Netgedichten

netgedicht (nr. 45.198):

Regen voor zonneschijn brengt stilte na de storm

Vragen in mijn hoofd,
antwoorden in mijn hoofd.
Duidelijk, kloppend maar onherkenbaar,
de wet vervangt de vraag.
Vreemde stemmen ingefluisterd,
niet van hier, onbekend.
Een deel van mij, een andere ik
Tegenovergesteld, compleetmakend.
Mijn intuïtie, mijn weten, mijn gids.
Ying en yang samengesmolten,
zwart en wit ontpopt tot grijs.
Mijn tovenaar, mijn magisch kompas.
Meester genaamd anoniem,
zuiver als een vlam.
Ogen wijd open, zichtbaar gesloten,
allesziend, zonder zicht.
Weerspiegeld in de spiegel,
bekendheid opgeëist.
Ben ik beiden of ben ik jou?
Ben ik de middenweg, het compromis?
Gedachtes uitgevochten,
onzichtbaar niet bestaand.
Geen rivier maar de stroom,
de sleutel naar het vervolg.
Is alleszeggend zwijgen,
Nietszeggend over weten,
het einde van het open eind?
Bestemming onbekend...
Tijd verliest z’n tellen,
reizen door dat wat is.
Vliegen zonder vleugels,
ademen zonder lucht.
Verbeelding komt tot leven,
aangekomen waar het begint...

'THUIS'