Alle inzendingen over filosofie / taal / mystiek / landschap

Als een zalm tracht de zon tegen de stroom van de avond in te zwemmen; verzwakt springt zij nog éénmaal op. Dan hangt de nacht boven de rivier. Vol ongeboren licht drijft de zalm naar zee; langs de oevers schrijden bloemen en de kleuren van dode vlinders.…

De gevangenis van het paradigma O, gij filosofie Evenknie Van het labyrint van wegen Van Klukhunn verkregen Denken over denken Parameters voor verre paradigma’s Gespartel van Andermans meningen Leidraad voor’t verstand En Kant Hij eindigt met Verdinglijking en het grote vergeten Maar o filosofie Ik wil weten Van de wereld die alles…

Neem iets aan dat is. De kern van een gebeuren. Het feit dat jij er bent. Ondanks alle beperkingen. Ook al word je groot en krachtig, blijf kind in de ogen van je vader. Je weet niet alles, maar wel veel. Er rijpen dingen door je daden... Laat de twijfel ruimschoots toe. Jouw zekerheid - is die wel waar? Van alle kanten intrigeert die…

wanneer in jouw leven je rijkdom de armoede overheerst, bedankt dan je simpele geest die het kwade beest in jouw hoofdje beheerst! wanneer door jouw levenswijze de armoede je rijkdom overheerst, bedenkt dan dat jouw hoofdje even verkeerd bezig is geweest!…

Pens, graan en laken Wijn, wol en bieren Vis en rivieren Gilden en draken Opstand en staken Kerken en kieren Zwaaien en zwieren Trapgevels, haken Naar Hemel en Hof Dan, op een polyptiek Het Lam Gods, ik als ooi Weet weldra ben ik stof Hoor ik engelenmuziek Gent is Gruut, Waterzooi Bloemen, taal en mystiek…

Fraaie veren pronken in het warme nest ik kan de zon niet ontkennen vogels verliezen nooit hun taal terwijl mijn vragen zwijgen gevleugeld in het ogenblik in het geluid wat ik wil vinden natuurlijke melodieën klinken ze leven fluitend met mij mee waar ik ga en ik hoor de tijd in mystieke mysteriën over het gedrag van mens en dier…

ten allen tijde overleeft als het dat wil, streeft naar autonomie, dat is meer dan een vrije uiting van de rede en is de echte combine tussen poëzie en filosofie, bevrijd uit de cocon van illusies en zich distancieërt van oordelende molenstenen, in de ons voorgeschreven tijd.…

we beginnen met taal in de lichte ruimte van het volledig leven volgen eenvoud klank en ritme vanzelf we verkeren op de rand van zingen en denken onze plaats in het landschap afgeschut en open het is niet te laat…

Filosofie, ook leuk Waar dient het leven voor? Wat is instinct En waar komt het vandaan? Ach, zulke vragen zijn Onbeantwoordelijk (Dit adjectief - Zou het mogen bestaan?) ------------------------------------ uit: 'Zeslettergrepigheid', 2009.…

Soms lees ik weleens filosofie, Ik krijg het al een beetje onder de knie. Het gaat over het wezen van de dingen Dat zich zo moeilijk laat bedwingen, eigenlijk een utopie. Maar pas op, geloof, Van zijn leven nooit een filosoof.…

Een filosoof Is eigenlijk horens doof. Wil alleen zijn eigen gedachten horen Laat zich verder niet verstoren Door een ander geloof. Maar heel misschien Gaat hij ooit het licht nog een zien.…

Als er in een bos o zo verlaten een blad dwarrelt van de bomen Niemand heeft het in de gaten Er geen mens is langsgekomen Als er in een bos o zo verlaten een takje knispert of verbuigt maar er is geen sterveling die hiervan getuigt Als er in een bos o zo verlaten een geluid voortkomt uit de natuur niet eens heel bijzonder tijdens het…

mensen zijn de tot vlees geworden gedachten van hun eigen zelf…

het onbekende van dit woelig akkerland, met zijn groene hemel en donker blauwe grond, lieten mij plots nemen, de nevelbrug die mij verbond naar het mystieke... aan die eindeloze andere kant!…

in het landschap De sloten watergangen paden,wegen als langs een liniaal geschreven taal van wiskundigen Wij trekken lijnen vanuit onze breinen: rechtlijnig Misschien dat het een kronkel is.…

hoort natuurlijk een bepaalde spanningsboog voor de schoonheid van het gedicht is mystieke consensus verplicht…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

Kolos was mijn naam uit 't diepste van de aarde eens gewrocht de handen groot, vol kracht en faam en staande met de armen wijd geheven. Beschutting bood ik wie het zocht voor zonnesteek, of storm en regen en vele wegen hebben naar mijn staat geleid symbool van kracht en moed, om naar te leven. En meende altoos er te kunnen zijn als vorst…

Vleugellam, zou zich de geschiedenis herhalen met gedichten over de dood en het verval en liefde die bleef zwijgen in alle talen zelfs hoop, toch ooit een vriend bevond zich dwalend in een dal waar het hart sprak als een mond en het brein zweeg over pijn sliep een taal zonder venijn vleugellam, hadden we willen beweren maar de mystiek…

ik weet van hun bestaan heb de invloed ondergaan geen luchtige herinneringen die eonen lang rondzingen begin de talen te begrijpen zij rijpen door intenser mee te kijken naar de fundamenten van hun leven mythen sagen en legenden tillen in een mystiek akkoord de dagelijkse dingen uit boven het gesproken woord eindelijk kan ik de levens…

het voelde bevrijdend en als zoete pijn om eindelijk onder gelijken te zijn de hemel was leeg toch gevuld met ons allen geen opzien meer naar of voortdurend aanbidden nooit meer het kijk en licht jaloers vergelijk in het stralende licht vibreerden wij samen namen deel aan het eeuwig geheel waar wij zonder naam naadloos in pasten…

jij schrijft met schaduw woorden van licht lacht vaak je ziel bloot in een stralend gezicht weet met handen ook het kleinste geluk te vangen oogt omfloerst stukjes liefde in paradijselijke koers met jou aan mijn zij is de hemel dichtbij…

achter uitgestrekte stilte verscholen in diepe wateren liggen woorden die aangeraakt door zachte wind een tipje van de sluier lichten waar leisteen grijs tussen ochtendgloren en avondrood zich even van zijn koperen kant laat zien ontbloten woorden slechts een fractie van het mysterie zo voelbaar dat zij verwaaien in de grootsheid…

op weg in het tijdloze licht op afstand geluid als richting warmte als bron kan alleen de geest zich verplaatsen onmeetbare trilling in het oneidige voorbij het einde licht,eeuwigheid ligt de bron van ons zijn schaduw is een zeldzaamheid weten overbodig…

Vragen in mijn hoofd, antwoorden in mijn hoofd. Duidelijk, kloppend maar onherkenbaar, de wet vervangt de vraag. Vreemde stemmen ingefluisterd, niet van hier, onbekend. Een deel van mij, een andere ik Tegenovergesteld, compleetmakend. Mijn intuïtie, mijn weten, mijn gids. Ying en yang samengesmolten, zwart en wit ontpopt tot grijs. Mijn…

Ik luister het gefluister van ranke kastanjelaren hun zomervruchten veilig in bolsters opgeborgen papavergeuren strelen broze klaprozen langs banen van zomers met late vlinders ik zie het lommerhuis in rood verdagen met een sneller dalen van het grote licht schemeravonden waarboven de uil van wijsheid wiekt onhoorbaar maar wetend…

Ik ben de berg ik schilder en vertel probeer het wonder vast te leggen de geheime kracht die alles verbindt als ik de berg schilder ben ik het bos de levensadem ik ben de rots de levenskracht ik ben de sneeuw volkomen rein Ik ben de berg het leven zelf ik voel de verbinding tussen alles wat is en ooit zal zijn er is geen…

Op zomaar een dag waarop je hart van papier is, komt de tijd je tegemoet als een blanco pagina. Op een verloren dag delen onze bekende personages hetzelfde nu, maar voltrekken onze verhalen zich niet synchroon. Op een goede dag onzichtbaar voor de waarnemer komt onverwacht het ruimtelijke ogenblik helder als de schreeuw van een meeuw…

als er na dit leven nog iets komt laat er dan een draaimolen zijn met van die dromerige paarden dat ik dan op de mooiste zit die met de zachtste ogen mijn beide armen om zijn hals licht wiegend op een mooie wals en dat dan ineens mijn paard zich losmaakt van het draaiplateau omdat er op mij wordt gewacht dat we dan vliegen door de nacht…

het afscheid zal ik schrijven in herhalend zwart met gordijnen dicht als getuigen van de taal die ik opraap uit de nachtvlakte van de kamer en de duizend jaren die ik heb geleefd in mijn woorden zoals de minnaar de vlinderkoning voorheen, met ziel en zinnen in het weggegleden landschap, dicht begroeid ik heb geen angst…