Alle inzendingen over gekerm

Niets gaat met een klap naar de knoppen, het gebeurt -- altijd met gekerm.…

, het dorp keek toe En verder is hij niets dan gekerm in duisternis ja hij leeft, hij ademt - hij de jongste zoon…

Dit is een vraag voor de psychopaat IN DE HEER: Wie zeg mij wie hoort het luide wenen van jouw slachtoffers het gekerm in de nacht en het schreeuwen om eeuwige gerechtigheid....?…

het gekerm van versplinterend hout en de doffe dreunen van zelfmoordbeton snijden als glas in mijn ijsbevroren gelaat ze kerven diepe groeven door mijn huid ik staar de vlakte in terwijl verkreukte foto’s door mijn vingers wegsijpelen…

Uit een stille kamer In schaduwen gehuld Klinkt een zacht gekerm Ik ben bang Voor wat ik daar In mij op zal moeten nemen Uren zoekend Kom ik niet dichterbij Maar hoor je stem vervagen Mijn angst verstikt mij In deze kamer Van mijn geest…

Met weerzin borg de violiste haar instrument in het foedraal; in haar oren nog wat vals gekerm, niet wat Bach 'es had gecomponeerd. Haar publiek onrustig van de krasse dissonanten beloonde afgemeten met applaus voor wat Bach 'es had bedoeld.…

in de rust der doden sterft het gekerm ijzingwekkend zacht hun zucht gehoord waar vergoten bloed als rode sneeuw tot kleur herschapen slagvelden eert bedelven tranen in engelenwit als deken van liefde hun laatste graf…

Zijn aandacht gaat daarna naar luid gekerm. Tezelfdertijd doorklieft een kauwtjeszwerm, als bliksem, snel een wolk; ineens de zon. Een vrouw, verwonderd, lacht de kijker toe en denkt: wat zegt die dichter nou? Houdoe?…

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind…

als moeder Gaia chaos wordt en wervelstormen baart die niet zijn in te tomen als wilde stromen raken in de nucleaire kern als gekerm de straten overmant en kinderen onbeschermd tussen vallend puin wezenloos bewegen laat mij dan meer oog dan lichaam zijn alziend goddelijk oog dat de gulzigheid van Gaia doorseint aan het alomvattend…

er vallen vlinders op mijn mond en ik breek, braak de vleugels in aangevreten luchten het kent geen einde meer de oorlog zonder rozen, de stilte aan het kruis en buiten zwijgt de ochtend ik hoor nog slechts gekerm natgeregend, nabij de wind die lege spiegels waait doorheen verdreven woorden tijd verbrandt en ik wil…

Vanachter het schandaal is het schuilen mij in het hart blijven steken, de wortels ontmoedigen het applaus van mijn doksaal Avondduister tast naar herinneringen die enkel nog bestaan in de graffiti op mijn huid, geen gekerm van valse toonaarden – maar het besef ervan erken ik luid Doch verstomd zijn mijn kreten die verslagen het lokaal…

Lag te slapen op een veld flauw glooiend omhoog hoorde schoten en gekerm van soldaten, geroffel van cavalerie kwam naderbij Was aanwezig, stond erbuiten in een regen van bommen, granaten en het bloed kroop rood door het gescheurde ondergoed uit de uniformen van soldaten, in de stank van uitwerpselen na het ontspannen loslaten Het was…

ik kan pijn proeven de bloederige smaak van verscheurend vlees doorweekt met een gekerm van druipende overdaad die langzame slachting waar bot gesneden het mes almaar dieper de wonde bewerkt mijn stervende schreeuw in het laatste gereutel vrij van gevoel als echo weerkaatst en alles verstomd in die bruisende smaak waar langzaam…

ik herinner me een nacht, gewikkeld in de dodenwacht van zeven maal plus één keer werkelijk een dag geleefd de lakens werden nat, het klamme zweet betrad al lopend oude ruggen in het overbruggen van ‘t armzalig schietgebed in de weggezette kast daar achter, in de la versta ik geen gekerm of honderduit ik wankel slechts, waarna…

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind en de merel ten top het veld…

Aan deze zijde een vlucht Vogelen met gekerm, Onze hoofden over, vlood. De grond bekroop wat groen. Schril staken stengels riet. De wereld stond ontbladerd Uitstervend in seizoen, Dat zon voorgoed verliet, Weer tot de maan genaderd. Wij vonden nog een zoen. Ergens zijn wij ons toen Ontweken of genaderd?…

de taal der gedachten is slechts leesbaar voor hen die de striemen kunnen delen die van binnen diepe doch op maat gesneden plooien heeft achtergelaten bijtijds wanneer een zoete nevel plaats maakt voor de bittere nasmaak waarin flarden van het gekerm de wind over een ijzige vlakte laat waaien mis ik de luwte waarin zich fantastische…

morgen ligt nu als oud koper dof in de vitrine van je ogen de klok, een langzaam begrip ijlt als een verstekeling aan de muur, geborgen in de handen van de kwaal mocht morgen in jouw adem komen dan nestel ik de nacht in de kaars die ik zal ontsteken woorden zijn naakt, ongeklede boetedoeners, ze zeggen niets, verstillen als het zacht gekerm…

Wat voor genoegen, Geeft u dat zwoegen Dat gekerm, geklaag, gezucht? de z u s t e r. Broeder, kent gij 't heil nog niet Dat ons 't mededogen biedt? Dan moet gij hier veel verkeren, En aldus ontferming leren. De mensen, die gij veracht, Al zijn 't geen rijken, Zijn ons gelijken, En met ons van één geslacht.…

Slauerhoff de mooie regels willen maar niet vlotten wat letters dansen doelloos op m'n scherm de eerst timide vloeken worden ferm vergeet het toch, wat kan het je verrotten maar ik behoor nu eenmaal tot de zotten die ondanks zuchten, zwoegen en gekerm vertwijfeld wachten op die ene term de fraaie villa tussen al de krotten 'alleen in…

de frontlijn liep Is nu een aswolk, wervelend verstoven Nu staat hij daar te stamelen In de vuurlijn van versteende blikken Bedelend om wat boter Voor zijn milde galg In een waas van verzachtende omstandigheden Medeplichtig aan doodslag Of hoe hij een neger door de sintels rolde Enkele linkse rebellen briezen Om dit glad vertoon Het gekerm…

Ik vind geen rust zelfs in de schoonste boeken, Niets is er dat mijn dof gekerm nog stilt. Gij smaaddet haar: toch was zij lief en mild... Gij deed ons de onherbergzame oorden zoeken Waar ze eindlijk stierf. - Moeder, zal ik u vloeken Nu weer mijn droom bij 't wreed herdenken rilt?…

gehijg als windvlagen langs mijn haren Je gekreun als golven die tegen rotsen opbreken Mijn handen die jouw lichaam bevaren Langzaam voelen wij een storm opsteken De golven worden groter, ruwer Voel de golven sneller tegen je opstuwen Mijn handen die je borsten trotseren Het is te laat om de zee nog te kalmeren Gehijg maakt plaats voor gekerm…

Daar hoort hij enkel maar gekerm. Een vissenlied vol blauw verdriet. Neemt Mensch het lot van Visch in handen? Vraagt Visch hem te bevrijden van de spijker en de paal? Nee. Visch is bang voor Haai en Mensch. Nog liever blijft hij dromen aan de paal. In goudgeel zand uiteindelijk door rode zon tot as verbrand.…

embargo noch verbod Waar menig leven zinloos de dood indook in oneindige oeverloze woestenij in niet te omschrijven razernij op deze te smalle Gaza-strook Omgeven door eindeloos prikkeldraad vechten de armen, de hulpelozen voor een lang bevochten eigen staat hamas is niet zomaar verkozen Waar de geur van kanonnenrook het krijsende gekerm…

Schoon elk hem weerstand bood, En jammrend van hem vlood, Hij 's doof voor hun gekerm. Hij neemt ze in zijne arm, En brengt ze, rij na rij, Gestaag aan de overzij. Maar nauwlijks zijn ze daar, Of 'k zie de blijdste schaar.…