Alle inzendingen over gerijpt

ik vier de vreugde van de druiven het zoete feest langs jouw ranken streel bladeren met vingertoppen terwijl een zomerwind getuigt van zuchtende klanken mijn fluwelen deerne plukt de gerijpte vruchten met kwetsbare élégance laat ze mijn mond raken op mijn lippen dansen…

het is maar een kleine ijskristal gevormd door afstand te nemen van meer dan pilaren konden dragen sterk en vastberaden bereid om wat te smelten maar niet meer tot een plas de kristallen om haar heen bewaken de oplossing gerijpt door ondervinding haar druppels vallen ’s nachts onzichtbaar voor de vrieskou en sterven een warme dood…

hoor ik wel thuis op de grenzeloze akker die ik mezelf toedicht is mijn blik, mijn aard wel zo gerijpt om te oogsten van het vers gezaaide koren… of zingt de straffe wind een ander riedeltje voor mij ben ik ongevoelig geworden voor de wijze vinger en wast de regen nu mijn stijfkoppige oren……

Lange vooruitgeworpen schaduwen op een late septembermiddag gekoesterd in het gloedvolle licht van een voorbijgaand seizoen Wetend dat deze laatste wijkende zonnestralen de aankondiging zijn van een naderende inkeer In de zon gerijpte aarde vrucht van de jaarlijkse kringloop Het moment van oogsten is aangebroken van wat ooit gezaaid…

we zagen de wereld dompelen in het vage van wit licht gespikkelde mist vleugen zon kwamen steeds weerom zonder opklarend door te breken om ons de somberte te laten vergeten alleen het vorst- gerijpte oppervlak gaf ons de illusie dat het winterse ons heeft platgelegd omdat rijden te gevaarlijk was…

rond de gerijpte boom tilde ik gebroken tegels uit vergangen grond geplette wortels rauw geschuurd onder blinderend grijs ontsnapten rafelend aan het patroon van gesmoorde vrijheid later, veel later na vergruizing van kil beton dekte ik de open ruimte met jonge aarde toe…

gerijpt door verguldende zonnegloed. Groeiend tot ons voedsel, het brood. Geoogst, gemalen graan. Het leven uit zwart geploegde naakte akkers.…

Hoe vaak gevallen bij de eerste stappen die keer met de fiets met tikkertje op het schoolplein toen je struikelde over de kat Wat raakte verloren de velletjes van de schaafwonden de geronnen tranen het jodium flesje de haastig geplakte pleisters Wat bleef het vallen en opstaan de littekens de tastbare aanraking het gerijpte besef…

In hemelse gedachten Van perfect schuin Lijkt ieders schemer Herbouwd uit puin In kort bedwingen Van wrange pijn Lijkt bitter water Gerijpte wijn In minzaam spotten Zonder respijt Vernauwt de waarde Van menselijkheid Zo onbeduidend Immer banaal Verdringt exploten Creëert verhaal…

je ogen spiegelen mij als liefdesranken van rode rozenwoorden waar gevleugelden tussen de nog tere bloemknoppen hun donsjes bewaren met liefde gevoed mijn hart verwarmen in tijd gerijpt door zon zullen we geluk plukken als rode rozenwoorden zonder doornen ik beloof ’t jou… in alle eenvoud…

de boom van mijn leven draagt mijn werk als haar vruchten gerijpt werp ik ze af onderwijl wassend hoe anders weleer braaf als geleerd mijn leven als slaaf van de arbeid de tijd zien verglijden hoe anders weldra na balorige keuzes mag ik gaan zonder spijt mijn vruchten latend hun tijd van leven…

Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein. Het zal toch één keer lukken vruchtbare grond te treffen en mijn kind te dichten als de zachte lenteregen valt.…

Verfijnde wijn met een klinkende naam gerijpt onder de zonovergoten wolken och pittige geur sprankelende warmte robijnrood gekleurd van uitgelezen aloude wijngaarden ‘t zoete licht van glanzende serafijnen schommelt in ‘t kristal verwarmt in ‘t diepe dal waar zij aan de groeve opgesteld haar portret schilderde…

Ze zuigt met haar jaren aan de oude boom en ribbelt hem eeuwig in een hard palmen van haar handen ze offert hem beetjes leven van haar vingers her en der riviertjes bloed ontgonnen in het kozen 'kruintje kruintje' wil ze liggen want hij begrijpt dat wel knoestig zinnebeeld van gerijpte verwondingen het excuus voor intimiteiten en…

Zo zwaar de vrucht was Zo buigzaam naar beneden Hield de tak haar vast Liet haar niet los Liet haar niet vallen Zelfs als de storm door de takken raasde de regen zich liet voelen Totdat ze rood gekleurd was en gerijpt Liet ze zich los en zachtjes vallen op de aarde Ze keek nog eventjes terug naar boven Om te zien hoe…

Rijk hart, in 't eeuwig keren der getijden Eenzaam wellicht, maar wonderlijk gerijpt, Dat, lijdend al wat Leven géeft te lijden, Nochtans zijn grootheid, in geluk, begrijpt.…

Ik kan er niets aan doen moet ermee leren leven luiken open telkens weer naar wit gerijpte zijnsleer.…

niet alleen de taal maar vooral zijn zinnen geven dichters gevoelens prijs schier ongedurige woorden gegist gerijpt en als gedicht weergegeven op bewasemde ruiten in spiegelschrift om uit te lopen in trage druppels aangetrokken door de zwaartekracht van het leven zó is alles kringloop als het water naar de zee soms vinden woorden…

vraagt de bassist Daarvoor is het nu tijd Ik kijk door de coulissen Dit is de gelegenheid De muziek heeft gerijpt Tijd om te proeven De lichten gaan aan Mijn bed is gespreid Ik zie een deken van mensen Die trek ik over mij heen Ik voel dan de warmte Straks weer alleen…

De ramen spatten eenzaamheid spiegelen de dood als vanzelfsprekend en zaaien vergif over het ongewenste groen zodat het leven de kans krijgt om weer als maagd te worden herkend maar niet wanneer kleuters hun verleden boetseren in een ongewenste infrastructuur zodat hun jonge leven te vroeg zal worden gerijpt tot het moment dat de herfst…

De bloem die me gaf pootte in mijn tuin op jouw manier zo stevig en krachtig kijkt naar mij zo lief zo zachtig teer diep helder wit groen haar hart als het jouwe geel ingebed in het mijne Bloeit temidden van zaaddozen Deze winter zullen zij gerijpt mijn tuin bevruchten Zo hier dat wel Zo daar wij niet Zo lang mijn tranen mijn me kunnen…

weer, het diepste wezen Dat zij tijdens haar reis vergat Er kwam ook zoveel op haar pad Het wou haar vormen leren lezen Achter de dingen die verrezen Symbolen van een habitat In haar inmiddels postgevat Nadat uit haar Achillespezen De pijlen van de lessen staken Die de rabbijn haar had geleerd Het universum is een laken Waarop je na gerijpt…

Met dodelijke wapens zeer effectief Waar geenszins zal gelden; heb uw naaste lief Van harte hopend dat ik het verkeerd zie Geesten gerijpt voor een nieuw 'Europees' fascisme Begoocheling, verbijstering, BLINDISME Met aanhangers, meelopers hoogste straf Daders, inmiddels wakker met #MeToo Door breien aan kous Nog lang niet af…

Nu staat mijn tuin gerijpt, De vrucht hangt vol en vredig; Moe keer 'k naar 't huis der rust- Ach wat al plaatsen ledig! En huivrend zit ik neer Terwijl mij de ogen branden... Doch zorgzaam opgewacht, Stil grijp ik trouwe handen. Met onweerhouden traan Stil zegen 'k hen die bleven; En alles, alles keert Wat wegviel uit mijn leven.…

in de doodslag van taal smokkelde ik de laatste resten uit haar mond in besef wat ik had gered, wist ik dat het haar oude taal niet meer was alleen het alfabet ving ik nog op de nagedachtenis is een voorrecht mijn enige strijdmiddel is nu mijn pen en papier en teken letterkundige hoofden gerijpt in ruwe bolsters en getekend in zoetheid…

hoe mooi is mooi als ik lagen schraap van de ogen en je huid schuur met mijn vergeelde nagels die ook de schoonheid van vergankelijkheid aanschouwelijk maken hoe vol is je leegte als ik jouw adem opvang in jutenzakken voel jij dan nog waar licht voor staat als de avond in krans slagaders is gerijpt tot kalk als ik je naakt…

Hoe jij liep in die storm bij het lage tij, hoe je me volgde langs die lange regens hoe je met me danste ik zál dat nooit vergeten nu is jouw akker verdord het graan te lang gerijpt de schoven omgewaaid en de stoppels op het land braken hun laatste adem ik mis je hand, de dagen in je ogen en sinds mijn laatste droom dicht ik jou in…

gevoelig in de plooitjes je huid licht donzig en fluwelig van begrip zachtjes streel ik vleugjes glimlach van je bovenlip je lippen openen mijn hart vertellen jouw deel in mijn leven spreken mij apart zoenen terug als ik een kus wil geven ik heb je ogen niet gepeild je blikken deel ik vluchtig die momenten zijn nog niet gerijpt…

ik drink je als je fonkelt in het glas door zon gerijpt in warme handen je komt later pas heel sterk bij me binnen ik zag je als een lentebloem we groeiden samen op doorliepen liefdevol de lange warme dagen tot aan het oogstseizoen ik plukte niet je gaf me alle kleuren we mochten samen geuren in het bestuiven van elkaar er fonkelt…

Zij zijn de wijn die, gerijpt en ongeschonden, Uit het boeket van de liefde is ontstaan Als jonge bloemen openden zij hun ogen Kelken die samen sluiten voor de maan Wat in hun vat zit zal nimmer verzuren Is niet verspild door een vreemde mond Hoewel instinct verleiding moet verduren En prille liefde door zonde wordt verwond Zij belichamen…