Alle inzendingen over geweten

ik ontmoette je op weg de richting was vergeten ik heb al die tijd geweten wat vroeger is gezegd ik koos de ruimte voelde hoe nabij je was je dook als zon door glas toen we in ijlte kruisten eeuwen huisden in je geest tijd was slechts passant als zand dat tot woestijnen waaide je keek me aan en zwaaide de hemel was voor mij te ver…

dat ze elkaar niet meer terug zouden zien Het is de hoop die als een bloem in een graftombe bloeit in het trieste uitzicht koud en eenzaam in de dagen van ontbering Een sprankje hoop, de schreeuw om hulp voor hun nood dat het verdriet enigszins kon verzachtten Terwijl de mensen aan het andere einde van de wereld het geweten…

je kleine witte hand gespreid de vingers die meer vragen dan je dragen kunt je houding is verkrampt door stilte in je ogen je telde toch niet mee jouw waarheid was gelogen ze grepen wel je lijf verzwegen nooit hun eisen belaadden je met schuld en lieten je geweten krijsen ze haalden angsten op die je betaalde met je zwijgen de pijnen…

o wat was ik klein het leven was ruig en rauw en je leerde al snel dat het niet altijd leuk was om kind te zijn heel anders dan nou ik had het in m’n broek gedaan en grote broer spoelde me buiten af onder de koude buitenpomp kraan en daarna trok hij mij weer een schone onderbroek aan o wat heb ik dat geweten nooit heb ik het weer in…

Van binnen is haat Stiltes lijken donker Terwijl de zon hoog boven de hemel staat De wind vind zijn weg door de takken Hoog hoort hij zacht gekraak Het lijkt hem niet te deren, als hij langs het beekje gaat Vogels zingen hun lievelingslied, maar voor hem klinkt het raar Zijn gevoel lijkt verdwenen in zijn ochtendvaart Volgens zijn geweten…

even geen geweten, even geen angst geen hoop voor morgen geen vrees van gisteren want dit is vandaag en alleen mijn ster zal glinsteren de waarheid komt plots terwijl hij er altijd al was de leugen regeert maar nu komt de waarheid van pas ik heb altijd van je gehouden het speelde in mijn hoofd maar ook een stille liefde moet gevoed…

Zij hadden anders moeten zijn - en met ethiek, en dat had geweten het beproefd wezen.…

vetreserves zullen drastisch slinken ik stort mij in de strijd en ... zegevier ik rook niet meer en stop meteen met drinken (behalve af en toe een glaasje bier) ik eet gezonde granen, ziltig wier de loftrompet zal ooit weer kunnen klinken’ al snakte je soms naar een sigaret de lange straf werd dapper uitgezeten je hield een onberispelijk geweten…

Mijn janken wordt voor heus verdriet versleten en even later is het ook wel echt, als ik de oude zie, al afgelegd, weet ik wat ik liever niet had geweten. Dat hij mijlenver van zee moest doodgaan onder bomen, komt mij nog als het ergste voor; zo kan ik hem niet laten gaan.…

We kijken allen van binnenuit naar buiten Zetten ons oordeel af Door met kracht de deur te sluiten Kijken door andermans ogen volgt niet door een straf Vind rust voor je woede gaat uiten Door geweten versterkt vergeven, is niet laf Wens niet te ontvangen wat je de ander gaf Er komt een dag dat we op ons zelf stuiten Geen actie is ook een…

Ze voelt de kou van de dood, klemt zich vast aan man en zoon, die weerzien beloven in nog dezelfde knipoog van de tijd De man hertrouwt, wordt twintig jaar later naast zijn tweede vrouw begraven dicht bij de tombe waarin z'n vrouw wacht Geweten gekweld door vaders 'verraad' verdraagt de zoon 't leven niet; sterft en op vaders plek in moeders…

En ten slotte een staande ovatie, voor het geweten, dat je echt niet bezit. Het is inderdaad een hele prestatie, dat een mens kan leven met dit.…

uitgelachen steeds opnieuw vergeten heb ik het tellen van talloze blauwe plekken ik kreeg steeds weer alle schuld al deed ik niets verkeerd mijn zwarte kleding deelt in mijn droefenis zo hoop ik onzichtbaar te zijn in mijn eigen hoekje kan je mij niet laten gewoon in alle rust ik vraag geen vriendschap alleen respect zodat ook jouw geweten…

Verscheurd breng je verkrachte wanhoop ademloos wordt een laatste toeslag uitgestoten als schaamrood knaagt aan een schitterende fontein met verstoft geweten wanneer avonden rood kleuren stijgt de mens voor een laatste maal boven zichzelf uit en zoekt op vleugels van aflandige wind naar verloren gewaande duiten jij schatert, spuugt…

Ik heb het niet geweten. Ik hou vast aan kleine geluidjes die bekend zijn, stukjes blad, zoals een herfst die ik niet duiden kan. Ik hou vast. Mijn vinger nat en glad en daarmee al mijn herinneringen als water langs mijn hand gegleden.…

met een gewogen geweten verstaanbare taal sprekend bied jij helder een houvast aan de spelers op het veld waar deuren gesloten lijken ben jij vertrouwd het schild dat de spelers spelen laat door ze vensters te openen waar tegenkracht nodig is creëer jij daarvoor ruimte door motivatie te bronnen voor verrassend resultaat de focus…

Er kleeft smart van het geweten aan ieders handen, geronnen in de harten van rechtvaardigheid, geketend in peilloze plooien van het boetekleed, om het brood en spelen aan mijn vrienden te uit te delen, soms aan één, maar soms aan velen, het frêle lichaam van de berooide aarde door latere ideeën te zijn getroost en nagestreefd, wordt…

kind nou zitten, stil en bleek bevangen door de weeë geur van boeken ik zou zo’n wijsneus graag naar buiten vloeken ga naar een hangplek of een discotheek of maak je oude oma flink van streek het is nu tijd de leeszaal op te doeken van letters worden kinderzieltjes ziek die boekenwurmen blijven almaar vreten en raken in de knoop met hun geweten…

Ik had je graag gekend… Niet alleen je naam gelezen, maar hem genoemd… Dan had ik geweten welke woorden je oversloeg voor je sprakeloos en koud tot beeld verging.…

Want had ze dat vermoed, dan wel geweten, had zij er niet zo rustig bij gezeten.…

Dat lijkt me voor de stakker uiterst rot en het is heel niet goed voor mijn geweten. Want stel je voor dat iemand jou dat flikte. Een reus wellicht, met trek in mensenbout, die jou terwijl je leeft zijn muil in douwt. Je zou toch wensen dat hij in je stikte.…

Is er wel sprake van een geweten? Door het gewetenloze loop ik nu krom; Ik kan het vergeten, maar niet vergeven.…

groeien vreemde struiken Ze hebben rubber banden en spugen rook als vuur Waar mensen mee rijden, dat zijn zo de gebruiken Dat kost weer een paar levens, verwoest ook de natuur De rook is niet heilzaam, want het veroorzaakt kanker Dat wordt dan weer opgelost met een collectebus Want lopen voor geld, dat maakt je ook slanker En sust je geweten…

O lief en teder onvermogen tegen het gruwzaam element, dat wankels nog iets blijven moge, en strijd met het geweten end.…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen naast zwartbasalten dromen lava zal tot stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

Ik heb niet geweten dat ik onder hen graasde en was. Nu ik weer paard ben, af en toe, zoals nu, is mijn lijf zwaar en gelukkig geworden van al dat gras. Het is vreemd om te zijn wie je bent, een paard ver weg in de wei. Zij heeft me gevraagd hoe het onder de mensen was. Geen mens had mij dat ooit gevraagd. Dank je, heb ik gezegd.…

muziek uit vele kanalen mengen zich tot een band die vol overtuiging mij in banale dromen vind geshockeerd door wonderen verlaat de slaap mijn verfijnd geweten dat door alle mazen van een normaal bestaan mij als een enkeling plaatst in het kader van een vreemd individu vaak prijs ik me dat ik geen standaard belofte van mijn ouders…

Marten Toonder leest aandachtig in Gods woord schrijft en tekent verhalen uit eigen verbeelding ontsproten door zijn wondergeschiedenis schijnen zachte bleekgouden stralen van de Evangelische boodschap die Tom Poes en heer Bommel ofschoon zeker niet opzichtig vroom helpen om met doordacht geweten hun vrienden liefdevol bij te staan waarbij…

aan de scherven die verleden spraken we koesterden kristal geluk in stralend vonken we spiegelden en jou vooral, mijn beeld was meer bezonken ik ken je pas, je huid is glas, fragiel, nog mag mijn adem je niet raken aan je ziel ik streel je met mijn woorden transparant in hun betekenis kus lippen die rood wijken handen zeggen wat geweten…

over de vreemden in onze stad waar hij niet zou willen wonen bang voor de ongenode gasten bang te verliezen wat hij heeft zijn inkomen, zijn spullen misschien zelfs zijn vrouw Ik zie dat hij geen liefde durft te geven, geen grote ideeën durft te denken en te leven Alleen in kleine gebaren terloops uit zijn achterzak spreekt zijn geweten…