Netgedichten

netgedicht (nr. 46.184):

Storm raast

Storm raast
over grijsgroen land
waar Sperwer heerst
en Visch
gespijkerd aan een paal
uitkijkt
over gele stroken zand.

Hij droomt van diep blauw water

Mensch
op weg naar heuveltop
schreeuwt in cadans
van voet voor voet
dat hij het landschap is.
Boven
mag hij één seconde
kijken.
Dan slaat
hagel
zijn ogen dicht.

Weg van de zee.
Omlaag.
Omlaag.

Daar
hoort hij enkel maar gekerm.
Een vissenlied
vol blauw verdriet.

Neemt Mensch
het lot van Visch in handen?
Vraagt Visch
hem te bevrijden
van de spijker en de paal?

Nee.
Visch is bang
voor Haai en Mensch.
Nog liever blijft hij dromen
aan de paal.
In goudgeel zand
uiteindelijk
door rode zon
tot as verbrand.