Alle inzendingen over eindeloosheid

grof gemaaid gebonden grasse rollen stapelen groen strandtenten en oliegeuren gerotzooi in verschoten bloot een vette zoen de goot trillend asfalt dampt van hitte zweet vergeurt in warme wind de koele rust van donker binnen kabbelt door in passieloze zinnen de wereld plat geen lust weer te beginnen het eindeloos zijn…

Er was geen schoner zicht over landerijen Dan onder blauwe koepel tot de horizon Bedekt met nevel beschenen door de zon Aan d’ einder staan de molens in lange rijen En op de rimpelloos spiegelende meren, Bekleed aan de oevers met ruisend wuivend riet, Waarin men weerspiegeling van vele bootjes ziet Daar was ’t voor ieder eindeloos recreëren…

Liefste, ik wil je niet beschadigen, ik wil je alleen maar liefhebben en je hart en ziel verwarmen, totdat je van gegeven liefde verlicht raakt en samen met mij eindeloos door velden vol zoet geurende bloemen wilt rennen.…

veroveren wat kan ik voor je toveren wil je de maan en sterren misschien het koude licht heb je graag de leegte in een oneindig vergezicht proef de magie van andere planeten en je zult weten ik tover lachjes om je mond de kuiltjes in je wangen je ogen vol verwondering ik heb je weer gevangen met liefde uit mijn hart jij bent voor mij zo eindeloos…

Laten we dansen op de tonen, van het zoete leven met elkaar, in een eindeloos ritme, tussen onzekerheid en geborgenheid laten we flaneren over de toppen van werelds golven, op een wankel surfboard van de lusten en de lasten balans zonder werkelijk gevoel vanzelfsprekendheid ontstaat niet zonder reflectie van de eigenheid dus laten…

brengt het dorp en het land weer mooier maakt de vrijheid schenkt waardoor een heerlijk hogelijk geluk het zijn de laatste sprokkels jeugd ze leven in mijn hoofd ze jagen door de dagen en mijn bloed kent nog geen pijn er is de eerste koffie en het honingbrood de wijze raad van Spinvis met het onsterfelijke lied 'Kom terug' ik druk eindeloos…

Nu, met alle heil’gen samen, zingen zij een nieuw refrein om God eindeloos te danken, die daar leven, groot en klein. Want de God van alle liefde blijft steeds trouw aan ieder mens; Hij ontsteekt de vreugdevuren ver voorbij de levensgrens.…

Denkend aan jou, zie ik, ogen van blijheid en vertier ogen van absolute vreugde en eindeloos plezier... Denkend aan jou, ogen die spreken als een stem uit je hart betraande ogen vol smart. Denkend aan jou, zie ik, ogen van medeleven en gevoeligheid maar ook de ogen waar ik van hou donkerbruine ogen, de ogen van jou.…

Geen rivier kan het razende vuur tot eindeloos schreien dwingen. Enkel de doodgraver kan de onbegraven kreten horen binnendringen. Stuiptrekkend stroomt het bloed langs beide kanten. Mijn ziel bezwijkt met duizend angsten onder de grijze planken. Het vuur raast onblusbaar.…

nog steeds heeft elk formaat bal een magische aantrekkingskracht is hoog houden bijna een must effect draaien pijlsnel volbracht het spel is door mijn jaren heen een rode draad met constanten als geschonden schoenneuzen kapotte knieën zweetvlekvarianten het oefenen met links eindeloos geduld onwaarschijnlijk groot tweebenigheid een handelsmerk…

traag sleept de week zich door de nachten voort als koude stroop door een gesloten poort ineens is daar het uur c'est un Moment Suprême opeens ontwaar ik vuur en snelheid zonder rem minuten uren dagen weken maanden jaren eeuwen de tijd heeft alle tijd en uren duren uren om toch weer eindig te gaan blijken er was alleen een eindeloos…

Na 't zwerven en stuurse staren Over de eeuwige zee, Na 't eindeloos tumult van gevaren: De stilte van een vredige stee. Maar het is anders geworden, Mijn makkers zijn vroeg gestorven Of in ander alleen - zijn verzworven.…

mijn genen zijn doorspekt met voetbal het enige dat de wetenschap overhoudt is een stuk leer met Adidas de bal is rond een open deur ingetrapt als kleine jongen met rubber Rumabal gegeven door grote broer eindeloos trappen tegen kaal stuk muur van anderhalve meter breed naast golvend spiegelraam waarachter soms het gezicht van pa verschijnt…

tjilpen van vogels tranen over mijn wang hoge eiken dorre bladeren op de grond het regent een geur van bos tijd staat stil mistig en vol geheimen geheimen van mij problemen die ik niet kan ontvluchten waarmee niet valt te leven verdronken in een diepe zee vol van gevoelens m'n leven beeindigen soms speel ik er mee zacht en eindeloos…

De zon daalt over je graf Stralen schijnen geruisloos Ik kniel voorzichtig neer Mijn tranen lijken eindeloos Ik laat mij los in verdriet Samen wilde ik met jou zijn De dood ging tussen ons in staan Wat overbleef was die enorme pijn De zon schijnt over je naam Het voelt alsof je even bij mij bent Je handen..je lach..je stem Lieverd jij…

ik was een visser in een ander leven en wierp mijn aas uit in het koele meer of nee, een veerman en voer heen en weer van oost naar west, was eindeloos omgeven door bergen die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten…

kolen lichtten nog jouw gezicht -het kampvuur vertelt nog de mooiste verhalen, echter ik, ik droom van jouw glanzend zicht Hemelsblauwe ogen der liefde Rijs met mij m'n lief als een zon over deze bergen van talloze zorgen en koester de liefde waarbij je mijn hoofd op je schouder legt en je hand strijkt door mijn haar om te zeggen dat je eindeloos…

In de uitgebloeide boerenworm ben ik, in het late paardenbloemenpluis, de uitgebrande netel, het grijsgroen geworden sterremos, het zwart basaltblok, het schuim van golf na golf na golf na golf na golf: het tot oneindig geworden wezen dat niets voelt, niets wil, niets raadt, niets kan dan zijn- een einder die zich eindeloos herhaalt zonder…

ik genood de toren van uitzicht te beklimmen reis met koffers vol vragen en gedachten naar de Vlakte van Inzicht teneinde de wijsheid te zien, te beminnen ik bestijg duizend treden elk bekleed met een zinderende spreuk doch boven, geheel buiten adem aangekomen stel ik de fundamentele vraag is zoeken naar de Heilige Zin niet eindeloos…

Was daar vertrouwdheid eindeloos Kwam jij in mijn armen, onbevreesd alsof geen eenzaamheid ooit was geweest omdat het lot voor ons toen koos.…

viel als een dronken klaarover op de kleuren van een zebrapad Ik brandde duizend kaarsen toostte op je mooie kont schold je naam als ziekte in een desolate werveling Je vult mijn bank vertelt over wat je doet en al wat ik kan denken is waarom op die manier Nog maar één ding kan ik doen een trui voor je breien oranjegroen met een eindeloos…

de hemel, laag en diep in handen, als snaren der engelen dicht tegen mij aan iedere huidtrilling, hart tegen hart wanneer ogen mij mooi maken helemaal, als was ik nog een jonge, ontwakende maagd ik stijg door ’t fluisteren zweef op sterrenvingers wolkloos, wanneer het lied der minnen in mij komt, als vlinders vol vuur de eindeloosheid…

ze liggen eindelijk stil te bed, daar aan het begin van opnieuw een lange nacht waar ze zolang beiden op hebben gewacht tussen koele lakens wat hij en wat haar met de sterren als onaanraakbaar getuigengestaar eindeloos getwinkel boven de minnekracht als eerst hij en dan zij aanvankelijk zacht onvermoeibaar zwelgen kan in elkanders liefdesgebaar…

het rechtlijnig oordelen van velen naar de letter van de wet waar onze liefde buiten spel is gezet ik heb hun warme handen niet gezien wel gladgestreken woorden die bij de gezichten hoorden van hoeders van de schrift jij hebt me opgeraapt weer mens van mij gemaakt ons samen gaan is perspectief wij hebben elkaar en godzijdank ook eindeloos…

En ook niet eindeloos. Nu ben ik zo moedeloos, Dat is zo rusteloos, Maar ik weet dat is nutteloos Want ik ben niet waardeloos, Ondanks dat jij niet langer voor mij koos!…

Vlieg op doorschijnende vleugels naar het verborgen land dat schittert voorbij de weemoed van je hart Streel niet langer de halmen van je verdriet de doornen van vergane smart die je pijnigden eindeloos bitter Hunker naar de plaats waar vreugde zingt de eeuwigheid danst sluimerzacht Wandel door de tuin waar vogels albasten rozen…

dan spitsen zich de oren ons gepraat verstoort haar rust een grote vogel zweeft met trage cirkels door het blauw boven dit groene dal, met lila bergen voor de horizon en verre purp'ren Pyreneeën dit licht, dit trillend licht zegent het netvlies, doet verlangen naar de avond en de nacht, en weer de morgen en nog meer van dit, en eindeloos…

Onze handen versmolten met elkaar Je kijkt me aan Alsof je iets wilt vragen Mijn hand glijdt langzaam door je haar Het lijkt eindeloos Die ene blik Voor altijd veilig opgeborgen In mijn gedachten Ik geef je een kus Tintelingen Over heel mijn lichaam Minutenlang “Ik vind je lief” Fluister je zachtjes in mijn oor Ik antwoord zachtjes…

Het is een stil, thuiskomen, Het is een kil, verwelkomen, Het is een eindeloos gegil, om mij in te tomen, in mijn oneindige dromen, na het geroezemoes van de duiventil, ben jij mijn stilleven, stil eens lief, stil mij...…

Een vacuum, zwart, eenzaam, eindeloos en koud."…