Alle inzendingen over hemelboog

theoloog maar wij verdrinken toch echt sipte de misantroop ja, als het zo doorgaat wel oreerde de ecoloog eigen volk dan laatst schreeuwde de demagoog appartementen met uitzicht kwijlde de planoloog En ik, ik zat daar aan de waterkant denkend: wat is het hier toch mooi en ook rustig, als ze hun kop hielden om alleen even te kijken naar die hemelboog…

onder donkere wolken ga ik slagregens liggen achter mij zonlicht straalt mij tegemoet van noord tot zuid spant zich een majestueuze hemelboog…

veren van een vogel veren in m’n bed veren om mee te varen over het Veersche gat veren om een pijl te sturen de veren van een blad een veer om mee te schrijven er zijn veren zat steeds hoger wil je veren veren veren hemelhoog met de nodige veren in je kont gestoken veer je zomaar tot aan de regenboog…

De ruiter bestijgt het paard Schuift haar laarzen in de beugels De amazone spant de teugels Samen nemen zij de vaart In de open weide en voorbij 't voetbalveld Waar de jongen juichend werd geprezen Door zijn kornuiten; een doelpunt een held Waarvoor bij 't oranje de vlag wordt gehesen Verderop loopt in 't licht der hemelbogen Een man…

Wat kijken al die mensen toch omhoog Wat kan in godsnaam zo belangrijk wezen Wat er toe doet is in mijn tweets te lezen Wat zoekt men dan toch aan de hemelboog Nieuwsgierig heb ik toen omhoog gekeken En met mijn blik liet ik de zon verbleken…

Een eigen vertaling van Eye In The Sky, de overbekende compositie van The Alan Parsons Project, het titelnummer van hun zesde studioalbum. Misschien wel het meest succesvolle. Geluidsperfectie is het handelsmerk van Alan Parsons. Niet zo verwonderlijk, aangezien Parsons zelf een groot aandeel had in de studio-opnamen van Pink Floyd’s Dark Side of the…

van mellie cb uyldert verschiet O hoe uitermate knullig zij als minkukelende minstreel naar bonestakende franjolige tierelantijnen in een verwonderingsspeeldoos starend, zich vergapend aan al dit hemelboogschoons zich verliest... ...dat zou ik haar niet kunnen zeggen, o holbomige franjolige deerniswekkend frivolige dames Hol- en Hemelboog…

. __________________________________ Er gaat niets boven Groningen, maar zie Vanuit de spits van de Martinitoren Zie je waar NAM naar olie zat te boren En als je heel goed keek Delfi-C3 Door wolkenluchten aan de hemelboog Werd veel onttrokken aan het blote oog...…

Dappere ezels, manden vol zonnebloemen op hun sterke ruggen, trekken door de bergen en raken bijna de kleine witte wolken die ook in een rij de zon langs de hemelboog dragen.…

voorbij de horizon eindigt het zicht begint het denkbare voorbij de sterren dooft het licht wacht het wedervaren in tegenstromen langs hemelbogen in drommen doorwaakte dromen tot zienderogen…

Op de kade aan de haven staat een oude visserman weemoedig te staren naar de eindeloos deinende zee in gedachten vaart hij mee op de golven meters hoog om zijn laatste reis te varen tot de hemelboog.…

gaat moe te bed strekt zich uit over het donkergroen laken van de dag De traan, de lach worden gewist door zachte kleuren pasteltinten van het palet Tot slot een feestelijk ballet van zwaluwen in silhouet tegen de hemelboog.…

Doezelend in de avondzon De kruinen warm beschenen Reikend naar de hemelboog Reikend.....hemelhoog Bruin oranje Zonder franje Ritselend groen en geel Statig.....in gareel Zachtjes wuivend Zachtjes wiegend Luierend in de zwoele lucht Zalig niksend....zucht.…

Vanuit het goudgeel koren stijgt de warmte omhoog, draagt het leven in cirkels naar de hemelboog. Daar deel van zijn met jubelkreten om het geheel te voelen en te weten het lied leidt het pad naar omhoog.…

Witte vegen tegen een strakblauwe lucht God schildert op deze zondagmiddag een van zijn oude ontwerpen steeds weer opnieuw Een afgeleefde wuivende populier danst gelijk een ijverige kwast tegen de hemelboog Jonge eksters krassen van vreugde Een levendiger schilderij zal er nimmer bestaan...…

onder de hemelbogen van maanlicht en luchten vol met geheimenissen verzet je bakens als een wiegenlied de nacht kent ontelbare vertakkingen benadert de mens via het klimaat van het hart droom je dromen afstanden worden kleiner wordt het gefilterd als glashelder water stilte zocht zich niet in zwijgen in momenten van verlatenheid…

Ik gun u vogel te willen zijn het opvliegen en dalen Het blauw van luchten wolken-zonder zuchten- aan de hemelboog En beneden aan uw vogelpootjes het gekriebel van mensen... die zich een dag vogel wensen en daarmee de vrijheid in cirkels te vliegen te wentelwieken of in V-formatie Ja, de mens die zichtbaar...…

Het verstand zegt nee maar het gevoel Verblindende uitzinnige extase Bestormt de hemelboog kent geen oase Van rust, geen middel schuwt het voor het doel Vernedert en bespot de goede rede De helderheid ervaring juiste weg Bezonkenheid heeft er geen enkele zeg In razernij wordt wijsheid blind gemeden…

het is geen sprookje maar een feest als ik de illias en odyssee herbeleef met cerberus de styx zie stromen als plato over liefde dromen pilaren weer kan raken die hemelbogen dragen van tempels vol cultuur nog zingen de sirenes als het zonnevuur in rood verdwijnt plejaden langzaam lichter worden en de mythe weer verschijnt…

Traag nadert de nacht de wereld wordt stil een wolk streelt de hemelboog zacht kleurend als gouden einder de opkomende maan strooit zoete herinneringen aan het zelfgetimmerde bankje tussen zomerbloemen en mijn verlangen zucht naar het lied ‘pour toi mon amour’ dat je voor me speelde op je gitaar nog rakend als een gevoelige snaar…

Zo uit het niets sprong ze in het oog Een gouden zonnestraaltje Ik hief mijn handen naar omhoog Plukte haar van de hemelboog En vlijde haar in een schaaltje Onder het deksel van kristal Schittert een warme lach Een Godsgeschenk uit het heelal Dat dichter bij ons blijven zal Verlichtend als bij toverslag Gelovend in haar grootste kracht…

Mijn bloemrijk dorpje met uitzicht verder dan een kinderoog grote lindes langs de laan reikend tot de hemelboog Zij is op sterven na dood Het licht is uitgegaan van baksteen is de horizon dampend grasland platgewalst begraven onder asfalt en beton Achter de oude ligusterheg rest slechts het houten kruis met de getaande tekst treed…

als een firmament vol sterren mij niet meer kan bekoren of ik van verre de stilte niet kan horen dan sta ik stil en kijk omhoog en zoek ik mijlenver in de zwarte hemelboog naar die ene ster die mij kan vertellen dat eenvoud 't raadsel vindt maar niet kan voorspellen hoe het leven zich windt ach, als sterren konden spreken zou 't…

(opgedragen aan…) al schrijf ik duizend gedichten, toch blijf jij achter tranen verdoken de pijn voedt eenzaam de gedachte dat het allang geen zin meer heeft mijn cocon een toevluchtsoord van radeloze denkwijzen lijkt en jij verder op de vlucht slaat richting eerder met soortgenoten vastgebonden aan de hemelboog tot we elkander…

Als zware deken hangt geluidloos de nacht wikkelt stille vormen in haar ravenzwarte vacht Myriaden sterren kristallen van licht maken de hemelboog een goddelijk gezicht Het meer bespeelt de volle maan het spiegelbeeld kraakt rimpels in haar zilver als water haar raakt Lopend in de nacht één met zoveel luister mijn blik reikt omhoog…

twee verwonderde ogen zo blauw als de hemelbogen kijken mij wat angstig aan maar krijgen niks gedaan ik duw je zachtjes naar je stoel je weet niet wat ik nu voel je kijkt verdwaasd wat rond en ik sta genageld aan de grond dan geef ik een kus en draai me om ik zeg je snel dat ik weer kom groei maar kleine man groei uit mn armen en kom…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

De moeder kijkt omhoog, naar de grote hemelboog. Zij heeft tranen in haar ogen denkt aan het kind dat eens in haar heeft bewogen. Dat ze nu door de dood heeft verloren. Vraagt zich af waarom het zo moest zijn . Het verdriet doet haar zoveel pijn Zij hoort de wind die fluistert, maar de wind kan haar niet helpen.…

Mijn armen in, over de hemelboog, Haar lijf vol leven, zacht en warm…

velden met donkere silhouetten en wacht zonder te weten wie mij licht zal brengen om het pad niet te missen dat ik niet vind zonder flambouw zie tussen de bomen schimmen van verleden hoor ook hun stemmen door de kruinen reeds gaan voel hun ademzachte streling reik mijn handen naar omhoog ik wil hen minnen lieven volgen tot voorbij de hemelboog…