Alle inzendingen over gehard

Een bonte stoet van praalzieken worstelt zich over smalle wegen naar het onbereikbare azuur op weg naar droomfabrieken waarin grote ketels de regen wordt gehard met glanzend glazuur Op de top slaapt tegen het okergeel het silhouet van het begeerde oord van valse rust en verboden lusten een overvloed van voedsel en veel rumoer dat de lichte…

Zij ademt zijn naam in een ruit vol waas als druppels vocht lopen de letters door haar leven Zij fluistert zijn naam met zachte klanken klinken klinkers als een streling in de zwoele nacht Zij roept zijn naam met uitroeptekens even raakt het hem maar door gehard glas isoleert zijn gevoel Zij schreeuwt zijn naam met harde klanken…

Mitridat gebergte - òù 2 Angstig verlaat ik vlakte Dreigend welkom mij ten deel Het te nemen wenkt tartend Waagt het mij te schenden Spottend tonen zij het dak Met aflatend grauw wit Gehard ineen klemmend ijs Onvermurwbaar in hoogte Kleuren krachtig schuwend Trots brakend weerstand Weigerd schending vreemd Medogenloos afstraffend…

tranen verdring ik niet meer als verloren takken prikken ik laat nu vrijelijk komen louter mijn geharde aard verzacht de geblakerde bomen tot groen herlevende gaarden waar duister zonder dreigen vocht en verkoeling brengt vallende druppels ruisen blaren en dorre korsten mos drenken de verdroogde gronden van mijn lege sprokkelbos op…

de handen reiken niet verder dan het kloppen van mijn hart de armen nog verder strekken verlicht ook niet beklemmende smart; ooit kon fluisteren warmte opwekken je aangezicht verstart verwachting vordert verwarring, denken raakt overdadig gehard en wordt hoop een aftreksel van bedeling terwijl de lente toch blauw de aarde bedekt vogels…

jij bent ooit groen geweest een rozetje bladeren rustend op een slanke leest wortelde stevig met een krachtige root de vruchtbare aarde deed jou veel goed je bloeide voorspoedig tot het tij keerde grondwater daalde vervuilde omdat niets het filtreerde jij hebt het rozetje in de overlevingsmodus gezet en door tegenslag gehard…

Avondkoelte glijdt over hellingen van 't Geuldal tussen hoog gras en laag lover waait langzaam je huid binnen geurt als een rol verse geharde room waarin halfzure weke kaas versnipperd is een frisse kaarsvlam flauw schijnt strooit ruime lucht uit verre bergen door deze knusse heuvelplooi loom bezadigd ogenblik na een pijnlijk moeizaam…

hoe water mijn woorden noemt herhaalt, herinnert, wast mijn woorden, golven, dingen simpel rollend water, voortdurend zonder geheugen het verleden eender in toekomst een begin van misschien einde van steen gehard door vluchtig denken ergens wel, sluimert zeurpijn in doolzeeën strandt met zandig tij, ginds schootmosselen, zandplaten…

gesloten ogen in de volle zon de zoektocht naar binnen is al gestart identiteit, wat maakt mij zo apart terug naar geboorte, waar het begon onscherpe foto's op een stuk karton ouders uit de verre door kamp gehard persoonlijkheid, hoe kom ik zo verward bedrukt als oogappel, in een cocon mijn identiteit als veranderaar fraaie woorden in…

De meren, sloten en al die mooie Friese vaarten water is nu 'ijs' het 'vocht' gehard gelijkt op staal rayonhoofden driftig aan het peilen, vergaderen, praten de rijders, werkers, toeschouwers, ja echt allemaal. Op één uitroep wordt nu nog gewacht: 'it giet oan...! Vraag, is het stérk genoeg, dat vocht?…

Soms ligt mijn hart gesterkt, maar verward achter de einder Echt heel ver voorbij over de grenzen de horizon gepasseerd het leven soms hard Gehard door het leven.…

ik behoor toe aan dit land het heeft mij gemaakt ik heb geen ander land dan dit land mateloos is mijn liefde voor het land gecompliceerd gehard en onomwonden ik geloof niet in wonderen maar de vreedzame bevrijding van mijn land was een wonder - onverhoeds en lichthoofdig blijft het me bij die weergaloosheid blijft me bij ik weet…

Zo gehard door jouw kilte, kijk er écht niet meer van op... door gewend te zijn aan jouw stilte, denk ik soms teveel hardop... Zó apart maar heel sereen, verlang ik steeds maar naar jouw stem... klopt mijn hart voor jou alleen, en klopt het sneller, als ik bij je ben...…

Waarom sneed zijn scherpe tong dwars door mijn hart waardoor ik inmiddels zo ben ben gehard?! Het alleen verder gaan, het moet maar 't voelt zoveel minder goed dan ooit eens samen met hem hand in hand eens zo vol liefde met elkaar verwant maar uiteindelijk, helaas, te... diep geland.....gestrand....…

De dagen slijten de jaren Duizenden schoenen het toneel Alles echter gecorrigeerd Nooit was het teveel Tijd heelt veel wonden niet alle Medici de meest van alle Daar zij dus voorhanden hebben Liefde voor hun vak 't Verdriet in dagen van de week Onuitgesproken geheimen Bigg'lende geharde tranen Stuit'rend tot de kern Gepelde…

Maar slechts zelden Heb ik den moed om het verouderd hart met dit weemoedig schouwspel te vertroosten: 'k blijf weigerig omdat ik ben gehard, En keer mijn blik naar 't ongenadig Oosten.…

mijn ziel verdwenen verdriet in het leven vrijgemaakt daarvoor zijn hoop en geluk verschenen rode rozen zien bloeien in een wereld vol zonneschijn waar kinderen angstloos opgroeien in hun eigen vertrouwde domein het lichaam met warmte overspoeld door smeulend vuur in mijn hart dit fraais nooit eerder gevoeld omdat het leven mij heeft gehard…

De geuren en van linden en van coniferen Verblijden andermaal het ongeschonden hart, Dat, door een lange tijd van lijden en ontberen, Op juiste wijze werd veredeld en gehard.…

Mijn ogen zochten glimlach, in elke lijn, in elk waar woord voelde de min-kant de rechtvaardigmaking, een zwakheid in je eigen denken de stalen geharde blik volgde het zien van ‘geen schuld’...…

In de nieuwe wereld heerst vrede ginds, verder naar het westen eerst moet je over lijken gaan van indianen en ongelovigen en opnieuw beginnen Op de oorlog volgde griep een dodelijke uitbraak van virale koorts, viervoudig gehard, onzichtbaar tot het te laat was Na afloop vochten de vrouwen om de hand van een held die overleefde met zijn…

als je leest moet je beuken de puikste gedichten zijn van gehard staal het ultieme vers binnenbreken als je geluk hebt val je in duigen spijt en ongezegde dingen bars als droge riemen op de keelkroppen bloot en baarvoets sta je dan daar waar de mens niet gaan kan het snijdt er de wind als metaal de velden van ‘t gemoed onmeetbaar bar…

Ik schoof de grendels dicht, in mijn meervoudige kamers van het hart, ooit bloeiden er rozen door de tijd en ervaring gehard, voor elke kamerdeur lag de keus van een regenboog of doornenkrans in dromen, er drupten tranen uit elke ruimte die ik binnentrad waar ik schaduw niet van licht kon , scheiden van een onregelmatige hartenklop…

op mijzelf doe alsof ik mijn geliefde geheel afwijs maar in mijn hart droom ik het tegendeel hoe meer ik de mensen eerlijk tegemoet kom hoe meer zij mij met de nek aankijken en het liefste mijn nek wreed omdraaien want teveel eerlijkheid verpest hun droom en maakt onrustige zielen zwaar verbitterd kom wees van staal en net als ons gehard…

van liefde voor hare schoonheid die in 't azuur groeit Glooiend landschap met verkenning bergen, dieren speurend naar minimaal standaard Beter natuurlijk meer voor alles dat zijn grenzen uiteraard houdt Lijnen van vloed en horizon dus geen passer duldt Onze tijd van geslepen stenen hart door de wind van prachtig geurende bloemen gehard…

Tegenstrijdig was hij De soldaat uit een land van vrede Door gevoeligheid gehard Door hardheid een gevoel De held schreef zijn afscheid, zijn einde en ging met een doel, werd een doel Een engel op TV Nooit meer zag zij hem Haar ogen keken in huiskamers Ze vond hem niet -Als Vergeving een gezicht zou hebben Dan zou het de hare zijn…

Deze nacht verdonkert en kleurt mijn gevoel als gedachten vertranen in nachtelijk dauw en staar wezenloos, verlamt voor me uit bevangen door sterke innerlijke kou Een eenzame traan zoekt langzaam haar weg schurend door een ijzig landschap van bitter verdriet Mijn gelaat verkrampt, gehard als kristal en toont versleten trekken die niemand…

over mij Het koude koud maakt mij benauwd als ik mij in ‘t iel portiekje neervlij De nacht is stil, de nacht is zo ledig onder donkere wolken uit het grauw Het is doodstil, nochtans niet vredig ’t lijkt op mij, van binnen vol rouw De nacht is stil, de nacht is te zwart uit het oosten nadert al de dageraad Door het straatleven vreselijk gehard…

spijt, spijt, spijt lieve ouders, ik kan jullie niets geven ook ik weet geen oplossing voor het leven wat is gebeurd is geschreven in mijn hart ik ben volwassen nu, gepantserd, gehard als dat volwassenheid mag heten…

Ik zie iemand met een zwaar verleden, iemand die door het leven is gehard. Ik zie iemand die veel heeft meegemaakt, maar nog steeds op twee benen staat. Ik zie een sterk persoon, een vechter, iemand met een zware rugzak uit het leven op zijn rug Ik zie een strijder en vertel eens, heb ik gelijk? En wat zie jij als je in de spiegel kijkt?…

Maar soms, al ben ik bitter en gehard Door 't leven, overstroomt een niet te stuiten Vloed van verlangens mijn onwillig hart Als in de nacht de verre schepen fluiten.…