Alle inzendingen over gerijpt

in mijn dorp van zure druiven zoekt men de blanke pit onder de zoete blauwen, die doorgaans slechts in een gerimpelde oude zit op de kale bank rond de oude olm sterft hij en valt op moeder aarde, deze gerijpte mens met zijn blijvende waarde…

wedijvert met z’n melodie, geroofd uit tijd en zinnen en zwijgt in het beminnen Wikkelt zich het zwart fluweel van de naderende nacht, huivert In de vracht van een vlakkere kaars, torst het borstbeeld van zijn vertraagde werkelijkheid Bloedend uit de poriën van de strijd, die niet te winnen is valt de vrucht uit de bron van de stilte, gerijpt…

Na langdurig en ver zoeken vond ik mijn levensgeluk. Ik vond het, gewoonweg, bij mij thuis. En het lag onder mijn neus. Nooit gedacht! Het lag er vervlogen lang, stoffig, lamlendig en verwaarloosd. Het lag er al jaren eigenlijk zo voor het oprapen. Maar ik had, al die jaren, niet ingezien dat het zo dichtbij binnen handbereik was.…

lauwerkrans geraapt, stil verschijnt licht in haar verhaal uit een versje op een kaartje, uit het hart verzonden, een ongeschreven taal, opent het inzicht dat een vers iets levends is in de schoot van het ongewisse, wat dat kind niet weten kan, waar de bron van dat vers in ligt, maar het zeker vinden zal, zag de wereld roze gerijpt…

Wie meer is gerijpt, grijpt minder!!!!…

boerenwijsheden gras, melk en madelieven natuurlijk gerijpt…

de splinter steekt diep levenslang gerijpt werkt langzaam richting oppervlakte…

veel warme schapen twee vriendelijke honden gerijpte stilte onder een oeroude eik de kroon in winternevels…

heb me lief in onze zee van tijd laat me zien wat ik ooit was een wilde extase gerijpt in wezenlijke geborgenheid…

eerst is er de verwachting gevoed door schoonheid: de gerijpte vrucht van een idee daarna bij ontwakend licht raakt men op een werkelijkheid gericht…

achter een minzaam masker en verfijnde gebaren smeken droeve ogen om ware liefde in gerijpte woorden aan het daglicht toevertrouwd…

Amy Winehouse de beste wijnen mooi gerijpt mooie fles uiterst geschikt voor speciaalzaken met wijndeskundigen maar niet, zeker niet voor supermarkten met bedrijfsleiders!…

een schrale zon in waterig morgenrood vloeit over wit gerijpte akkers en velden broos decemberlicht schetst een kaler vergezicht in sepia verzonken tinten…

Gedreven door de zomerwind zwerft het ruisen van gerijpt graan door uitgestrekte goudgele vlakten; in dwalende stralen van zonnelicht schittert een donkergroene olijfboom met de schoonheid van flonkerend smaragd.…

gevallen naald zoeken afgehaakt garen niet gesponnen schoorvoetend wachten op de rups gerijpt moment is nu de geest naait oude stukken aan elkaar en ontrafelt wel of niet…

als de tijd me inhaalt mijn zinnen langzaam vergrijzen schilder ik bloemen voor jou in paars en rood en zomergeel als zacht gerijpte dromen in geurende aarde nog warme avondzon…

door een vlaagje nachtvorst schitteren weer mijn parels in ochtenddauw gerijpt ik kijk tevreden naar mijn vele draden die zeshoekig zijn gespreid heb mijn vriend de wind gevraagd uit welke hoek hij vlaagt vandaag dit samenspel bepaalt de plaats en grootte van het web waar ik mijn trekdraad heb gezet ik lach naar de eerste zonnestralen…

Bloed kleurt het hart scharlaken rood gerijpt om zichzelf te verschenken traag ademend haar ziel te drenken in de leegte die zijn blik haar bood.…

Een vleugje kind Aan de rand Van het bestaan Waar wind en vaandel Het gezicht beitelen In jaartellingen Die nog zijn te gaan…

zijn lichtjaren zo ver van elkaar, als polen op een oude planeet, een stap zo dichtbij, als het oude – en het nieuwe jaar, duidelijk gericht op twee profielen uit één gedicht, versmelting van parallelle gedachten, verschrompelt tot een doel van beider harten, drinkbaar uit de poel van klare wijn, een volmaakte afdronk, gisting van een gerijpt…

de gerijpte palm van mijn korte hand is als boezem van geschenken ze raken jou zonder te tasten of door afstandelijk wenken de slagen van het hart stemmen timide mijn vingers zij vertellen van een zachtmoedige rust en verdunnen je smart…

in woorden die ruisloos verbleken in tere gedachten verstilde gebaren in milde ogen kromme lijven in broze mensen die langzaam vergeten wie ze waren ontluiken zacht gerijpte zielen lonkend naar de eeuwigheid…

Als de zomer in mei reeds is gerijpt, De herfst voor augustus wordt ingezet. Kent oktober dan ineens vorstverlet? Logica welke niemand meer begrijpt. Komt december zal de twijfel staken, Om voor lentekriebels plaats te maken.…

Ze zijn er je beseft het niet ze zijn er soms ben je ze kwijt in gedachten ik mis je zo stil in tijd voelen en falen zinvol zacht gerijpt gebroken dwaas mens verworden in lach krijtwit geschokt rampspoed achterhaald.…

In het donker Gerijpt tot Hout van grote Klasse, heldere Overgangen naar Smal, schoon spinthout, Op de houtstek Blijkt pas hoe Kolossaal de kwaliteit Van het leven is dat In het donker Groot werd, Het donker dat Naast dood ook Leven schiep…

Het verleden heeft me gerijpt tot wat ik ben, wie ik ben, hoe ik ben, waarom ik ben......... Ja, ik ben! En ik zal blijven, en luisteren, liefhebben, voelen, praten, schrijven.........…

Als ik dood ben zal men mij meer willen, vooral kunnen begrijpen Dan komt al mijn schrijverij tot wasdom gerijpt en met mijn laatste adem geijkt Als ik leef zal men mij best willen begrijpen maar kunnen? Al dat 'geschrijverij', gezwets, zo stom "Jean Fermate, is ie niet 'n beetje dom!"…

De sneeuw ligt overal verspreid en alle bomen zijn gerijpt de zon schijnt met haar stralen er doorheen Het is een stille pracht. Wie had dat verwacht! Zo vroeg in het jaargetij gaan we door de koude winter heen... Wat staat ons nog te wachten? Alleen maar koude nachten.…

lokt hommels in zoemende vlucht als zaden zijn gezet, de gerst gerijpt het hooi geurig ligt te wachten, is de nazomer nabij, het is alsof je te paard, in vliegende vaart de zonsondergang tegemoet rijdt.…

bedachtzaam baadt ze in het kleurloze water deze zacht vloeiende taal ontsloten noch beschreven de onvoltooide woorden van een niet gerijpte taal badend in het bad van vloeibare onwetendheid behoedzaam wachten tot het daglicht draaglijk is en ik word bewogen voorbij het zwijgend wit…