Alle inzendingen over graniet

grenzen liggen als kadavers in de leegte van zijn verwrongen denken als verdwenen boven een vruchteloze vlakte waar noch huis, noch haard een kans krijgt om te overleven alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk als vraag en antwoord tegelijk als een handtekening waarin -wij- in de ik-vorm geschreven wordt enkel een…

ik bouwde vroeger een hoge muur van graniet hij staat er nog steeds…

zo ebt graniet zich terug in de natuur -------------------------- uit: 'Gaandeweg', 2007.…

op deze weg keert niemand -vertel geen gangbare herhaling in termen van huidvervelling duindoornstruweel roofvis, gashouder, ernstig en nalatig droomverlies niets anders dan een gammaflits door zwart oneindig omringd een zekere mate van onprettig onbestemd, gezien het bovenstaande later komen rauwe randen aan vogelhuiden een…

verdriet is een brokje graniet met scherpe randen verdronken in tranen en pijn diep in het gemoed het duurt lang menige eb en vloed voor het een glanzend keitje wordt maar het blijft voor altijd want graniet dat verteer je niet…

van graniet…

in gebogen kracht weerspiegelt witte onschuld gedragen leven ieder individu is als een granieten vleugel…

Hersens van mij Tot moes geslagen Tegen de muur Die leven heet Tot moes geslagen, Iets anders is het niet, Want die muur Is van graniet…

Je ogen zijn graniet en je mond als een kristallen bol van kwarts waarbij het scheidingspunt tussen donker en licht niet valt te bepalen…

tijd verslijt bergen van graniet steen wordt zand deemoedig wijkend voor het veenmoeras nieuwe levensbron op de afgeronde horizon…

deze roos leg ik neer op jou als teken dat ik afscheid neem graniet schept geen afstand en ik stap verder samen met jou…

structuur waren wij water en ijs aarde, lucht of soms vuur we gaan strijdend ten onder in het graniet van mijn muur…

jouw woorden dwarrelen als losse flodders uiteen sierlijk deinend spatten zij kapot op het koude graniet de boodschap is helder ©Lady Love…

Oh help hij rolt tikt nog enkel recht en vooruit dit hart van steen Een granieten slag slaat hij op ‘t stort beton, om stil mij te zijn Wachtend op een barst maar erin een wederklop die schopt en slaat…

ik wil doder zijn dan jij ook kouder de bloemen koelen ouder ben jij dat witte die zo rust kus de stilte op je wang ik ben te warm en niet bang huil graniet en steen ik ben alleen maar zo alleen met jou…

er is te veel in mij dat je niet meenam terug in aarde boven verzonken zerken langs knisperend grindpad schenkt de maan hoofdschuddend haar licht uit over marmerwit en zwart graniet dat het niet je graf is als ik wegloop…

Zwart graniet en vrome woorden. Roomwit domineert de dijk. *18.7 = week 18, zevende dag = zaterdag 6 mei 2006…

ik wil doder zijn dan jij ook kouder de bloemen koelen ouder ben jij dat witte die zo rust kus de stilte op je wang ik ben te warm en niet bang huil graniet en steen ik ben alleen maar zo alleen met jou…

Ik maak tot straatweg van graniet De draad!' En grac'lijk gleed je over de curven. Jou gaf, als 't scheen dat duizeling je neertrok, Ik een oneind'ge reeks als balanceerstok, E, pi, Maclaurin of 't binomium: Niagara, onder schomm'lende vlonder, Stortte de wereldloop zijn eeuw'ge donder - Jou gaf, Blondin, ik 't aequilibrium.…

Als een blok graniet dreunden de nachten door mijn hoofd toch, in mijn geest woonden altijd de diamanten dan stoffig, vaak briljant ik ontving veelal met ontzag en knoopte eerbiedig het geheel tot een rij van vele jaren dag en nacht.…

ik heb je gebeeldhouwd uit weerbarstig graniet je lichaam contourde maar verder kwam ik niet boetseerde je later in klei door zachtere lijnen kwam jij dichterbij pas met glas kon ik de vormen in volmaaktheid bepalen de breekbare transparantie van jouw ziel laten stralen…

droomsporen waar het duister nog in huist van beneden geurt, niet uitgepakt, de nieuwe morgen naakt stappen we de nacht uit hullen ons in de sluiers van de dageraad we gaan op weg en met elke stap scharniert de poort verder open traag sijpelt het licht het oog binnen de wegtrekkende waas legt bloot wit satijn rolt langzaam weg van het graniet…

jij sprak als basalt in een zee vol geluiden een alt nog jeugdig in tijd je blauwzwarte stem trotseert elk gelijk ik graniette in lichtere kleuren breekbaar weerbarstig voelde je dromen van binnenuit zacht bas ik jouw golvend komen want in de zee vol geluiden vleugelt ons lied er ver bovenuit…

je basalt in zwart en blauw graniet in warmer kleuren alleen het sediment spreekt onder grote druk hoe zij het leven heeft geplukt maakt langzaamaan de kleuren los en geurt weer met de zeer geavanceerde nu technieken laat je gezicht maar zien mijn mooie vrouw de préhistorie wist al dat ik tijdloos van jou houd…

blauwomrand zwart, buitengetreden lichamelijk ontveld de zielezucht is altijd zwaarder dan het hart dragen kan opnieuw hapert de geest inzake verbeelding of blijken namen anders dan jaartallen boomlang versteend, anders dan graniet het gebeente ontwijkt zijn vlees verscholen in diepere ijslagen teruggedrongen tot krapte van huidhonger…

speel je bal maar over verover vrij het land dat je tegen stond hier ligt de grens maar stop niet bij dit ommuurde verzonken graniet ga niet denken dan verdwaal je hier geef bewegen aan de angsten van je voorgevoel en spring de diepte in…

dodenhof de weg hierheen loopt over scherven verglaasd verdriet leidt naar je stenen bed bloemen op zwart graniet jij lijkt geborgen je naam is al wat rest van jaren teder zorgen…

De tijd slijpt graniet tot stof de smaak van water in de mond Geur van zweet dat zich mengt met doornen en wilde rozen Voorzichtig, want de pijn bij het afscheid zweeft hoog in de blauwe lucht als een torenvalk voorbij…

dat er zoveel mogelijkheden uit een vliegtuig boven zee van een boot over de ijssel dan liever de atlantische oceaan daar was je al in een sieraad rond de hals ook daar ben je geweest een brok graniet verstrooi je niet neem je ook niet mee in het keldertje moet je blijven alsof ik je toch een beetje begraven heb…

Kop als uit graniet, gelijkend op een Romeins Imperator Zeven Symfonieën zijn in gestrengheid en volmaakte architectuur daarbinnen ontstaan. Donkere muziek in leisteen kleuren. Ook verwondering als van een kind in een sprookje. Bossen, feeën, trollen. "Tapiola".…