggen In pas gemaaid gras…

in de tuin van haar geest op armen vol rozen wiegt ze het kind zachte geuren zoete woorden gedragen door de wind in de tuin van het huis huilt ze met het kind de druppels vallen zwaar op het groen in een bed van nat gras vlijt ze het kind dat er ooit was…

De pluimen groen en paars, een bewegen in de berm, kromgebogen door de wind, nederig bijna, en zo stil. Elke spriet, haast barbaars, beknabbeld door een hele zwerm, die opvliegt in de morgenwind; alleen nog leegte nu, zo kil...…

vanmorgen, heel vroeg, viel de lente duizelingwekkend in mijn tuin de zon was al warm en plantte lichtzaadjes in het gras die speels tot aan mijn navel kropen ook op de bomen, het raam, het verste geluid en op jouw schouders, je hals, je buik ik glimlachte toen je vroeg of ik zo wilde blijven liggen gewichtsloos uit jouw adem…

ik sprong door herfst; de wind blies zeepbellen naar eender waar in mijn onschuld hield ik van het tuimelen boven onsterflijkheid hoe kon ik weten dat daaronder dicht aan de grond jouw zomer lag; begraven in een laatste zwaluwzwaai van zwarte randen…

Mooi groen is het gras bladeren vallen alweer nog is het zomer…

Opzij van wat ooit het erf was, een keukenstoel -- in het hoge gras.…

- Het scheen mij enkel dartel spel, Als gij uw neusje in 't gras gingt steken: - Maar nu, nu weet ik wat het was, En hoe de kwalen en gebreken Genezen door dat groene gras.…

Grote liefde is de liefde die er altijd was lang onder de oppervlakte wortels van het gras dat opeens weer bovenkomt en er altijd is en altijd was. Regen, zonlicht, zomer, winter komen binnen en doorstaan de stille kracht van grote liefde, teruggekeerd om oud te worden in deze liefde die blijft bestaan.…

Mijn mooi grasveld is een woestenij, een mol huist in mijn tuin, heuvel na heuvel komt erbij, het tuintje is niet al te ruim, de tuinman maaide net ons gras het leek of dat voor meneer Mol de aanzet was, om nog meer heuvels te gaan maken!…

Boterbloemen in het gras, Een micro-samenleving zoals het vroeger was. Als het harde aardse gemeen Mij dreigt te vermorzelen als een poreuze steen, Denk ik vaak hoe simpel het leven eens was, In alle rust gelegen tussen de boterbloemen in het gras.…

wegen kon gaan zoeken en ik reizen kon naar werelden die nog onontgonnen waren, zonder dat volwassenen bezig gingen met hoogglans verf om alles in hun kleur te schilderen en er attributen neer te zetten die het bewaren in mijn ogen niet waard waren maar zogenaamd alles gezellig maakten ik was van plan te gaan liggen in het ongemaaide gras…

het oud papier dat naakte rondborstige vrouwen met gulzige gretigheid weerloos wegnamen Na gerecycled te zijn, droomt de lezer nieuwe borsten, met tepels die priemen in geheel wolkeloos azuur Haar heuvel, als de Toscaanse oogverblindend net als het licht van de rest van haar schoonheid die buitensporig puur is Zeegroen als gras…

Heerlijk nageuren – de regen uit de aarde, het gras om mij heen.…

Groen is het gras. Groen zijn de bomen. Groen is het leven dat nog moet komen. Maar als het zo doorgaat dan gaat het mis. Dan weet ik niet of er over 50 jaar nog wel zo een aarde is. De mensen zijn bezig de aarde te vervuilen met uitlaatgassen en rommel op straat. Het is echt om te huilen. Moet de aarde zo mooi blijven.…

Bermen zijn gemaaid: beter uitzicht voor verkeer, klein leven vernield.…

Daar waar de bloesem eeuwig lijkt te bloeien, tussen de velden echoot de wind; voorbije klanken, ritselend gras, het enthousiasme van een kind. Waar de mensen elkaar goedemorgen groeten en kennen bij naam. Alles blijft zoals het was, de tijd lijkt stil te staan.…

Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en die zal er eeuwig blijven.…

Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en daar zal hij eeuwig blijven.…

Maar ik gleed tussen de stilte van eeuwige, koude nachten en wist dat mijn laatste glimlach niet op de breekbare lente zou wachten.…

Verwrongen staal belemmert zicht sterren stralen in dood glas Blikken knipperen in een richting die gekozen was maar niet bereikt Bloeiende bermen vergroeien met sporen een boeket en een kruis laten een leven achter…

kleurde mijn rivier rood en stroomde ik bewusteloos de eeuwigheid tegemoet...…

het nieuwe jaar schreeuwt als een beest in de stilte in werping van schaduw vooruit het baart en ontvangt en vindt zijn weg vanuit het vruchtwater in een vuurwerk van duizend–en-een-nacht het sleept zich voort in een eeuwige glimlach en etaleert zich in verzachtende beweging als een jong meisje in nieuwe kleren…

aanwezigheid een streling over arm en been heel even niet meer zo alleen alleen in het donker alleen in de stilte jij verandert de kilte in duizend zachte kleuren veilig en geborgen gevoelens en magie zonder wachten op morgen als ik opsta zo koud en verloren wetend van de leegte verdwenen met de ochtendzon en stilletjes hopend dat de nacht eeuwig…

en als ik haar vraag naar het begrip van eeuwigheid zegt ze de hei is mooi dit jaar door een vroege zomer en de wereld paars en zingt ze -met de radio- dat ze is geboren met een plastic lepel in haar mond…

Getekend naar de tijd is het kostuum meer dan naakt gebruinde handen zonder korenbed hebben ledigheid geschoofd akkers omgewoeld met diepe kloven die traanloos schreien in wat frêle licht maken mij tot een horige die zich een weg baant op een uitgemergeld pad wat mijn ogen verder zien wil ik niet vertalen want het zeer heb ik niet…

jouw stem ...jouw pen ...jouw muziek Ik voel dan dat er iets is buiten jou en mij Dat er meer dan "iets" is in het beleven van onze tijd onze gedachten onze woorden En als wij dan samen het hoogtepunt van vreugde bereiken Dan valt er een traan op onze noten die ik schrijf zij worden ...leesbaar ...hoorbaar voor...Eeuwig…

in het landschap dralen schapen tussen bloemen in de wasem van weiden alsof ze zich neerleggen bij de éénvoud van onze poëzie, en men kan zich zelfs vergissen van eeuwigheid in woorden van ééntonige lettergrepen terwijl we onder de bomen onze overwegingen schrijven leg ik je vast ,plaatsen we de dingen als deze woorden in de vorm van…