Alle inzendingen over gevels

rode raamluiken schemeren door de nog kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en wat roestige spijkers geleefd stilleven met een mesje krabt hij een dun laagje van de aangebrachte verf weg de poes tilt traag een ooglid op hij struint wat door de tuin kijkt naar de gevel, de lucht…

gevel en comfort riepen : rep je voor het elan, want met koele, korte golfslag komt de dagzijde in flessenpost aangespoeld met een nachtpauwoog.…

Wat zich op een boomblad nerft zoals ik op je lichaam schrijf voorbij de zachte maneschijn diep in een mooie droom Wat ik hoog aan gevels hang als vlag, banier of wimpellint wapp’rend in de ruige wind spieg’lend in een waterstroom Staat ergens in mijn hart gegrift Verdiept zich in mijn nietig zijn Begraaft zich met de doden Wat ik met…

Minzaam, toch ingetogen ziet de Burgemeester Wuiteweg me aan waar verspreide meidoorn wenkend bloeit - zachtrood versnipperd roomijs - en lover van jonge bomen statige oude beuken tot mijn gemoed spreken samen met gevels van bezadigd wonen of strevend ondernemen een eeuwige boodschap brengen vol aangename weemoed die vredig gewekt wordt…

ik zag je lopen een glimlach in de étalageruit verkopers gingen voor je onderuit tegeltjes zoenden je laarzen en klakten zacht het tikken na voor zij hun echo's tegen gevels plaatsten je warmde het terras met je spontane lach en in je ogen scheen de zon ja zelfs de obers keken vol verwachting om je bent gekend daar waar jij gaat…

de sfeer van ooit van toen aanwezig op en aan de gevels in de ruiten hun spiegelbeeld heelt de wonden van eeuwen strijd tussen soldaten en 'vreemd volk' de stroom overgestoken omdat het er beter zou zijn.…

een terras is slechts wat stoeltjes met een tafeltje ertussen een kaart met getypte lekkernij hier en daar een asbak hier en daar een bloempje hier en daar een kaarsje uitzicht als een schilderij of stoeprand baksteen en gevel whatever, het glas is leeg en moet halfvol niet thuis niet binnen niet alleen maar de zon op onze bol…

Duistere steegjes, grijnzende gevels. Het beest heeft in mijn hoofd gekeken. Schaduw kruipend gefluister, met hoog piepende kraken. EN NU VERDOMME SLAPEN! Schreeuwt de deur met een klap. En besprongen door het duister, zal ik nog wel even waken.…

Zo loop ik maar door tussen gevels die bloeden in de ondergang van de zon. ------------------------------------ uit: De Rottend Staal Nieuwsbrief 32, --- Groningen, 1997…

de martelgang langs witte messen in een eerlijke ochtendlucht roept koude woorden op doet nachten vertrappen het lichtpunt van de reclame fladdert langs de gevels de zwijgend volle straten in oproerpolitie tot de tanden gewapend de paranoia-eters kouwen de woorden uit gevulde plasticzakken tot de rand vullen hun muilen met leugens voor…

Gruwelijke werkelijkheid achter een lange bruine stenen gevel onbeantwoorde berichten blijken uiterlijk eenzaamheid, die geen meester kent. Op het kermisplein dat "gruwel" heet schuilt onkwetsbaarheid ironisch smeekt meer macht om aandacht, achter die geen enkele mildheid schuilt.…

was even weg geweest, maar toen ik terug kwam liep de wereld mee en alles was gewoon lakens wit - voetstap zwart, een indruk in wat zachte ondergrond buiten velden en een strakke maan; geen wind maar ook geen nevel waar mijn kussen liggen rust mijn hoofd waar mijn dekbed zwelt weeft warmte rond een volle buik langs de vastgevormde gevel…

Huis dat Lichaam heet Al jaren in verval Noodzakelijk onderhoud Wegens permanent Tijdgebrek niet Uitgevoerd Overal kieren en Spleten, planken Die het begeven, Dak dat lekt - Wilde er nog Wel in wonen, Maar zag op een Morgen een wit bord Met zwarte letters Op mijn gevel aangebracht Mijn lichaam was Onbewoonbaar verklaard…

te vroeg voor naweeën mengen stemmen met de wind te verstaanbaar voor ijlen gekleed in afzondering smoort een zucht in het strooisel van verlatenheid doch niemand vraagt hem de weg aan de zoekende in tastbare ommekeer enige monden stuwen woorden leunen langs gevels naar ver, weg uit haperend zicht waarom ook omarmen, beklemmen als…

Is het leven daar net zo als elders – vuil dat de lichamen van mens en dier verlaat, bestaan dat uitgezeten wordt – of treft je het bijzondere, een gevel als geen andere, een onverwisselbare wolkencombinatie of een individu – desnoods gespiegeld in een etalage. ---------------------------- uit: 'Hoogste zomer', 2015.…

Jolingh Arve Eusinghe Arve op de gevel staat 't Scheltens op een bord aan de straat de naam 't Hakkelingh een ontdekking net als Arve Rensingh Arve Hilveringh ondertussen 't Bussen Arve Broers doet mee en ook 't Ol Stee.…

Ik zie de gevel vervellen en spits mijn oren hoor een flard van een zucht.…

Op de gevels klinkt nu eendengesnater waar ooit de stad zich luidkeels bewoog. Hier zwalkte de zwaar beschonken matroos, maar zijn onzeker lied is voorgoed verstomd. Vader tijd heeft alles meedogenloos wat ooit gewoon was voorgoed uitgegomd.…

scharrelen en dwarrelen bedekken en bevlekken jagen en vervagen geuren en verkleuren verzachten de gedachten omwoelen het gevoelen Fel gekleurd bij zonneschijn vervagend door de nevels Winden vol venijn plettend op de gevels spiegelglad op wegen zacht glinsterend in de regen ik tol mee in ieder blad het ritselende leven door zo…

Bomen buigen weg van de kust voor het huis schuift een steiger de rechte gevel en rechte steiger zijn bomen die naar je wuiven het huis vanuit een rijdende tram helt in de wind die van zee komt je buigt je hoofd onder de steiger kijkt naar buiten als je thuis bent. -------------------------------------------- Dit gedicht…

het kleed van storm, puur damast rukt aan tak en gevel het breekt spontaan, de inertie vaccineert bij tijd en wijle de kracht zeer onbeheerst de natuur defragmenteert de bouwsels van steen en kapitaal tot een transparant geweten, het scherpt de hoeder van aandacht tot onvolkomenheden en willekeur hamer en sikkel, spijker en riet hakbijl…

de oude gevels hebben het licht gereefd een dag geleefd terug van de uitreis zijn zware zeilen gestreken neergelaten aan een verlaten rede een smalle gracht meert donker af schemer schommelt op de kade het spiegelbeeld van een boot wordt gedragen over de romp rimpelt water hier wordt niet meer gewoond of verhuisd uit nissen…

Alvorens de cirkel te sluiten keek hij nog één keer om zich heen zag hoe de meeuw in de gevel verdween stof het uitzicht smoorde met een stormgordijn, de laatste steen zich opmaakte om te verdrinken.…

Hun podium is de zwarte nevel waarin ze eindeloos dansen mogen de schittering op een natte gevel maar ik zie niemand opgetogen Hun glorie straalt al eeuwenlang geen notie van begin of eind wie geniet van het nachtelijk behang vreest dat ze morgen niet meer verschijnt ?…

(dubbel blauw kust bruin dubbel bruin kust blauw) Ik zweef jouw ziel binnen en land op een eiland van zachte harmonie en jubelende melodie waar lach en liefde lucht en licht inkleuren waar niemand eist geen god heerst geen vlieg kwaad doet geen gevel instort slechts een zuivere zon zandkorrels een voor een dagelijks zegent Ik vlei…

Zon valt op de gevel een zoveel duizenste tegel verlicht door een ster aan de hemel Wij verven de wolken blauw zingen op die steiger dansen door tot de dauw De zomer komt eraan een groot feest hier ver vandaan Dans dan mens en laat je gaan ver weg o maan o maan waar komen wij vandaan waar gaan wij naar toe toe het toeval bestaat…

elkaar ontmoeten in de vochtige herfst daar waar het rag zich strikt langs de gevels van het natuurhuis het blad zich op het pad schikt bij sfeerlichtjes dromen in letters die tot leven komen elkaar treffen rond een plek in een verhalenstorm dagvlinders, nachtvlinders meanderend levensecht met en langs de Vecht geraken in een poëzieregen…

Tot bloei wil de herfst nog niet komen alsof hij de tijd negeert de sleutel van het slot verbergt die de stormen aan de ketting houdt tegen verre gevels juicht in zomertonen nog de purperwinde - klimmende kelken op een groen serveerblad - waaruit de zomer nog altijd wordt leeggegoten het woud wast de voeten in sompig moeraswater waterland…

Ze slapen in de maannacht als je bij me bent in dromen met vioolspel en toverkracht alsof het henzelf is overkomen en je laat nachtvlinders los uit het zolderraam om heen te gaan ze dwalen langs gevels over de brug naar de overkant waar geliefden wenen geduldig om wat komen gaat gelukkig om wat er voorbij is gegaan in tedere…

hakken tikken door de straat bomen kijken wie daar gaat gewaarschuwd door de vogels muren kaatsen terug een raam vertoont gezicht ziet haar op de rug wie is er op de loop in het ritme van haar passen de schaduw wordt nu uitvergroot ze danst op gevels het tikken is gesmoord gestopt in het geluid van remmen portieren knallen haar…