Alle inzendingen over geleende

Het zijn de striemen in haar onderhuid die zich verdiepen doorzichtig rood een breuklijn laten voelen Dat zij lelijk is met ook een sinaasappelhuid dat jij haar kent zelfs haar naakte vel haar binnenkant puur natuur met jouw ogen proevende mond Het is allemaal van mij al is het maar geleend Zij is het die mij breekbaar teder maakt…

blote voeten, lange haren mondharmonica en akoestische gitaren liederen van protest peace en vrije liefde die dorstig werd gelest meisjes dansten in de zon niemand die zich stoorde aan een nozem of een non slapen in een geleende jas love was all en het leven paste in je canvas tas…

aan de andere kant van de wereld regeert Aeolus god van de wind langs stenen paadjes klimmen ezels over de verweerde krater we plukken de dag in geleende tijd verbranden we de winter aan een blauw azuren zee zet de schoonheid onze hoofden even stil…

Vertel het zonder woorden in de geleende stilte waar weemoed en tranen eindigen in een vergeten spelonk. Waar herinneringen een echo krijgen en wachten niets vraagt wat je niet kunt verliezen in de cocon van een gedroomde eenzaam verlangen en een geboorte die geen afscheid vraagt.…

(r.1: geleend van Goethe)…

Gentlemen, geëerd-geleerde gasten Gelukkig grotendeels gevaccineerd, Grandmaître des gendarmes, gastheer Gaston - Geleend gilet, grof geld gewend, gerant In generaties generieke genen Goudeerlijk, genereus, gentil gezant - Geen goor getatoeëerd geval (genant!) Geniet gratificaties (grand garçon!)…

(bewust gestolen zinnen uit bekende gedichten als een fraaie collage) alles is veel voor wie niet veel verwacht veel liefde ging verloren in de wind en wat de wind wil zullen wij nooit weten het zal lang duren maar de tijd zal komen die tevergeefs om zachte woorden smeekt een taal waarvoor geen teken is in dit heelal verstond ik…

Dit moment is ons gegeven - de tijd is slechts geleend- om eenmaal te beleven, dat wat je nimmer meer vergeet! De wereld zal in bloei staan! Blijf! Blijf zolang je kunt... Het leven heeft haar bloei getoond, de droom is ongeschonden. Ook al ben jij er niet meer, de herinnering warmt telkens weer en vormt een glimlach om mijn mond.…

Je lach lijkt versteend Je ogen zijn dof Ik stel me zo voor Je gevoel onder stof Je pen is geleend Anderen gaan voor Niemand die ziet Wat jij verloor Je haren zijn los Je krabbelt in je schrift Ze hangen ervoor Ik haal ze uit je gezicht Je ogen vol schrik Op je wangen een blos En ik zie de tekst Jij bent de klos…

"alles is liefde" golvend zacht tilt het water jou op in satijnen sluiers veilig vanuit de moederschoot geeft het jou uit handen gedragen in maagdelijk wit in lavendel blue het dijbeen gehuld geleend parelsnoer omhalst je wankelt niet al wordt je gedragen door oude schoenen nooit weggegooid omdat je niet vergeten bent…

Eigenlijk ben ik meer van aarde Weeg zwaarder dan kip,haan of eend God en hemel hebben mij een fraai ogend verenkleed geleend Waarin ik kan flaneren anderen de ogen uit steek Menig pauwe-vrouw wordt -bij mijn schouwspel- een weinig week Van mijn kledij mijn tooi bij dag en...nachten Zij kunnen van mij spel en ernst…

Salvador Dali Venus delen ongevraagd geleend in vlakten bergen versteend Zie ik dat haar ogen links onder mij beginnen te bollen De vinger dwingend binnen gaat zoekend rond te tollen Dan knekels van het zwarte paard steigerend staat op hollen Onderga ik wereld van surrealisme indringend gericht Zo ik weer verward exit treed verblind…

muziek op het tapijt een verdwaalde kat bij het vaal geschijn van een heilige kaars het is zes in de avond en buiten het duister de straten verlaten is het niet beter gewoon binnen te zijn een oude man vergeten waarom hij ooit begon en zelfs werd verwekt schrijft zijn memoires op geleend papier een latere dag wel eens zal hij…

toekomstwijze in tijd geleende kennis die uit het onrijpe groeit op zoek naar juister en dieper dan de zon die zo oud klimt dat ze iedere dag haar treden telt en ze steeds vergeet ook in de winter spant het hoofd zich in boeken van het ijsbloemenraam door het donkere heen en weer de lamp volgend tot het hoofd moe is en zich gewonnen…

misschien kan ik in jou pijnloos sterven als regen min of meer regen is en de dood met zijn wijsvinger mijn ogen geneest, zacht en onverklaard het zou op stilte lijken; geleend uit schaduwen van glas of op witte vlokken in een hand wanneer niemand merkt dat het sneeuwt, vroeg tegen het raam misschien is mijn zwijgen niet…

met geleende woorden breekt het hart open akkoorden die trillen van emotie peilen de diepte van het verdriet zo wreed geen mens kan bevroeden hoe de pijn snerpt de onverdraagzame woede, het eenzame gevoel van onmacht een donkere spelonk waar het gif van de dood het leven wil breken o, worden mijn zuchten opgevangen in een stevige…

onderwerp verscholen in een letterwoord van eenstammige grepen en afgebakende abc-termen om dan, toen het moest de zinnen verloren waren weggelopen van de man die zo nodig en eindelijk het één en meest belangrijke om dan stil te worden deze woorden zullen niet gerecycleerd, eenmalig zijn ze zouden ze, zullen ze eenvormig en klassiek geleende…

aangekomen aan de rand van het stille leven kijken we ontroerd naar de dans van de spreeuwen in de schemering opgetild uit onaanzienlijkheid waaiert de zwerm uiteen verdicht om dan weer open te vouwen bestaan in geleende tijd vanwege elkaar in de stilte schuilen we boten varen aan ons voorbij wie zal ons in verlatenheid kennen onze…

ik loop in een bos de morgen is nog pril hoewel het bos ontwaakt is het nog heerlijk stil ik kijk naar de lucht en naar het morgenlicht ik luister naar het bos er groeit een gedicht een gedicht over loslaten en over eeuwigheid over afscheid nemen en leven in geleende tijd ik leef in mijn later mijn vroeger is voorbij alleen herinneringen…

de woordenvergadering verliest zich in een zoektocht naar rijm het onnadenkend samenvoegen leidt tot wartaal de ogen van medelingen zijn geleend van anderen of zwemmen in teveel sentiment wat alleen staat klinkt zo hopeloos verloren nee, de waarheid ligt ergens anders meer in het vrije vers en in het samenzijn van letters in liefde dus…

het is geen vraag meer maar verdrongen stilstand nu de wind de takken weer buigt een tint er tussenin noch het zwart in gesloten ogen noch de nevel als gedempt wolkenlicht een vorm van helder, die van geleende tijd voorbij het lichaam dat ooit schaduw wierp tussen brongras dat eertijds ons voedde een voeg tussen nu, heden, wij, ons hoe…

bent gemaakt van sterrenstof en draagt de wereld in je wezen; je tracht met moeite hier of daar iets van het al te lezen, te voelen hoe het leven leeft en hoe de rouw kan snijden; te dromen hoe de liefde beeft en hoe je pijn wilt mijden; de kinderen lachen in je huis maar zijn toch niet de jouwe; je jubel en je feestgedruis ze zijn geleend…

Begin de dag met muffins Waggel slempend naar kantoor Vergeet vooral je pillen niet Breng de dag al vretend door Zet je flatje in de rook en sluit af met een big coke Een lockdown voor fastfood komt 50 jaar te laat Het rijkste land ter wereld ligt in een spagaat nu geleende welvaart aan virus ten onder gaat Gettodrab en trailertrash…

Sterk was ze en iedere dag vierde zij ons leven of misschien wel onbewust haar even geleende tijd wanhoop en verdriet werden verborgen achter vorige eeuw rimpels en haar lach verloren in iets wat een vakantie leek raakte al jaren haar ogen niet meer ze kon letters laten dansen net buiten de lijnen van moeten geluid zomaar laten schateren…

vandaag draagt de spiegel zijn muur vooruitgeschoven als naderend front naar weidsheid in aanliggend gebied sprakeloos tot in uithoeken en gaten de ruimte waarin we ons begeven lijkt oogluikend op een paal boven water we zijn onze tijd in een geleend lichaam het huis van oneindige fantasie nooit ver te zoeken en altijd bedrieglijk dichtbij…

Wie Nederlands als tweede taal studeert, die vraagt zich af: hoe zit dat met de y? Het is de vreemdste klinker in de rij, zoals het woordje ~yoghurt~ demonstreert. En snapt ze deze letter? Mooi gedaan! Houd goede moed - nog negentien te gaan.…

schemering van het verlichte leven en aldoor liefdevol en innig vastgehouden rusten dag en nacht nu naast elkaar heeft de liefde van pijn en hoop een laatste gebaar geweven, zijn laatste zucht was daar een moeder schreeuwt “Mijn zoon” de vrouw weent “Mijn lief” het kind weet het even niet, heeft nog te weinig van het leven geleend…

onder de zeven hemelen en pas later besefte ik dat daarboven de zielen wonen van Adam – verdreven net als wij Johannes en Jezus – de boodschappers Jozef – door zijn familie verstoten en Henoch – de levende leraar Aäron – nog steeds geliefd Mozes – de geduldige in de woestijn van ongeloof en Abraham – de eerste die zich overgaf Met geleende…

In Roosendaal, te ver van de Schelde, leeft men met houterige zwier, geleend van kosmopolieten, die huizen in ’t stationskwartier.…

Ik heb in je rondgedoold als een priester in zijn kerk, ik heb veel wijsheden van je geleend, je bracht me veel rust in een hectische wereld. Ik werd verliefd op de mensen die in jouw heiligdommen werkten, wilde net als hen zijn, maar ik was meer een nummer in hun rekken.…