Een visioen maar dan anders

het is geen vraag meer
maar verdrongen stilstand
nu de wind de takken weer buigt

een tint er tussenin
noch het zwart in gesloten ogen
noch de nevel als gedempt wolkenlicht

een vorm van helder, die van geleende tijd
voorbij het lichaam dat ooit schaduw wierp
tussen brongras dat eertijds ons voedde

een voeg tussen nu, heden, wij, ons
hoe de wind is gaan liggen, samen
vanuit een ander oog

perspectief tijdsgewricht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 81