Alle inzendingen over handschoen

Een boom een berk en een beuk een landschap bossen in volle wintertooi een schaap graast in een vuile wintervacht je handschoen geworpen je voeten in de middagzon een avond met een belofte op morgen de wind schreeuwt om een sneeuwvlok ik weet het ... maar je vlecht het rijp in mijn haar zonder te weten waar, waarom te zoeken naar wie…

Zij is al lang geen kat meer om zonder handschoenen te raken bij gevaar kromt zij haar rug en spreidt haar klauwen Toch valt zij telkens weer ten prooi aan mannen die haar van een paar glaasjes teveel naar chique hotelkamers leiden met goedkope nasmaak de volgende morgen wanneer hij -reeds in alle stilte vertrokken- luidkeels katert…

ze rookt natuurlijk een sigaar gooit de wolk over een zwarte kat enkel de ogen blijven zichtbaar als halvemaansikkels door de mist de dame met lange handschoenen knikt haar pince- nez tevreden nadrukkelijk naar beneden haar focus op de middelste kaart het oordeel blijft hem niet gespaard de sofa veert op als zij het vertrek verlaat…

Handschoenen weer thuis gelaten. Vergeten staat wel degelijk in mijn woordenboek. En ik denk aan jou. Hoe jij leeft onder mijn oude, warme huid. Kou verdwijnt en ik word tien jaar jonger. Zolang jij bij me bent, mijn lief, hoef ik niet aan de Botox.…

Met een handschoen je bruid halen, Is hun trouw herinnering Het bruidspaar kon samen niet stralen. Zouden zij dat ooit zo overdoen Wat is beter, een prachtige dag Om snel weer te scheiden Of op afstand een lach, Om oud te worden met beiden.…

Platgekust met tongzoenen smeltend in de mond Overleefd ondanks alle hartvormige geschenken zo van met een pijl erdoor Verpakt met liefdevolle woorden opdat de ijzeren vuist in een zacht lederen handschoen aankomt als een ploertendoder op een hard hoofd In de keukenkast loert het zaadje wraak is de heer Er zijn oorlogen in het verschiet…

een ronde witte tafel in de zon ik wou dat ik er een gedicht op schrijven kon je hakt met je gedachten in de tuin je haar krult van de goede luim vandaag moest het gebeuren teveel onkruid zag je staan met gele handschoenen ging je ertegenaan een duif met jongen in een berk moet het gedogen ze kijkt je aan met argusogen een ronde…

Harten aas wacht in de handschoen op liefdesspel in vogelvlucht ik kuis mijn zwaar besmeurd blazoen met nectar van de passievrucht de lust naar lijfelijk vertier tekent zich af in open lucht de lokroep van de valkenier is nergens anders zo beducht als minstreel maak ik jou het hof buiten het vaste protocol de kaart gelegd in sterrenstof…

Prachtig en langzaam bloeit de tuin, in jong gras ligt de stilte, een handvol bloesem, een handschoen groen om takken van de winter. Het raam staat open, het gordijn beweegt, de wind gluurt binnen, zijn armen om de schaduw van de nacht die hem moet tillen.…

"Past jouw hand niet in de handschoen van dat niets?". "Is dit dan hoe het hoort?". Hun lot wordt last die niet meer weg wil gaan. Is toekomst iets?…

op de grote roofvogelshow bewoog de bazin met haar vingers zwart in het kleed druk heen en weer naar de europese oehoe naar ze zei vier kilo om zich in haar handschoen betaald te laten hakken voor gasten die plaatjes schoten mooi dat die reus zich niet liet uitdagen hij gaf me een knipoog zij werd toen echt boos met blote hand…

Daglicht haalt uit, vermoeid en gehavend, de rode handschoenen nèt iets te laag een klap, een draai met rollende ogen en plotseling wordt alles zwart. Stilte valt over de ring, licht verdwijnt door de touwen, morgenochtend is er weer een ronde, dan zal er een andere winnaar zijn.…

hartmassage / bij de bakker / in de bagelstore om het even wat je inlijft een vorkje prikken naast het pleintheater: hij floot de honden en zij zag de valk stijgen diepte lachend iets op uit de zak van haar lief - prikt sushi - betaalt de nekmassage (...één litertje zuurstofrijk bloed) ziet nu vrolijk de valk Stijgen, die van haar handschoen…

leg je maar neer bij mij en kijk naar boven in blauwe schemerhemel zie je een roze handschoen tot aan de elleboog zit een engel versnippert wolken in je ogen wil ik zien hoe gelukkig je bent dat er een meer in ligt met zachte rustige golven die soms wild bewegen daarin wil ‘k vissen op die zee eeuwig roeien een gevuld net in ’t water…

Maar neem daarvoor de handschoen van zwart zeem. Loop ermee zes jaren terug naar het noorden. Steek de Dubro over en verzoen me met het land. Ga naar Coïmbra, word glimworm tussen oude boeken. -------------------- uit: 'Golf', 2003.…

een goedheiligman in lichaamswarme bubbels zakt onderuit en ziet een wereld zonder kindjes met de auto naar zijn werk en wie stout is mag erin de ogen sintelijk geloken tikt hij met zijn handschoen op zijn lege glas piet draagt nieuwe bubbels pumps en vraagt hees of ze nog meer kan doen he ouwe je mag hoor tis groen sint zucht spuugjes…

de geur van zweet sterker dan de gang van de laatste ronde in mijn goede jaren wanneer ik gewonnen mijn hoek opzocht en het geronnen bloed met de handschoen van de bovenlip schraapte de pijn was niets bij het nu beleden leed wanneer ik gestrekt op het canvas de hemel in mij probeer te dromen en de laatste blauwe lucht tracht te drinken al…

uit alles blijkt dat de narcis met handschoenen aangepakt dient te worden gif; vitriool en arrogantie tekenen het leven moeten wij constant lijdzaam ondergaan? of roeien wij uit, met wortel en tak? hoe moeilijk een narcis bestaansrecht te geven, gunnen…

Met hart en ziel werpt ze zich in zijn Ring Deelt met fluwelen handschoenen Plaagstootjes uit, ook onder de gordel Het is lichtgewicht tegen zwaargewicht Beseft ze als hij steeds meer bevriest Flink bekoeld verlaat hij het bokspaleis Laat haar vrijwel knock-out achter onder Laserstralen, spiegelbollen, in rook gehuld Versuft hangt…

bladeren vallen uit als haar verven zich rood de herfst in doen aan bungee jumping aan een elastiek dat terugspringt in de lente er loopt een muts sjaal handschoen door het bos prikt zich aan kastanjes maar raapt bouwt beesten en mensen zet ze met lucifers in leven en vlam paddestoelen trekken als nomaden komen gaan komen gaan laten…

een hoed misschien, een handschoen, alles wat maar passen kon om degeen die voor je stond steeds als je daaraan dacht. een schip voer de haven uit met lampjes op de schoorsteen in de vorm van een komeet. Bethlehem op zee. en steeds vroeger nacht. --------------------------------------------- uit: 'Te midden van de tijden', 1998.…

nog steeds verborgen achter de thans woekerende iris aanschouwt zij de rimpelstroken rond haar geloken ogen in het spiegelglas van haar serviceflat de handschoen over haar knoken tegen 't jichtig reumavuur herinnert haar het verloren uur dat zij nog het mes hanteerde voor het avondeten vlak voor hij thuis zou komen de straten stromen…

Je kan iemand omschrijven door te weten welke gazet zij leest een stem, die hoger klinkt met de jaren de nood, die zij aan spullen heeft Het mandje met de rollator gevuld met allerhande zaken twee kussens, programma's van de week in de winter handschoenen, muts en sjaal een warme deken, zij is voorbereid Vaak de weg naar een activiteit…

Tot je weer futiliteiten ziet: handschoen, kleur, een vluchtig gebaar - Maar meestal kijk je vijfenveertig graden. 'Beton' heeft je altijd geboeid.…

na regen komt zonneschijn voor velen is dat heel fijn maar als je jeuk krijgt van de zon zou je willen dat het iets vaker regenen kon een kind van drie hoort toch te spelen lekker naar buiten zoals zovelen maar je hebt een zonne-allergie dus je kunt dit allemaal niet je moet een pet en handschoenen dragen als jij je buiten wilt wagen stonden…

het leven lacht en huilt stormend heen en weer slingert hoop en verdriet als de klepel van de klok van ongeloof tot kordaat nooit te vergeten geluk drupt angstige tranen als plots het onzekere de wandklok van leven in schaduw vallen laat de handschoen genomen in zoektocht naar houvast wordt de strijd gestreden om dat te kunnen houden…

uit een gestulpte kuip uit een miesbos vol donkere wakken sliep hij de ochtend in een blote klaarwaterzwerver een muitende buitelaar het was zo mooi als een brand om hem heen o zo lelijk als witte muizen hij snurkte een gat in de nacht en liet er een katje door komen met eiwijze handschoenen aan en ja daar begon de muziek de westkust…

Zijn vrouw laat, als zij dan onze coupé verlaten, een zwarte handschoen vallen op het middenpad. Die raap ik op, en kijk hem even aan: mijn vader lacht, knikt vriendelijk. Dan, weer alleen, laat ik me gaan: hoe hevig die gelijkenis! Venijnig scherp brandt het gemis. (dit gedichtje is eerder gepubliceerd in Maatstaf nr 5, 1995)…

Wuft de handschoen, wuft het klein gebaar, wulps de mond en ’t licht in d’ ogekieren, wolvenbeet de bont om ’t blonde haar: vrouwen zijn de wonderlijkste dieren.…

En heel de dag door zat ze daar in mijn stoel, in mijn pose, met mijn pet en mijn handschoenen vlak naast mijn vijftig rozen. En morgen ga ik zelf op pad om mijn halve eeuw te ontmoeten. Dag Sara met je zonnebril, doe Abraham de groeten…