Alle inzendingen over fluiten

van binnen Om opnieuw te beginnen Overwint steeds de val Want al glij ik uit Ik sta ook weer op Voel de wind voor de kop En ga weer vooruit Omhoog naar die top De ene voet voor de andere Ik zie de zee veranderen En kies het ruime sop Ik sla de zeilen uit Voel me glijden over water Geen zorgen meer voor later Ik laat ze achter en fluit…

Vivaldi is het lied van de nachtegaal Verderop speelt het winterkoninkje authentiek met heldere zang Onder goedkeurend oog van de dertigjarige ooievaar Spechten houden het bij luid geroffel De koekoek herhaalt het elk uur een lijster brengt het in strofen met gevoel voor verscheidenheid elke vogel brengt zijn eigen lied blijheid en angst fluiten…

Het deugt dus voor geen fluit. Ik vraag excuus, omdat het niet verrast en blaas maar niet: 't gaat als een nachtkaars uit. 2 (limerick) Was dit vers tot mislukken gedoemd, het orkest wordt in 't loofbos beroemd en het heeft door die faam een gelegenheidsnaam, want 'De Bladblazers' wordt het genoemd.…

Zachtjes loop ik nu naar buiten, De sneeuw dwarrelend op mijn haar, Enkele vogeltjes die fluiten, Alsof ze denken, kijk die daar... Omhoog kijkend, de sneeuw in mijn gezicht, De kou die me doet sidderen, Wat prachtig zo, met al dat licht. Wederom begin ik te bibberen. Wat kan mij gebeuren?…

Serge Prokovieff fluit en regent mij lachende doch vastberaden tegen. Nu zetten onder mij hardrubber banden remmend in de steenweg hun tanden en tolt een wijzer mij wat franken kwijt; dan ik al weer verder en ik drijf pijlsnel in een hobokoncert langs witte meren fluitekruid met eilanden van eeuwenoude stammen.…

Mensen huppelen vrolijk over straat en fluiten liedjes als nooit tevoren. En de zon, die straalt haar warme zonnestralen op de juiste plekjes. Langzaam maar zeker ervaar ik de nog onvoorspelbare lentekriebels die zojuist onbedachtzaam mijn lichaam zijn binnengekropen. Alles lijkt zoveel mooier, te mooi om waar te zijn.…

koppen van de golven Kan ik mijn gedachten ruimen Maar raak door wind bedolven De harde wind en prachtige regen Doen me beseffen dat ik leef Ik kom een paar mooie ogen tegen En ’t is geluk wat ik beleef Langzaam voel ik zand tussen mijn tenen We kloppen onze schoenen uit Met opgerolde broek en blote benen Zoek ik een zin terwijl ik fluit…

De blokken vormen kleurentreden naar boven en beneden zoals een fluit ook doet. Ga ik omlaag dan hoor je boos en donker klim ik omhoog weerklinkt het lichte geel.…

Stemmen fluiten vloeiend, soms met hoge stoot, noden de zoekers naar fijne bladspijzen, te slapen onder varens, een dag lang.…

de wind brengt geluiden over van land tot land altijd in dezelfde taal ook als ze fluistert,fluit of flakkert als een vreugdevuur brengt gedachtengolven over in stilte als een voorjaarswind in avonduren wie gilde daar in het nauw een mens die zijn letters verloor en niet had leren zingen die dingen komen voor als hindernis g.h.z.z.…

Hoe zit de huisman breed en goed Op zijnen stoel en welgemoed Keert hij de rug naar buiten En tegen kou en overlast Noodt hij de vrolijkheid te gast Met neuriën en fluiten.…

Het wordt al wat lichter en de vogels, die fluiten De dagen weer langer en de zon lacht bescheiden En wij, lieve mensen, komen aarzelend buiten Om naar school toe gaan en naar werk toe te rijden ‘een nieuwe lente, een nieuw geluid’… Om een begin aan een leven te geven; Verschoot Gorter zo zijn dichterskruid; Een geboorte doet zijn “lente” leven…

Een storm fluit langs draden van staal. Terwijl meeuwen bij elkaar kruipen, loop ik in gedachten en zie de hemel breken. Banen van licht drijven door de wind gedragen naar de slapende stad. Deze middag ligt zij als laat middeleeuws donker en kil voor mijn voeten. Straten en stegen zijn nagenoeg leeg.…

Ach, noch wat psoriasis erbij daar word ik ook niet vrolijk van of blij soms zit het mee en soms zit het tegen ik wou alleen dat ik nooit reuma had gekregen mensen reageren soms gewoon een beetje dom maar je handen staan toch niet krom en je ziet er zo goed uit hoe ik functioneer dat interesseert ze geen fluit.…

In dit zwart meer, o liefelijk geluid en Wat uit zwart donkre spiegel òp komt fluiten, Licht-lieve volk in wat àl duister zag, Gij komt òp-duikend in lucht' legerscharen, Licht-glans-gewapend in dees donkre wereld, O lieve, o onverwachte, o lichte paren, U stortend willend golfje in zee bepareld.…

Hoor ik al een paar vogeltjes fluiten bij het ontwaken. Ik geniet van de eerste zonnestraaltjes op mijn hoofd. En ik word stil bij het zien van de bloeiende krokus. De fragiele paarse blaadjes die een bloem vormen. Voor mij het symbool voor nieuwe energie en kracht.…

Maar wie het wil hoort zelfs de vogels nu een feestlied fluiten. Wat komen nu veel mensen buiten en werken in de tuin en roepen naar mekaar wat vrolijks. Helemaal wat iedereen verheugt en doet besluiten tot nieuwe hoop en vriendelijkheid.…

Hoe zal ik mijn jochie zeggen dat hij naar Piet fluiten kan. ‘k Voel me niets op mijn gemak als ik straks mijn zoon verlak. ‘k Voel me niets op mijn gemak als ik straks dat kind verlak. ‘k Zal toch iets moeten bedenken hoe ik straks mijn kleine zoon, zonder hem het hart te krenken ’t hem vertel op milde toon.…

‘t is waar, allemaal waar en toch, wie weet helpt dit immens gebeuren zodat we eindelijk en samen een leuker liedje leren fluiten?…

Zal ik fluiten of gewoon stil zijn Vol liefde zal ik aan je denken Jouw plaats in mijn hart koesteren Samen onze toekomst bouwen Of alleen terug kijken op wat is geweest. Morgen zal ik het weten………..misschien…

In de nachtlijke stilt' van mijn dromen, Als geen windeken ruizen in 't groen, Als geen vogelken fluit in de bomen, Wekt mij telkens hetzelfde visioen. Langs de ronding der reuzige bogen, Stort haar zilveren stromen de maan, Op de golven, zich heffend ten hogen, Waar de sterren te vonkelen staan. Ach!…

Geen zorgen voor de dag van morgen, een ei leggen of meer fluiten dat 't een lieve lust is of niet voor die ene keer. Nee laat me dan maar hier met beide benen op de grond want als het was voorbestemd had ik vast wel in die vijver gelegen altijd nat, altijd in beweging altijd op je hoede, ach, ik kan er tegen.…

natuurlijk blijf ik jou altijd bij mij dragen nu de tijd van leven voor jou ten einde is afscheid neem ik van het lieve lijf dat ik minnen mocht maar de geest blijft waar vogels fluiten in bomen en struiken hoor ik in elke toon jouw passie vlammen als langs mijn wang een vlinder fladdert is dat mij een groet van mij de allerliefste…

De merel, in de koepelkroon, fluit bij deze avond als van oud? Weer schakelt ginder toon in toon het torenlied zijn keten goud. Hier woonde ik, uur gewaar noch dag, verloren in diep droomprieel – tot ik veel vreemde steden zag, en nam van ‘t grote leed mijn deel.…

Dat de citer mag klinken, blaas de fluit Laat schallen trompet en bazuin tezaam Om de Heer te loven om Zijn grote naam Dat allen Hem prijzen met een blij geluid.…

De hemel sprak vroeg weer even te luid elders is het een vroege vogel die al fluit. Mijn lijf en spiegelbeeld lag nog diep in slaap ik gaap mij nu wakker, beluister de merel en mees voel me even na weer een droom intensief wees. Ik sluit het gordijn, draai de zandloper terug rust voor het krieken nog even hier rug aan rug.…

een in je bekje scheert dan over bloemetjes tot hoog boven de haag en als m’n ogen je dan volgen strijk je doelbewust en zacht ergens tussen kruinen neer grappige mus wat doe je toch opgewekt vlieg je hier in het rond vind in mijn haag bescherming bouwt daar rustig aan je nestje fladdert dan weer even weg terug naar je vriendjes en fluit…

vanmorgen ben ik vroeg opgestaan in de lente hoor je dan de vogels fluiten nu in de herfst hoor je niets geen enkele vroege vogel buiten oja, wat u zich misschien niet realiseert er is er wel een maar je ziet hem niet hij is zijn baas vooruitgesneld en zwerft nu ergens rond, zwarte Piet in verlichte etalages zie je hem al staan vindt u…

Rechts een boom tot in hemel reikend brengt wat rust voor ons naar beneden De klok, de beelden, het verleden: al het stille op vroeger lijkend Vogels fluiten, zoeken resten brood Zacht is het geraas van de stad te horen Monumentaal: het worden vergroot van zicht.…

Heerlijk om bij de klanken van Händel weg te dromen Gedachten te kunnen verruimen als de oceaan zo wijd Woorden druppelen als watermuziek op het papier Dit gedicht aan het menuett suite no.3 G - DUR toegewijd In een snel tempo fluit de klarinet in alla breve maat De violen laten zich veroveren door het "Rigaudon" Een volksdans uit de Provence…