Alle inzendingen over herfstbladeren

Zij aan zij De avond kleurt rood wij drinken wijn en tellen de herfstbladeren. September sluier Mist over het veld op de rand van niemandsland schreeuw ik mijn keel grijs. Lange schaduwen Als mijn verleden te veel opspeelt dan poets ik mijn neus met 't heden.…

En bant een donkere schaduw de woorden van haar lippen knipt haar lange lokken terwijl zij slaapt en ontwaakt op het lelieveld uit geurige dromen zij huilt trilt van afschuw over zoveel onrecht zij veegt de tranen uit haar wimpers de ochtend begroet haar met gouden herfstbladeren terwijl zij met schildershand de verlatenheid…

Tijdens de laatste ronde met zijn Spaanse hond knispert het gras onder lange slanke hondenpoten lichte vorst platgewalste herfstbladeren verzachten de harde grond putten lijken te glimmen vierkant en donkere strepen horizontaal een oude kinderstoel ligt achteloos in `t gras grofvuil de Spaanse gromt in eigen taal.…

Herfstbladeren liggen rood en bont: een tapijt op het trottoir en in het rond. Daar waar nu kalend een boom met kleurenspel als op de wagen: de pracht van een palet. Nu zal het nog duren dagen, dat blad opnieuw ontspruit uit nieuw gevormde knoppen als zijnde ‘s winters bruid van het ongeborene.…

Met haar mee, de vogels die als herfstbladeren de koers ervan verraden, de paren paren Darwinsaans, daar louter uit nieuwschier het voltooide verleden daarom vraagt. Toon lenterijp maar aan mijn land, dat met het verwaaien van de kilte je mag gaan pronken met je uitgestrekte schoonheid en ingehouden pracht.…

De nacht ademt de zware lucht van herfstbladeren ik bewoon de overkoepelende vorm van taalfilosofie met uitzicht over de binnenterreinen van de fantasie ik verdiep me in de wijsgerige bestudering van taalverschijnselen ik ben transcendentaal doe zowel aan vervreemding als aan jongleren ik ben mij bewust van het vitalisme van mijn angsten…

Onbewoond slingert het pad langs hoeves van weleer de mat ligt verwaterd niemand veegt voeten van ver komt het daglicht dat sporen snijdt in de waterspiegel kruinen verankeren dieper dan de wortels herfstbladeren brengen accenten aan in roemloos gestorven regen ik mis de branie van vroeger het kind in mij wil het beeld breken maar…

De wind heeft de regen meegenomen naar de stad, maar uit de immer voortjagende wolken vallen de seconden, rood als herfstbladeren van een Amerikaanse eik, dit schiereiland in de tijd in. Volgend jaar zullen ze er weer zijn als rode russula’s tussen andere bladeren.…

Zoals de wind soms mijn buik tekent in de stof van mijn jurk lees ik met de adem van mijn ziel de jouwe ontdekt mijn hartstocht de jouwe, wie jij bent en de jongen die je was lees ik jouw verlangens en jouw liefde voor mij af aan de golvende gloed over jouw kloppende lichaam in het geurig broeiende bed van herfstbladeren waarin jij…

Ik wandel met je hand in hand door het herboren lenteland de kleuren van de bladeren aan de bomen zijn als die van je ogen zachtgroen de kleur van je huid is lichtbruin als van de oude herfstbladeren alles straalt in de zonneschijn ik wandel met je hand in hand in het herboren lenteland.…

Ik wil dobberen op de stroom drijven in de wind getrokken als een magneet naar de plaats waar ik jou vind gaan we dan samen die weg van liefde en gelukzaligheid als twee herfstbladeren die kringelend gaan met opgewonden blos vleien aan het einde van ‘t pad teder tezamen naast elkaar moe van zwieren in het mos daar in gedempte zonneschijn…

Wat blijft er over van zo'n blad: de geur, de kleur, iets van de nerven, iets dat verwijst al naar het sterven of naar het eind'loos levensrad? Zo leert de herfst ons wijze lessen in dood van bladeren en bessen.…

Geuren en kleuren steeds weer een ander accent de pracht van de herfst Kleurrijk geritsel op de tonen van de wind klaar om te zweven Rijzend uit de grond als een blinkend schoon sieraad draag je het najaar…

woorden dwarrelen als herfstbladeren door mijn brein het gedicht rijgt ze aaneen leeg stom zonder ziel zonder pijn woord na woord pak ik bij de oren rangschik schrap brutalen protesteren kleine zwakken schuiven zonder morren naar voren geloof nooit dat een gedicht zomaar wordt geboren vechten met woorden is sterven en telkens weer…

Woorden snoeren mij de mond lichten me beentje vallen over mij heen als sneeuwvlokken als herfstbladeren als woestijnzandkorrels woorden bezorgen mij kippenvel doen mijn haren recht overeind staan slaan waarschuwingen in de wind raken kant noch wal noch gemoed de doolhof die woordenschat heet sluit zijn ingang hermetisch af verbergt…

Sereniteit in de atmosfeer En de herfst intrigeert In helderblauwe luchten En dan weer in wat zuchten De tijd van overdenken Paddenstoelen die je wenken Herfstbladeren dansend in de wind Een mistwandeling bezint Herfstluchten in de heide Langs een boswal met een weide Een dampende sprengbeek De gedachte die de situatie telkens vergeleek…

Indian summer Deze herfst is heel apart Je raakt door het weer een beetje verward Zag iemand herfstbladeren vegen en verzamelen in een kruiwagen Gekleed in een t-shirt en bermuda, in deze warme dagen Aan de rand van het bos wordt je verrast door de ijscoman Dat dat in november nog kan !…

Zoetgevooisde hymnen en lofzangen bezwangeren de blauwe lucht Woorden zonder betekenis noch toekomst dwarrelen neer als herfstbladeren in het altijd mistig okeren ochtendgloren Terwijl een vrolijke rouwstoet van dierbare herinneringen als een slang door het rottende groen sist en de grond zich opent als een vuilbruine schede gaapt…

Konden we ontsnappen aan de dreiging van de rede, het pad verlaten en de zilveren stem van de sprinkhaan volgen: op naar de purperen heuvels, drinken van het volle zonlicht, perziken eten in het gras, slapen op rode herfstbladeren. Maar steeds zijn er de berken, we blijven in hun schaduw, we vergeten de zon en het fruit.…

En als de herfstbladeren de koude grond versieren,dek ik je toe met zachte mos. Ik zwaai nog even voordat ik wegfiets. En wacht geduldig.... Op de volgende zomer.…

ze danste op het Vlaanderenplein onder oude platanen, tussen de tafels en stoelen, ik zag haar bewegen als een rode flamingo tussen gele herfstbladeren, mooi schenen je handen, teder je lach ik walste met woorden in je dans je paste precies onder mijn arm niets knelde, je vloog lachend weg dag Vlaanderenplein, dag vandaag wij komen weer…

Het licht van rust scheen op gevallen herfstbladeren alsof ik iets wilde zeggen voordat je weg zou gaan te lang had ik gezwegen bij wijze van eerbied nieuwe verlangens kwamen naar het nachtwoud op het oeverland in mijn verbeelding was het anders in droeve herfstwind van toen vreemde geluiden hoorbaar kalme echo van de nacht er werd…

de wetenschap drijft hem voorbij elke gekende grens waar herfstbladeren niet echt hun kleuren hoeven te verliezen noch hun stammen te verlaten zijn chemie creëert elke situatie die de natuur vergat te voorzien hij is schepper als in Van Dale uit ieder niets wel iets blijft hij zijn pad betreden soms verwijt men hem de zonde van de heuristiek…

Op die momenten Wanneer de bladeren kleuren Of juist groeien Wanneer de wereld wit wordt Of juist groen Denk ik aan jou Momenten van een vroeger nu Verstillen als tableau vivant Op plaatsen waar je nooit bent geweest En de wereld staat even stil Mijn tranen vallen Herfstbladeren in de vijver Om wie je was en hoe ik toen was En om hoe…

Wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat het de dood ontdooit en waar mensen gaan hun haat verbleekt, tot er zinnen vallen in een vrij decor van herfstbladeren en gestorven zijn in de nerf van beide handen.…

geluk is simpel het ligt in de engelachtige puurheid van vers gevallen sneeuw in de kleuren en geuren van planten en bloemen die opkomen in de acrobatiek van de eekhoorns tussen machtige eikenbomen het ligt in de klanken van de eerste vroege vogels in de warmte van de prille lentezon vergeet de overdonderende kleuren van de herfstbladeren…

de herfstbladeren verzamelen zich massaal geholpen door de blower van de overbuurman dicht opeen gepakt verwachtingsvol zonbelicht hopend op mental coach Tabaksblatt hij zegde echter goed ingelicht af waardoor er ongedurige ruis ontstaat in het bijeengeveegde kleurenbad sonoor autogebrom wordt hoorbaar onrust gepaard aan bladergefluister…

Wankelend op een uitstekende herfst waar ik hang te mijmeren en wegdromen over een verleden dat nooit weg was weggeweest; afgelopen zomer van ratelen, ritselen en zich groen wentelen in het blauw, mijn glanzende huid waarop alle koelte wordt gevangen. Dat in de aangrijpende schoonheid van het glooiende landschap stormen van een woedende wereld…

Het lijf in een rauw kleed gewikkeld, Herfstbladeren rondom. Onder het gewelf hangt hij aan een tak. Een bloedspoor koelde en stolde op de tong. Benen strak samengestropt. Ik hoor een koortsig maar gedempte kreun Wind bespot hem met harde stoten Door de lucht vlot de stank van lover, stervend in de mist.…

de herfstbladeren liggen smoezend op de grond tussen de eikenbomen sommige hangen lusteloos rond of liggen besmeurd in de goot komen nauwelijks meer tot leven beroerd door de wind een groot esdoornblad houdt tientallen eikenblaadjes in zijn ban andere vrijen achter een bierkrat op een stiller plekje is gezang hoorbaar het dubbelbeukenbladkwartet…