Alle inzendingen over gebroken hart

Ik laat mijn moede hoofd maar hangen nu ’t zo zeer naar neerslachtigheid neigt Mijn levensgeluk laat zich niet vangen nu zelfs het diepste van de stilte zwijgt Ik staar in zwarte duisternis, vele uren nu mijn hart vreselijk huilt van verdriet Hoe lang moet toch de duisternis duren vraag ik de tranen.…

wie ben je op die foto als je hart bitter weent om het kind op je schoot omzwachteld in gebroken wit laat het prille leven niet gaan nu wanhoop uit de hemel stort begraaf het kind niet in haar laatste slaap we willen het wiegen in onze armen in het open veld onder de zwarte hemel in het hoge gras zullen we naar de sterren kijken…

Kerstfeest, wereldfeest van vrede - zal ik vieren, als vanouds, als de kruitdamp is verdwenen zal mijn hart zijn bij diegenen voor wie er geen feestdag geldt kapot, gebroken door geweld.…

Met mijn lied, dat niets meer deed, dan herzingen Wat ons Volk leed, sinds het door overmacht Zijn macht gebroken vond, zijn Stad verbrand?’ Mijn Lied: overdroef van herinneringen Vinde uw stem eens blijder volte in de kracht, Die ons hart drijft naar eigen Stad en Land.…

De paardenracen waren voornamer, zijn praat was vuiler dan in LA, het in stank beffen ging moeizamer tussen gebroken benen van prostituee. Toch zou ook hier, tussen fluim en rochel, de vogel in zijn hart hebben gezongen achter zwarte longen en verwaarloosde bochel, alvorens hij in zee was gesprongen.…

heb je alles gezien mijn blik gebroken gekeken met mijn ogen jouw prille groen de hellingen met puin waar bloemen gaan verdrogen ik hak je trekken uit basalt en rond je hart in steen ik snoei je wortels en jij aast het polderland waar ooit jouw jeugd verloederde in pesterij en jij de klappen kreeg maar niemand je bemoederde…

heb je vaak gebroken de liefde maakte me zo dom Later na duizend en één nacht, die ene nacht werd jij de mooie woorden die jij sprak verblijven nog steeds diep in mij…

De herfstwind zingt van een verloren ding, Bij u weent hij aan een gebroken klavier, Uw ogen zijn goud van zijn gulden vier, Om uw mond is een tinteling, - De vlam die in u school Is uit uw open hart gevaren - Verlaten kind, keer tot de mensen weer! Het herfstlied beklaagt u, o sterveling! Ach! lees niet in zijn geel geworden brevier.…

gebroken loop steeds weer verloren in mijn verdriet oneindig fel licht verwen mijn hart en geest Geef mij kracht en moed een droom Zodat ik mijn reisweg stap voor stap hervat En opnieuw het geluk kan voelen Ik smeek jou neem mijn gedachten mee Al was het slechts heel even Laat jouw liefde weer stromen…

Je bent zo geworden door je verleden en alles wat je hebt mee gemaakt Te veel mensen hebben jou pijn en verdriet gedaan en misbruik van jou gemaakt Je voelt je verraden en in de steek gelaten Je hebt een goed hart maar een goed hart wordt vaak kapot gemaakt In de zeik genomen in stukjes gebroken het wordt pijn gedaan Vandaar dat je veilig achter…

Die zonnestraal heel gebroken en verbogen Zonder alle kleuren was het toch nog fijn Om bij jou te zijn…

Laatst heeft een man in Hoboken Met het spiritisme gebroken Eerst was ie nog blij Als zo'n geest soms iets zei Nu ziet ie echt overal spoken…

ik voel haar tranen, de onmacht vervlogen hoop in gebroken ogen ze heeft dagenlang gezocht, geroepen om haar lief, haar hartendief als een kind was hij voor haar ze heeft hem gevonden, een plek kunnen geven, zijn laatste ....…

mijn keel schraapt met gesnoerde tong in gebroken woorden als een luidkeelse zwijger steeds weer stikkend in wat zich verbeeldt in mijn hoofd waarvan de inbreng nihil bleef…

Wit is de kleur van bevrijding Verlichtend op deze donkere dagen van wintertijd Beschermd door een engel, neergestreken in vlokjes op deze aarde Met de liefde nog zo intens Alsof zij nooit gebroken is…

je liet me achter met een gebroken droom: een handvol flinterdunne schilfers toen ik heel veel later mijn verkrampte vuist opende ruiselde glazig gruis me als zand door de vingers…

hij opent de deur naar de donkere kamer de gebarsten spiegel op de gebutste vloer het uiteengevallen versplinterde gezicht gebroken stukken in een rafelig decor bijna verdwenen…

Reeds lang diep in de schedels gevallen ogen, gebroken ruggen, vergane oren, zullen niet meer zien, niets meer voelen, nooit meer horen. Laat staan spreken.…

Neem niet de brede weg die iedereen gaat neem het smalle pad dat is speciaal voor jou en de smalle poort is de poort waar alleen jij doorheen kunt gaan. Jij vindt jouw weg zonder anderen achterna te lopen jij bent daarin uniek op jouw camino pad.…

De nieuwe dageraad biedt zich aan in rood- oranje zonnegloed de leeuwerik haalt de lente binnen een emotie op zichzelf die schoonheid weerkaatsend tegen het hemelgewelf ik slaak een zucht, het voorjaar leeft geeft lucht aan het gemoed en ruimte in het hart om dát te kunnen dragen waar mijn kind de kracht niet meer voor heeft Parkinson…

nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong die aan jou toebehoren die ik telkens verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in mijn mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…

met gebroken stem gestokt verdriet een laatste blik tedere kus hartverscheurend waarom nu samen dromen is niet meer heengegaan in een traan hoop verloren laat mij gaan…

Eenzaam, gebroken ogen, verloren, telkens voorgelogen, Alleen, gebarsten vragen, onbeantwoord, gespleten dagen, Eenzaam, in tranen gevangen, verlaten, gevoelloos opgehangen...…

ik zei nog dit is een vrij land open en transparant maar censuur is zo ingevreten en door eigen belang overmand mijn vingers worden gebroken door gesloten letters in leegte ondergedoken voor holle ketters…

een man staat in het open land onder een blauwe hemel waant zich daar verlaten en alleen als de trein waarin zij reist aan hem voorbijsnelt een man staat in het open land gebroken…

Woorden als glas zo helder gebroken in mijn mond, voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond.…

Gebroken, door problemen meegesleurd, Geëindigd in een donker gat. Verwaarloosd, door verlangens achtervolgd, Maar nooit echt iets gevoeld. Geraakt, door woorden een ander geworden, Maar nooit mezelf geweest.…

Op deze dinsdag kwam de grote klap Voor onverkochte eieren en hazen Ze liggen achter de vitrineglazen Geslagen en gebroken in het schap De gloriedagen hebben zich voltrokken Nu zitten ze nog even met de brokken…

zigzag opent de dag al doormidden gebroken voor het besef van nieuw sleept zich nog voort naar een zielloos einde als troosteloos mislukt rest de schrale troost dat er vooralsnog een volgende zal zijn…

het kind verdween in het ochtendlicht als sneeuw voor de zon het kind is weg gebroken schreeuw op een witte dag wie verdraagt de stilte, de ijzige kou? de vogels als leestekens in de lucht…