Alle inzendingen over geluiden van de ziel

Er is altijd wel iemand die met een apparaat op zondag of op pasen. Hebben we doordeweeks de bladblazers gehad, de vuilnisophaal, de kolossale afvalcontainervrachtwagen voor plastic, de vrachtwagens met rolkarretjes om de supermarkt te bevoorraden, denkt op een vrije dag meestal ergens een buur wel: wat is het stil laat ik eens wat…

het luchtblauw van de zomer en dromen voortbracht in jonglerende schemerwijzers niets kon verloren gaan zelfs niet in waterdichte winters waar elke omhelzing de lente bracht in mijn donkerglanzend haar ik zou uit bed moeten maar laat de zon neer als een vergeten vriend waarnaar geen mens meer vraagt het is al dag geen enkel geluid…

daar zit een meisje gebogen in de hoek huilend haar gezicht, nat van tranen vertelt woorden zonder geluid haar ogen vol met tranen vertellen de pijn zonder geluid haar polsen vol met krassen vertellen het verdriet zonder geluid ze huilt ze bloedt ze schreeuwt ze sterft zonder geluid…

Avondgeluiden ergens in het bladerdak kastanjes vallen…

Wanneer de stilte oorverdovend wordt, doet hij zijn gehoorapparaat uit!…

het zwijgen waarvoor ik zwicht jouw gezicht in 't lange licht het is waar het leven om vraagt vaak door schaduw vertraagd wollen weemoed heeft ons omhuld wij tweeën, rond hals en honger gekruld dat is wat het leven geeft bloesems, bomen, een strik jij, mijn liefste, en ik onmogelijk om niet te horen wat diep in ons werd geboren…

Zeg maar niets, als je niets te zeggen hebt, een mens is te snel bereid om te praten, maar als er alleen gepraat wordt, om geluid te maken, wees dan liever stil!…

als ik 's nachts niet slapen kan probeer ik mijn geest te doden duizend schapen, duizend stemmen de geluiden van de verdwenen dag is het steeds dezelfde mug of komt stilte met honderden tegelijk in de verte hoor ik kikkers kwaken en in het donker zijn alle uitlaten kapot duizend engelen, duizend demonen 's ochtends ken ik er niet één…

Overstemden het ruisen van de bomen die geluiden, hoor je alleen, als je luistert. Zo mooi…

Door het inslikken van menig blaasinstrument ontstaan keelklanken fluit Charles Bronson, eentonig schurkengeluid, blikt toegeknepen.…

ontbreken van lawaai is niet genoeg herrie irriteert me mateloos, begint ook veel te vroeg een paar uur rust is mij gegund na het sluiten van de kroeg ik houd het niet meer vol, decibellen draaien me al dol vlieg naar lagen die steeds moeilijker de tonen kunnen dragen vlucht naar een tekort aan lucht, hier sterft het geluid…

Zoals alle mensen samen onze mensheid vormen, vormen alle levende katten een onsterfelijke kattenziel. Sinds mijn wijze kater dood is, groet ik alle onbekende poezen, omdat elke eigenzinnige poes de kater voorstelt die ik mis.…

terwijl er grote vlokken vallen in eindeloze stilte beweegt het in mijn oor de stemmen van een broos gesprek met spatten glasgerinkel en kletterend servies in kleren wil ik ze wel hullen de vreemde schelpen aan mijn hoofd beschermend koesteren tegen de golven die ongevraagd en onverwacht soms zacht soms ongenadig mij willen overspoelen…

in de avondschemering het zijn deze geluiden die mij laten huilen, huilen van verlangen en verdriet om jou mijn kind…

met luisterogen kijk ik naar schreeuwende monden en hoor klanken die mij niet bereiken…

ontbijt op kaal eiken, de randen zijn verweerd, het blad stamt van lang voor ons leven een raam vergeten te sluiten de takken grissen naar binnen het krassen langs de ruiten overstemd dat van de sleutel die na al dat vele draaien bruin werd in haar handen en het zal me diep en dieper spijten, dat zij nooit meer zal wrikken en het geluid…

Het geluid van geluk is voor mij de stilte waarin de zon haar eerste stralen over de aardbol schijnt, en de merel weet dat waarna mijn angst voor de dag met de donkerte verdwijnt.…

Nu lig ik in het donker, Het donker vol geluid, Geluid dat mij benauwt... Ik lig met open ogen... Wacht op de slaap, Die eindelijk zal komen, Als straks de morgen grauwt.…

je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…

In het geluid van de stilte wandel ik met -- mijn oordopjes in.…

fijngevoelige minimale aanraking doet u vibreren…

zachte geluiden dringen schuchter door de eenzaamheid, ontkenning `t wordt langzaam afgebroken de ziel ontsluiten vraagt moed en geduld een bange vraag bestaat wat betekent tijd, zou dat eeuwig duren…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

onhoorbaar ligt er een stilte in het steeds preciseren maar jij wilt attesteren door geluid te sublimeren in hart en ziel klinkt thans muziek die dient de stilte van repliek en alleen jij bent het publiek…

Gras... en voorbij het grazen lig ik bij mijn vier poten mijn ogen te verbazen, omdat ik nu weer evengrote monden vol eet zonder te lopen, terwijl ik straks nog liep te eten, ik ben het zeker weer vergeten wat voor een dier ik ben - de sloten kaatsen mijn beeld wanneer ik drink, dan kijk ik naar mijn kop, en denk: hoe komt…

ik dat je je vind In de eigenheid van je ziel Ver weg van alles om je heen…

Journalist ben je in Hart en nieren, Je hebt er voor gekozen In woord en beeld verslag Te doen van wat er om Je heen gebeurt - Daarbij laat jij je niet Leiden door de mens die Je ten diepste bent, Maar wordt de kwaliteit Van je werk vooral bepaald Door de manier hoe je Naar de dingen kijkt…

Hoe moeilijk is het Om de ultieme waarheid Te achterhalen, als ik het Met mijn eigen waarheid al Zo moeilijk vinden kan - Waar anderen de horizontale En de verticale lijn volgen En op het snijpunt van beide Hun verhaal baseren, hou ik ervan Om de zaak nog net even Een kwartslag te draaien, Voor het verkrijgen van Een iets andere…

Niet stil te zetten Hemellichaam dat woonplaats is Voor ontelbaar velen - Dat doordraait ook als Mijn wereld stil staat - Dat geen woonplaats mocht zijn voor Het jongetje dat we in liefde kregen En we slechts zes uren lang In onze armen mochten houden Zes uren die een eeuwigheid leken Waarin onze wereld stil stond…