Alle inzendingen over glansen

En als er, nog maar zelden, een gedicht Ontstaat, stiller en met verzachte glansen, Zullen er lichtjes in je ogen dansen, En even is de wereld voor mij licht, De wereld, reeds van ondergangen zwanger. Ik ben zo moe, wat doe ik hier nog langer.…

Ziet gij niet in de kransen Hoe lieflijk leliën glansen Gestrengeld tussen rozen?…

later keerde zij dan, maar zij was zo doordrenkt door vijandige geuren en vreemde, geheimzinnige glansen, dat hij zich door haar kussen verraden vond, en zich, gekrenkt door de tederheid van haar machteloos en vermoeid erbarmen langzaam uit de angst van haar tengere armen bevrijden moest.…

In haar mandje korstjes brood opwinding kleurt haar wangen rood, oogjes glansen van driftige spoed, klamme handjes in haar bonte schoot vertaalt de sterretjes in haar regenboog.…

gordijnen draperen als ze dichten liggen krullen als een pauwencanto gestreept over zucht en rondingen gesleept tussen ademsnood door laverende lichten die wazige ogen niets meer ziend vertellen - bewogen achter wilde tochten verdiepen - van en in de overgave waar ze pas in sliepen huiveren als de tintelende waaier blijft kwellen krullen glansen…

Hij groeit, en alles wat zijn stem verzwijgt, Zie ik in schaduw om zijn ogen trekken, Wanneer zijn leden krachtiger zich rekken, En haar en huid zijn gaafste glansen krijgt. Ik ben geen vader, en ik hèb geen zoon... O vreugd, ik kan zijn leven nooit verliezen, O leed, ik worstel nooit om zijn bezit!…

Rondom zich die glansen Op zee te zien dansen, Hoe lacht dit ons aan! Wat vreugd! onbeladen In zee zich te baden Met zon en met Maan!…

'k Zie weer de glinsterende mugjes dansen In held'rer zon neersprankelende glansen; De wolken varen rustig langs de hemel, In bos en water krielt een nieuw gewemel.…

gordijnen draperen als ze dichten liggen krullen als een pauwencanto gestreept over zucht en rondingen gesleept tussen ademsnood door te laveren lichten Wazige ogen, niets meer ziend, snellen - bewogen achter wilde tochten verdiepen zij de overgave waarin ze pas nog sliepen - huiverend als de tintelende waaier blijft kwellen Slagen glansen…

Er hing een donkere hemel boven water, als forellen keken ze omhoog, gespiegeld zagen ze zich zwemmen in de diepte van een meer, de school bewoog als trage wolken naar het ginder van oud zeer, de lucht was grijs, passies glansen op de vinnen, als de zon verscheen, te zweven langs het lelieblad, waaronder een aantal onzichtbaar…

Nu rijpt de herfst de rijkgebronsde peren; De sappige applen glansen, rood en goud, En prachtig prijkt, gelijk een toverwoud, Het bos, dat groen in purper doet verkeren. Krachtige balsemgeur uit kreupelhout Van eiken stroomt mij tegen, zilvren veren Doorstrepen 't reine luchtblauw en vermeren Tot één wolk, die de zon gevangen houdt.…

U groet het avondkoeltje en ritselt door de blaân Van berk en populier, die in uw glansen weemlen Misschien doet ge ook uw licht door 't bontgeschilderd glas Der dorpskerk op het graf van mijn geliefden dalen; Maar ach, al drong ge ook door tot hun zo dierbare as, Ze ontwaken niet, hun oog is blind voor uwe stralen.…

Zij dalen zwijgend in de don'kre grond, Met bleke lippen en verflensende ogen, Vervloekend de hardvochtig-valse logen, Die hen tot nacht doemt, als de morgenstond Met nieuwe glansen rijst, en schitt'rend-bont, Van zuiv're zonneschoonheid overtogen, Het land lacht in het licht, en uit den hoge Een zoele vrede nederzijgt in 't rond.…

Op het woelend vlak der zee wislend dansen kille glansen- starre lach der dode maan staart mij aan. Dreigend, dreigend druist de zee!- 'k Zie een grijze nevel rijzen- komt uit 't grote zonnegraf op mij af! Red mij, red mij van de zee! Red mij, aarde, die mij baarde!- Vaal-gewiekte oneindigheid naderschrijdt!-…

Nu leidt mijn weg naar ’t pad vol maanlicht-glansen, wonder verzilverd is het wind-stil woud, heel even maar de fijnste twijgjes dansen. Mijn tocht is ver, ik moet àl verder schouwen en maatvast gaan, onwankelbaar en stout, en op het Leven eindeloos vertrouwen. --------------------------- uit: Licht (1923)…

Heilige eindloosheid, Buiten ruimte, buiten tijd, En het weerspel harer glansen Met de maatstaf van Uw dansen Werd inééngereid.…

Dicht mijner jeugd - hoe arm aan glansen, Vast blij-gedurfd en fris-luid zeggen wou 'k u thans!... Och arm, alsof ik baat zou vinden Bij stem uit onbezorgd voorheen; Wàt baat me? o immer meer beminde! Wier dood me aan al uw leed blijft binden, Wier nagedacht'nis vraagt - of weldoend lied of geen.…

De fijne kop bloeit als een knop dicht aan de waaier van ogen, die bont en rond tot op de grond sierlijk is uitgebogen; en als een vorst zwelt hem de borst, groen en wiss'lend van glansen, geheven koen, als fier blazoen tegen der zonne lansen.…

Van de maan glijdt door de wolkendrom zilver licht, fantastisch blijven dansen witte wieven bij de pijnvuur-glansen, om en om en om. --------------------------------------------- witte wieven: (uit het germaans) wetende vrouwen, vrouwen met de gave van waarzeggen en toekomstvoorspelling, wit slaat hier niet op de kleur maar op 'wijs'…

Het is het leven nu durven te vieren en te glansen als een mooie glimlach.…

. — Zoo stolt zich nu natuur, die vlottender en weker was in de vrouw, vol van 't oer-element instinkt, tot verstand dat zichzelve kent en het gebied tot aan zijn verste transen afzoekt met eigen glansen.…

Het stroke, dat voor u ligt, op het mulle pad, 't is of het gouden glansen had. De groene rogge, grauw van top, steekt hoog hare aren als lansjes op; aan ieder stekeltje een zilverdrop. Hoe blinkend dat groen bij tarwe en gras, hoe bleek bij het sprietelend jonge vlas, hoe mat bij de blaren van 't struikgewas. En daar, die brem!…

Ik vind ’s viooltjes blauwe glansen In de ogen van mijn meisje weder; Ik zie, dat op haar zachte koon Ook frisse lenterozen bloeien, Dat lelies ’t voorhoofd haar omkransen, Terwijl haar stem, zo zielvol teder, Zo zacht klinkt als der windharp toon. --------------------------------------------- zephir: zachte, zuidwestelijke zomerwind…

Een wereld, spieglende in uw glansen, Verrees nog nauw, — alreê vervult Ge uw roeping door haar 't hoofd te omkransen Met vrijheids palmen: — dwinglandij Noch oppermacht gedoogde gij, Die zelfs de boeien hebt verbroken, Waarin u winzucht hield gekneld, En, wat altaren gij doet roken, Niet langer offers brengt aan 't geld!?…

Hoe lacht ons met vernieuwde glansen De zon, die ’t al met vreugd vervult, Terwijl zij de Oosterkimm’ verguldt, Weer vrolijk toe van ’s Hemeltransen. Aurore ontsluit, in ’t geel gewaad, Met ving’ren, juist van verwe als rozen, Terwijl haar zachte kaken blozen, De poorten van de dageraad.…

vruchtbre pareldroppen, Die de blonde Aurore weent, Als ze, omgord van al haar luister, Na het scheemrend avondduister 't Aardrijk nieuwe kracht verleent; Tel de zilverblanke vlokken, Die de norse wintervorst Bibbrende afschudt van zijn lokken, Als hij 't veld met sneeuw omschorst; Tel de starren die er glansen…

Niet als met nevelen De morgenzonne, Schoon baan zich brekend, Nog felle kamp voert, Ook niet, als blindend Van hoge hemel Des middags glansen Op de aarde stralen; Maar, als aan d'avond De moegestredene, Niet strijdendsmoede, Ter gulden kim daalt, Dan viert de schepping Haar schoonste zege, En bloemengeuren En vogelkoren En dankbre…

willen wapperen rupsen willen vlinderen vlinders willen fladderen en bijen zoeken bloemen Kuikens willen piepen wortels willen schieten Hanen willen kraaien kraaien willen krassen ladders willen klimmen en mouwen willen passen Beekjes willen kabbelen tonnen willen grabbelen monden willen babbelen lolly's willen sabbelen parels willen glansen…

Breng aàn uw kransen Van schone gedachten En daden; laat glansen Wat ge onder hem wrocht als hulde op zijn baar; Zacht roeme Uw mond zijne weldaân; elk woord zij een bloeme Voor 't dode Jaar.…

Op wier vochte glansen Nimmer blik zich vest, Of der grijsheid harte Voelt, ondanks 't gemis, Lafenis van smarte Door zijn heugenis; Of aan hoger weelde Dan in wulps genot Ooit de zinnen streelde Voert de jonkheid bot; Tuig het, gij, die luister 't Spieg'lend meervlak schenkt, Dat ze in 't schemerduister Mijner stil gedenkt!…