Alle inzendingen over getuigen

Heb je die mens daar ook zien staan? Hij zei niets, keek je alleen maar aan. Alleen zijn ogen spraken genoeg en toonden alle verdriet dat hij droeg. Heb jíj die mens daar ook zien staan? Heb je die mens daar ook zien staan? Hij stond daar, niemand trok Zijn lot aan. Zijn ogen vroegen begrip voor zijn verdriet. Is er niemand die zijn onschuld…

Getuigen van eeuwigheid zijn wij.…

als een vis in het water omzeilen de bladeren de schitterende olievlekken gevallen maar gedreven worden deze getuigen rood van schaamte…

de statige kast een stille getuige die vele aarzelende kinderhandjes voelde groeien naar liefdevolle bevende rimpelhanden…

Toen ik getuige was van een begroeting waarin Zijn liefde alle talen sprak wist ik opeens wat Hij bedoelde met liefhebben met al je kracht.…

uitgestrekte kale vlakten waar dood over ligt uitgesmeerd omringd door een bomenrij die stille getuigen zijn maar voor altijd zwijgen zal…

3-voudig tourwinnaar lemond werd gevraagd te getuigen tegen de tourkoning die moest buigen, maar armstrong staat vast aan de grond dopingzondaar floyd landis wacht af voor een eerlijk vonnis (floyd landis; winnaar tour 2006 beschuldigd oud team genoot lance armstrong er van doping te hebben gebruikt. ook greg lemond werd gevraagd te getuigen…

Meer dan getuigen (2) De bloemen zijn weg; de straat is geveegd. De kaarsen gedoofd, ze spreiden niet meer hun glans voor de bar, waar de glazen weer worden geleegd. Want het leven is leven; soms stopt het heel even, maar al snel gaat het verder in haar oude cadans. En toch.........…

" De sterren houden wacht, De wind strijkt door de linden heen, Die fluistren in de nacht; Er zijn getuigen bij uw eed In 't rustige avonduur, En wat geen mens bekend is, weet De zwijgende natuur!…

we spraken over het leven over de dood en alles er tussen naar de lijn waar niemand naar toe wil gaan als we konden deden we alles nog eens over nu rest ons alleen wachten op het sterven als afscheid komt kijk ik over mijn schouder het voelt alsof je valt ver uit het zicht en zweeft tussen deze wereld en een andere zo stap je uit…

De stille getuigen van mijn vroeger geluk Ze laten me weten wie ik ooit was De tijd voordat leven overleven werd Die tijd dat ik ooit stond voor de klas Waar is de schoolfrik in mij gebleven..…

parel drupt langs gezicht hals en valt in het kuiltje tussen haar borsten een hartentraan loslaten wat is het moeilijk te laten gaan wat je zo dierbaar is vuisten gebald in de schoot tanden bijten op lippen de wind fluistert troost maar even wil ze dat niet horen wat doet het pijn nu daar zo alleen te staan kijkend naar de stille getuigen…

het donker van de avond heeft zo zijn geheimen de deurbel zoveel warmte bij de omhelzing niemand hoeft te weten geen mens hoeft te zien hartstocht, passie geritsel van kleding stukken slordig neergeworpen door gang en kamer de bank vertelt kreunend een verhaal twee lege glazen zijn in de nieuwe morgen stille getuigen de deur was…

droevig schuilende dromen vervlogen met de wind in het hunkerende zand gebrand op verse sporen wacht het pad de leegte lang ogen die hier ruimte zien zijn dichterbij de marathon en vinden stil hun glans mijn voeten voelen warm tijd om vlam te vatten…

molshopen bleken stille getuigen die haar vertelden dat hij wederom op haar had gewacht verschijnen deed ze niet in tegenstelling tot flonkerende sterren die zijn nacht oplichtten overdag liet hij haar bespioneren door een uil die de slaap niet had kunnen vatten toch bleef ze verborgen met oog nauwelijks zichtbaar daar de grijsheid…

fietsen als stille getuigen evenals een jas op de grond patronen raakten benen verwardheid overmeesterde en zette om in een daad welke onomkeerbaar bleek…

Waar pracht en praal Daag'lijks hoogtij vieren En zelfs het duurste Horloge met Kerst geen Voldoening meer geeft Daar is het held're Kaarslicht vanavond Getuige in de tijd - De stille nacht Die warmte geeft In kille eenzaamheid…

Hoe waarheid draait in menselijk verkeer de ziel die merkt het telkens weer een vreemd verhaal over moraal een man begrijpt zijn geest niet meer maar toekomst werpt een rechte lijn de winterkou vindt niemand fijn klimaat hangt aan een zijden draad en smeltend ijs ten einde raad zorgt voor extremen in het weer de mens die krijgt geen lente…

een beetje weemoedig denk ik aan de zomer terug en het water dat glinsterde glinsterde in de zon boot en stoelen op de vlonder als stille getuigen.…

de klok tikt niet meer zijn afdruk op het dressoir breekt, in het licht van de leegte is alles nog vol van haar…

Het blauw was overtuigend aanwezig, bijzonder mooi om er getuige van te zijn. Foto Dick Voogd…

Rond waart de schemer van sporen van genen gemodificeerd in een obscuur domein. Vliesdunne flinters omhullen en vullen van buiten en binnen onzichtbaar een luchtbel, aldoor transparant. In pastel polychroom draaiend, bewegend onthullen zich flinters, zichzelve gelijkend, aan de laborant. Sliertend en slijmerig waart er nog…

in het doolhof van zinnen lieten we elkaar los op lichte plekken lagen tegels losser naast elkaar in de dwaaltuin slingerde het verlangen naar terug bomen en stenen als stomme getuigen…

Zondagmorgen de koffie loopt de radio speelt een oud liedje over een meisje met bruine ogen ik word er sentimenteel van. Elk moment is een deur die openstaat of dicht is sommige deuren staan op een kier daar is vaak iets mee. De hemel buigt over de aarde een vrouw met een kruik in haar hand loopt naar de rivier ze hurkt en vult de kruik…

ligt nog in mijn armen kom je bij me in mijn bonzend hart het begint latent aanwezig op het grondgebied van dromen dat verlangen naar een vredige wereld het heeft zeker met de liefde te maken als je in bed ligt en piekert over het bestaan als je me toestaat in zwoele droomwereld dan zullen we zien waar het naar toe gaat de stille getuige…

Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Door eigen zwakheid zover opgetast Dat zelfs haar liefde hem niet meer kon dwingen Want aan zijn noodlot viel niets af te dingen Het teken stond al in zijn ziel gekrast Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Zij zag het aan, al zijn ontluisteringen…

ontluikende rozen in de knop stelen bedekt met een waas van groene blaadjes hun scherpe doornen als stille getuigen van mijn stekende pijn…

hij bereikte de diepste bodem in de jungle in alles wat het einde in zich draagt kiemt een nieuw begin de stille maan was getuige van de glans van zijn ziel…

eens sta ik met vurige fakkels bij de regenboog van smaragd waar de man van jaspis en sarder als de mensenzoon op mij wacht dan werp ik net als de getuigen mijn kroon aan de voeten van hem voor wie elke knie zich zal buigen die erkend wordt door iedere stem dan hoor ik de stem van de rechter die vonnis zal spreken die dag tegen alle getuigen…

Ik kan de liefde doden, het bloed afvegen, getuige spelen Ik kan je zien op de plaats delict niet verschrikt, in je schik Ik zal je helper zijn, handlanger, leven korter.…