Alle inzendingen over fluiten

Stiekem gluur ik naar buiten Naar de vogels die fluiten en het gelach op de straat Ik sluit mijn ogen en beeld in dat ik daar tussen sta Terwijl ik weg droom heb ik het niet door dat de angst mij aanstaart Mijn droom wordt verstoord door de bonkende voetstappen die ik plotseling hoor Voordat ik achterom kan kijken hoor ik iemand in mijn nek hijgen…

Haar doornen messcherp kleuren die prachtig zijn Water blauw water blauw golven deinen er gedwee Helder fris geheimzinnig schitterende woeste zee Wolkenlucht kleurenspel zomaar in beweging gezet Welige vormen welke ogen als een zacht donzen dekbed Hoor die prachtige vogels zwevend spelend zo vrij Veertjes zo mooi van kleur hun fluiten…

Juicht God toe, met de harp, citer en fluit Wij zijn van Hem, Hij blijft voor ons zorgen Nu en altijd, ja tot aan die grote morgen Wanneer Gods koninkrijk wordt ingeluid. (Uit psalm 100)…

In dit zwart meer, o liefelijk geluid en Wat uit zwart donkere spiegel òp komt fluiten, Licht-lieve volk in wat àl duister zag, Gij komt òp-duikend in lucht legerscharen, Licht-glans-gewapend in dees donkre wereld, O lieve, o onverwachte, o lichte paren, U stortend willend golfje in zee bepareld.…

Iemand die wat doet in het huis, Behalve zijn voeten op de bank, stilletjes weggekropen als een muis Niet mijn probleem, je zoekt het zelf maar uit, Wat jouw problemen zijn, zijn de mijne niet, die interesseren me toch geen fluit Ik ben ik, jij bent jij, Waarom maken we elkaar niet eens blij?…

idealen mijn hoop, de eenvoud die zo kostbaar is, alles wat van toen tot later maakt als troonzalen zijn ze opgeslagen onaantastbaar zomers goed nog steeds voel ik die wind van herbeleven een deur die nooit echt sluit mijn broers die rond mij spelen met auto’s, ridders, jeugdgevoel mijn eerste liefde die als altijd onbereikbaar dromen fluit…

Het onbekende bereidt zijn invallen voor geen schreeuw niemand loopt te fluiten achter de ramen kamers vol monologen iedere stap wordt bespied. Een man loopt door de straat alleen hij komt op mij toe. Wie is hij?…

Ze voelden de kogels fluiten langs hun oren Tot één zich door de schedel van de jongen boorde. De aarde dronk zijn bloed. Hij zonk weg in het slijk. Het water spoelde het bloed wat weg Een beetje gezicht was zichtbaar Maar helaas niet meer herkenbaar.…

Er zullen altijd wel bladeren dwarrelen dagelijks vogels fluiten en elkaar nadoen. Wat dat betreft weet ik dat nu wel zeker. Er zullen natte en droge zelf gortdroge dagen zijn en onweer en plensbuien vallen na straatfeesten mensen dronkentaal lallen.…

Op de fluit wordt magie beleden; de goena - goena van een vooravond spel. De westerling in verwarring op de gordel van smaragd wordt met Javaanse tovenarij bestreden met onzichtbaarheid van de stille kracht. Boze geesten kloppen dreigend op de muren van de macht; slopen tergend langzaam de stenen, die daar al rusten dag en nacht.…

kom op en pak je koffer doe als een drukke doffer vlieg nu eens uit je dagelijkse sleur daar is de deur ja, het is een offer het geeft je leven kleur opeens ontdek je dat je fluit met opgeheven hoofd en kuilen in je wangen ik zie dat je er in gelooft ik hoorde in de verte al je vrolijke gezangen je krijgt een doel daar ga je voor…

want het mannetje op de maan dat heeft mijn moeder me ooit geleerd ziet eruit als een stukje gatenkaas maar voelt zich daardoor toch nooit, gediscrimineerd en hij doet dagelijks het maanlicht aan en uit met zijn maanlicht “aan en uit” toverfluit hey maan wil jij het mannetje op de maan zijn toverfluit eens laten fluiten zodat we hier…

Als de vogels fluiten, kunnen ze je misschien wat verder helpen, naar iets moois in het leven. Het komt goed, maar het kost tijd en energie en dat is logisch: wij zijn ervoor je. Probeer ook zelf vertrouwen te houden, dat het na een bepaalde tijd, weer goed komt. Een ding moet je weten: wij houden van je.…

Later hoorde ik de fluit van Pan, ik las de Griekse mythen, zag in ’t bos centauren op cyclopen schieten. Over Odin las ik in de Edda, hoe een viking naar Walhalla moet; maar het allerliefste las ik de legendes van Robin Hood.…

meer te stoppen ik bleek en borstel de wc en zuig onder de canapé verdwaalde pepernoten ik open vensters frisse lucht en jaag insecten op de vlucht met al hun lange poten ik emmer liters groene zeep en dweil plavuizen zonder streep de matten gooi ik buiten ik sop en schuim het keukenblok en poets de oude koekoeksklok terwijl ik zit te fluiten…

De bontverklede stoet is door de tijd versleten Want het zal nooit meer worden zoals het gist’ren was Er werd met gein gegooid en grof met geld gesmeten Het schuim staat te verdrogen in een gebroken glas De hupse harmonie heeft fluit en trom geborgen De stoere schutterij schuwt eenderoer en kruit De brave burgerij tobt weer met aardse zorgen…

imposante stam in zwarte aarde- begroet ik als een goede vriend hij is er altijd, vast en zeker en elke dag en nacht weer anders nu kijkt hij peinzend naar de verte een wachter op een aarden wal bejaard en weer in nieuwe tooi met aan zijn voet een bloemenpracht als eerbetoon aan zoveel majesteit geen vogel laat zijn stem nog horen ik fluit…

drift stroomt onomwonden van bal tot buikwand van baarmoedermond tot de bodem van jouw bekken nu kies ik tegen rotzooi en kabaal, voor sprankel en parel breng ik slecht nieuws, dan bries je door een tuit de paarse prop van jouw lippen, wankele wervelwind die over de schuit kantelt, een wieg van wrakhout ons onverwekte kind ligt guitig te fluiten…

Als ik hem op het bankje zie zitten ziet hij er niet alleen of eenzaam uit zijn ogen hebben mij niet gehoord het heeft geen zin als ik fluit. Ik ga naast hem zitten en wacht tot hij waarneemt met zijn lichaam dat duurt maar een seconde of acht dan zegt hij: ik zag je al in het raam.…

De eerste bladeren raken het water Bij dit fenomeen slaan zelfs de heftigste problemen een flater Gewoon even niks, even stil staan Laat frustraties even varen, laat ze maar gaan Ik kijk naar het wolkenveld, langzaam breekt de zon wat door Ik kijk weer op, enkele vogeltjes fluiten in koor Onze weerman, de plaatselijke held heeft de dagen toch…

sluiten Maar jij bent het zelfs allebei Ik kan uren naar je kijken Ik kom nooit meer van je af Het beeld van jou zal nooit meer wijken Neem je mee tot in mijn graf Opeens zie ik je lopen Helemaal alleen over straat Mijn mond valt wijd open En mijn ogen volgen waar je gaat Maar wat bedenk ik me nou Misschien durf ik naar je te fluiten…

gedreven door een sterke drang om voor de dames op te vallen draai jij alle knoppen open laat rollers lopen door het woud keel van goud die krast en knalt of klikt en ratelt met grote lust je imiteert en persifleert geluid dat jou ooit heeft omringd zodra jij je leven fluit en zingt staan velen even stil zonder omhaal laat je horen…

met mijn 28 jaren ben ik oud ik hijg en kots, voel me benauwd de dood is niet meer af te wenden wie zal er voor mij een rouwkaart zenden herkennen zal men mij niet meer niemand die van me houdt, dat doet toch zeer ik voel de kou al in mijn lijf mijn armen en benen worden stijf de laatste adem blaas ik uit lijkt net of ik van binnen fluit…

Ze dommelt weg en denkt, ach laat ook maar, het doet haar eigenlijk geen ene fluit, Ze kent nog slechts haar kamer, in close-up, nu niet direct een aangename scene. Haar levensvreugde staat nog slechts op ~spaar~ Ze schuifelt wat en maakt haast geen geluid.…

Balkanmuziek, laat me meedrijven, ver, ver weg van mijn duinen, van mijn zachtste stranden, de boulevard, de schuren, de Hollandse bollen die broeien, die zich verbergen voor mij neem me mee, naar je kruidige bergen, droge havervelden, naar jouw gezichten vol groeven, je klare water, mag ik meeglijden op je fluit, je viool, meezinken…

Als mensen doodgaan, zie je ze niet meer, maar werkelijk elke vogel die fluit ieder windje wat er waait, dat zijn de mensen die dan dood zijn, ze laten op die manier van zich horen en voelen!…

Elke klank van een viool of fluit deelt de grens van middernacht de harmonie van onze gevoeligheid mijn herinnering die ik altijd opwacht. Duurzaam vooruit kijken in de nacht het is mijn enige donkere plek naar jou de spanning zonder sterke voltage gewoon mijn energiebron die ik vertrouw.…

Instemmend blazen fluit, fagot en hoorn En strijkers een glissando van spiegelingen; Het timbre van het meer illumineert. Even nog deinst de avond van dageraad, Ondertonen zelfs bomen als kruinend goud, Maar zwavel voorspelbaar velt en kwik ontruimt.…

op de wanden van de ziel projectie van een wereld, weerkaatst in het licht van een pupil en voeden zal, daardoor de verste steen zich hoeden moet voor elke diamant die met de blote hand in bloed gedolven is de bruid verbergt haar gouden vlies, Pan bespeelt zijn fluit zonder gaten het geluid veroorzaakt een lichte bries, stuwdam tegen…

haar in schaduwen valt als fladderende vlinders op mijn gezicht wanneer wij eindeloos in tijd verglijden niets zeggend in het licht van de hete zon waar zacht onze lippen elkaar nat kussen tot hunkerend de handen de weg vinden naar het van lust brandend verlangen dat zich onder de gordel bevredigen laat wanneer jonge vogels flieren en fluiten…