Alle inzendingen over eiken

De vale ouwe ziet met lede ogen hoe tak en wortel van een halfdode eik in haagse kringen naar de knoppen gaan…

men hield mij voor een standvastige eik zo'n onschendbare koning der bomen toch mijn hele leven heb ik over de flexibiliteit van een rietstengel liggen dromen…

Arme oude eik geveld door de storm brak als een lucifer.…

De eik staat eenzaam, hoog en slank, in bladertooi, op het heideveld: beeld van een groene druipkaars, trillend, luchtig, vrij levend.…

Tussen de oude kale eiken ruist het en ook deze keer komt de herfst op tijd omdat het Herfstkind goed heeft geluisterd…

maar weinig stof om mijn ultieme sonnet te volmaken dat als knipsels op de eiken tafel lag met gebaren maakte ik haar het hof al waren er ook belangrijke zaken het was duidelijk dat zij mij doorzag…

Mijn schoonzusje wonend in Dalem zei tegen haar man ik vermaal em met kerstmis een eik je zet mij te kijk ik wilde een kerstboom, dus haal em…

Zoals de jaarringen van de eik groeit liefde in cirkels En 't is pas als ze sterft dat haar verbindingen zich openbaren Een boom heeft vele levens Zo ook de Liefde…

Geen paar dat als Ably ooit aangeduid is: Als eerste Nederlandse eiken paar Al tachtig jaar gelukkig bij elkaar Wars van geneuzel van een boek dat uit is Zo blijkt weer: een mooi boek kun je in wezen Tot in je eigen eeuwigheid herlezen…

takken bladeren ritselen in de wind in zijn bast een hart gekerfd vogels voelen er zich veilig nu het herfst wordt draagt hij vruchten kinderen rapen met plezier eikels vallend op het mostapijt en zij omarmt om troost te vinden legt haar hoofd tegen zijn stam alsof hij luistert zo voelt ze zijn bescherming herfstvrouw en haar oude eik…

De oude eik, hij staat daar naamloos, in zijn stoerheid en zijn kracht belichaming een deel van mijn gedacht. Hij staat daar trots in volle glorie. Ik noem hem geduld in groene stilte bevriend met dag en nacht. Zijn wakkere ogen zwerven over ’t gras. Bij avondval zal hij de stemmen van de krekels horen.…

. rond die bomen zong haar huid een wiegenlied zacht gerimpeld tot een plas, waar spiegels helder leken kinderwensen dreven stil vanuit de glans dat zonlicht immer achterliet als sterren, dieper, tot de oorsprong van de dag en schrijvers dansen letters ongedwongen langs de avond, zuiver in het oogpunt van een kleine blonde dood…

Helaas is er geen plaats meer voor een oude eik vlak achter de dijk Hij moet wijken in de vaart der volkeren voor alweer een nieuwe wijk Ik mis hem zeer die oude eik zijn sfeer, zijn bladeren ruisend in de wind Hij stond daar altijd welgezind, als een rots in de branding die zijn nek uitstak hoog boven ons, wat voelde dat…

als een baken voor de vele reizigers statisch en fier zijn takken zwaaiend zijn wortels ankerend in de aarde groeide hij onwankelbaar ieder jaar droogte storm en regen trotserend mooier en machtig krachtiger weer terwijl zijn fluisterend blad luisterde naar dat wat de jaren hem vertelden over wie er in het heden passeerden wat hun gedroomde…

gerieflijk vlij ik mij tegen jouw brede bast sterke doorleefde armen beschermen mijn boven diepe zelfverzekerde ankers behoeden voor wegwaaien hoe wij al vele jaren elkaar bijpraten lief en leed delen ik werp mij neer op het gras en smeek je teder te zijn overwortel mij maak me deel bij jou ten grave liggen wat durf ik meer?…

De Eik leeft, hij ademt mijn dromen en fluistert mij geheimen in wij staan samen in de tijd nu is een glimlach in het moment, een rimpeling onderweg naar ergens met mijn voeten in de aarde voel ik zijn wezen hij is mij wij zijn één.…

Halfdode eik, die nergens meer kan aarden...…

uitgeschoven de kwetsbare vogels schrijf ik in mijn dagverhaal laat ze triomferen met opgetogen veren en ik deel wat rode appels vol zoete korrels en kaneel niets is mij teveel vandaag, ja, vandaag stel ik mezelf de vragen over de intentie van het leven antwoorden blijven zweven blijven als de bladeren ergens liggen, hangen de eik…

onbeweeglijk staat hij al tweehonderd jaar stil te staan geen soortgenoten om hem heen mistflarden draaien rond zijn kale bol twee kraaien krijsen plotseling zijn naam op de smalle landweg komt een bestelauto aan vormt al jaren een richtpunt voor 't verkeer in de zon, de regen en de grauwe, natte duisternis gespaard voor de open…

Hij staat voor ons huis altijd naar binnen te kijken, de oude eik met de ogen waar vroeger takken zaten. Ik kijk wel eens terug en dan lijkt hij contact te willen maken, hij te zwaaien en het spijt hem dat het niet lukt.…

Pril schieten sprieten vol van gretigheid naar de top, weerstand, uithouding, snelheid, robuustheid werden gemunt door deze soort Traag groeien is lang meegaan, zoals het hoort Opportuun buigen voor wind en ontij zo blijf je staan, zo neem je de tijd Mobiele wezens lopen al gebogen als bomen nog in eeuwen geloven Wat je alle dagen ziet…

op de grens van het oude capelle het stadse dorpje aan den ijssel waar klaas de kade ooit klinkerde tot waar hij de bermweg bereikt die de weg naar schollevaar kruist stond op de werf van hoogerwaard op de driesprong van deze wegen meer dan vijftig jaar het houvast van de majestueus zwaaiende eik die van wie hem passeren mocht steeds het volle…

ons lichaam is een ontvanger van bewustzijn van daarbuiten als ons lichaam kapot gaat sterft ontvangt het niet meer andere lichamen ontvangen nog wel alle op hun eigen manier als eekhoorn eik paddestoel of zeeanemoon alle op hun eigen ingewikkelde of primitieve manier als al die zeeanemonen paddestoelen eiken en eekhoorns mensen verdwenen…

Trotse eik in Lembeke werd kaal Hij kreeg het zo koud en vroeg een sjaal Treurig werd hij bruin Tot diep in zijn kruin Het was echt waar, een droevig verhaal…

Hoe dikwijls lag hij naast mij op de zoden Aan gindse eik, als ik, de stad In 't vreedzaam avontuur ontvloden, Te peinzen en te mijmren zat! 'k Wil aan die eik voor hem een grafterp stichten Hij heeft die eer verdiend. Beschijn hem minzaam, hemellichten! Hij was mijn trouwste vriend.…

vanuit grijze wolkenflarden scheurt de hemel open: een God wil zijn boek dichtslaan maar hoort de donder rollen vertwijfeld gaat zijn blik naar het oosten, de witte bergen waar hij een eik ziet branden, getroffen door Zeus' bliksem kletterend valt de regen en koelt de geschonden eik terwijl Noach zijn ark stuurt, in de richting van een…

Nu en dan toch, maar gewoonlijk zijn onze gedachten bij ons grote ik, zijn we nog liever geen gras, maar liever een machtige eik.…

kleine tekeningen gekerfde tekens in het oude hout als het schrift van woorden van goden in het eiken een zwarte kring verborgen onder de sleutelbos mijn gesloten hart onhoorbaar ernaast…

De ene kenner zegt zelfs: er zijn eiken Die duizend jaren hebben zien verstrijken, Een ander echter noemt die schatting fout. Alleen Irene kan d'r achter komen; Die kan het gewoon vragen aan de bomen.…

Zwaar drukken de eiken een stolp over de schemer. Zijdelings gloeit rodondendron op. Zwaar ook weegt de onweersnacht op klamme schouders. Bladerruisen door de nevel dringt. Het huilen der honden. Het zweet.…