Alle inzendingen over heden

Ik heb het verleden aan de kant gezet, alleen het heden telt. Dit zeg ik alle dagen en bedenk dat ik nooit aan morgen denk. Maar.... mijn verleden is debet aan het heden, zal dat ook aan morgen zijn, mijn lieve leven lang. Het leven is verleden, heden en onlosmakelijk de toekomst, dat juist maakt mij bang.…

't Is de kunst om 't heden, langs 't verleden de toekomst te laten worden. Is 't verleden vervelend geweest, richt je dan op het heden, dan heb je aan de toekomst HET MEEST!…

Heden ik morgen gij Allen staan in de rij Doe dus maar vroeg of laat Eens per dag/nacht*) 'n goede daad Maar dan recht zo die gaat Morgen ik heden gij Cui cras heden Bas morgen zij Fiedeldeij Wie toen was wordt straks mas que nada onder 't gras…

zacht reflecteerde je lach verleden tijd waarvan de jaren nog niet kleurden door nostalgie omdat er zoveel heden was blikken die herinneringen intenser lieten spelen door het ontbreken van beperkingen die vroeger voorgingen we lieten alles passeren maar haalden wel de liefste dingen terug afgestoft en de glans gegeven die het…

onder de rook van de geschiedenis taal ik niet want stilte beeldt meer uit jaartallen schieten door mijn hoofd zoals sterren schijnen te vallen in de hemel eens een donker gat dan weer het licht om weer te zien dat verleden heden is…

Het delen van kauwgum schept een band tussen mensen die kauwgenoten worden, zoals een kudde koeien die dezelfde maalbewegingen maken na het grazen liggend in het gras Onder liefdesparen en kinderen komt het wel voor dat hetzelfde stukje kauwgum van mond tot mond gaat Ernaar kijkend blijft het heden een onverteerbare zaak…

je was een scheetje mijn kleine cacteetje als was het gister zie je nog liggen in het schap supermarkt aangeboden, de prijs was knap verpakt in blister zo prikkelend jong nog jouw wereld werd mijn vensterbank zon van oost naar zuid, geweldig toch bolronder dan ooit stak jij mij in de flank je bent groot gegroeid heb je, zelfs breekbaar…

mijn trillende telelens zoemt jou dichterbij wil wel eens zien hoe vergrijsd jij oogt zag zo al, gaandeweg, de kleur verbleken hoe jouw hoofd het doorleefd vel nog kennelijk gedoogt ik denk zowaar terug aan mijn ouden van dagen waar de zoete babbelaar uit het vierkante blik dat de schoorsteen sierde, mijn kinderhart deed…

Tenen draaien kleuren Kolkend in het zand Voeten volgen het strand Soms steekt schelpengruis Hart en hoofd speuren Weven een lief verband Vrienden nemen je hand Lopen mee naar huis Schelpen die met golven gingen Bezingen het nieuwe heden.…

Er is geen daglicht zichtbaar door verdriet en tranen niets is helder depressief. het -kut-voelen zo bekend voor iedereen als ik ze mag geloven nu heb ik het donker en in de war.…

ik aanvaard dat nachten vallen als tranen dat stilte breekt maar ook een nieuwe dag dat sterven komt voor al wat leeft en lente winter nodig heeft…

mij het gevoel geen woorden meer te vinden en dat ik alles reeds heb verkend ja, dat is wat ik daarmee bedoel het leven heeft mij al zoveel voorgelegd of door sprakeloze momenten gedreven er is zoveel gezegd en mateloos gezwegen ik verlang naar het verleden die stuwende krachten heb ze allen bereden ik rust nu in het zadel van heden…

sprakeloze achting wat zou ik haar toch willen troosten wanneer de dag haar allengs zal overvallen en ware schaduwen zullen oogsten ik zou trachten haar te beschermen tegen onvermijdbare nachtelijke wallen in haar zie ik het plezier van dansen in het natte gras of nog tevreden zijn met onbeantwoorde vragen ik zal bij jou, meisje van heden…

ik kijk mijn moeder in de ogen zij spreekt van verre, dwalend in het bos ze wordt in het heden door haar verleden bedrogen de waarheid laat steeds meer los…

Tim Zwaan 1957-2008 Een berichtje in de krant Iemand is overleden Hoe mooi wordt er geschreven Zo precies Het raakt me Ik wil ook zo beschreven Later wil ik ook zijn geweest Zo ongeveer Kijk ik verder dan dit doel Dan is het ook voor mij voorbij Als ik er ben Ongeveer daar Ik neem er een voorbeeld aan Je zal zeker goed zijn…

Ik leef nu in het heden En kan het heden heel goed aan.…

ik voelde je al in wijkende tijd op weg naar momenten van gelukzalige eeuwigheid weer tasten we af het rakende woord al bij voorbaat gemeden in porselein van het heden onontkoombaar gaan ogen minnekozen ontspant de lach lijnen die ik vroeger niet bij je zag weer stroomt bloed in uitbundig kleuren geen verhitte discussies maar een…

Zoals de maan mijn pad verlicht in ’t duister, Jouw stem mijn ziel verwarmd met zoet gefluister, De aarde – rood – mijn hart versterkt. De wind de muizenissen doet verdwijnen, De regen met het zout mijn huid laat schrijnen, De ether een verandering van toon bemerkt. Zo dwaal ik rond en denk mijn gedachten ledig, Morgen, nieuw en immer vredig,…

Iets van melancholie verlegt de afstand in een formule die wij ontrafelen wanneer we aanmeren aan de nog maan-zijde gelegen oever waar het gele riet zich vereerd voelt met de zon die aan de overzij het licht smeed op het aambeeld van het heden Dit alles kent geen gelijke in een wereld die tragisch gelegen is aan de rand van een altruïstisch…

Al diezelfde blikken op de weg die me met dezelfde ogen aankijken ik huiver slechts alles is van glas schud wat leven in het stilstaande betraande zilveren, behoud je speel buiten als het windekind in de frisheid van je ogen het kleine het gave wonderlijke en spontane sprankel je vrij met het schuwe diertje in mij de vogels vliegen…

de dag sliep geen licht kwam binnen ik rookte wel en toetsen bewogen even maar de ogen en het denken lieten mij in een baarmoeder zweven de viervoeter bewaakte op mijn borst ingeslopen hazenslaapjes die aan elkander waren geregen toen teneinde het wakkere zich aandiende scheen het zwart door mijn raam was het nog een late ochtend…

Hoewel al jaren van de aardbodem verdwenen, kwam ik hem vannacht tegen. Hij wuifde van ver in het licht van een ster. Ik wilde hem een knuffel geven. Met hem mijn jeugd herbeleven. Zijn eeuwige glimlach en zijn stem horen alles inhalen wat wij hadden verloren. Ik wilde hem vertellen wat de toekomst mij had gebracht. Of hij het zelf had…

de kracht van het leven ik vind het toch hoopvol golft het in mij als een geschenk komt het voorbij wat eens was, zal ik, wil ik niet vergeten het verleden hangt als een amulet, een juweel op het midden van mijn hart het rust in verknochtheid het heden stroomt vol dynamiek en euforie mijn levensader nipt vraagt en ontvangt…

en weer is hij onhandelbaar omdat er niemand is die hem begrijpt hem leidt op zijn onzeker pad als benen hem niet kunnen dragen antwoord weet op zijn nog ongestelde vragen de angst wegneemt voor leven loslaten is zijn overgave maar heden en herinnering strijden heftig met elkaar hij is nog lang niet klaar roep de zuster maar…

In mijn tunnel Die vacuum is gezogen Door de tijd zijn er van Tijd tot tijd gedachten Waarin ik steeds Weer opnieuw uit de Sluimer word gewekt Waarin de dingen te Vanzelfsprekend zijn En het heden onontkoombaar Titel met dank aan Ger Groot, filosoof.…

Een constant heden En Alzheimer die Hem stevig in Zijn greep heeft Dus is het voor Hem altijd vandaag, Is er geen morgen Of middag, alleen Vandaag. En is het Voortaan altijd Nu. Met soms een echo Nog uit een ver verleden…

liefde steekt de weg over het strooit gevoelens in onze herfstwind het wiegt om een plek te geven in ons sluierend verlangen en het weeft woorden in ons samen denken en voelen en beschrijft tekens in ons houvast het verlegt de koers van een schimmig verleden naar een blijmoedig heden niet meer ingeperkt maar ontwakend in een…

Toon mij geluk in alledaagse heden leven zo ik ook nu nog steeds leven mag vergeten alles wat ik heb geleden aanvaarden alle dagen met een lach. Laat mij vergeten die voorbije jaren niet meer naar onherroepelijke staren.…

mijn moeder riep de fluitketel fluit, zet hem lager of zet hem uit mijn moeder zei de kachel staat te hoog, zet hem lager en ik antwoordde, hij staat al op de vloer het rijmt soms behalve om half twaalf hoewel ik door een ongeluk belandde op zaal F fluitketel en kachel bestaan niet meer humor op een laag pitje, de kool is gestoofd…

Melancholie overvalt de lente die wel wil, ongeduldig mislukt en de rode loper naar de warme zon niet uitgerold krijgt grijs en helemaal van de wijs Verwachting, laat me zachtjes je hand nemen, vertrouwen op de gouden dageraad, vermoeden van Utopia. O godallemachtig moet toch mogelijk zijn ! Nog zoveel pijn, zo diep, een traan bij elke…