Alle inzendingen over herrijzen

verwondende handen Tussen triomfboog en kerkhof is de scheidslijn dun Wanneer uit geestesgloed een allesverwoestend hellevuur ontvlamt treden de angstige ogen van verweerde kinderen enge dromen tegemoet De hemelen lijken verder weg dan ooit als men de wapens verdubbelt op een doornig pad Ziet de Phoenix dan nog kans hieruit te kunnen herrijzen…

en het gerafelde zeil schipbreuk is een dreigend letsel eilanden drijven langszij als reddingssloepen met zielloze masten onbegaanbaar wordt de waterweg peddelend gaan we voort tot de wazige klippen ons keren de rots van de beperking reikt ons het noodlot aan we peilen nog snel de diepte voor we vergaan als een damp, als nevels herrijzen…

Het licht baant zich een weg door de spelonk Wat windselen, maar verder is het leeg Omdat Gods Zoon een heel nieuw lichaam kreeg Van razendsnelle deeltjes zonnevonk Eerst sterven om weer op te kunnen staan Dat was wat mij al eerder overkwam De appel valt weer niet ver van de stam J.C raadt mij mentaal herrijzen aan Staalblauw en strak vandaag…

seizoenen die ook weer vergaan dat wat ons lief is, wij nu moeten derven maar in de lente opnieuw in bloei gaan staan zoals geheimenis hangt over de dood en diepe treurnis over het voorbije leven is het verlangen naar ’t ontluiken groot dat door Zijn ware liefde wordt gegeven zo moeten wij verdriet en vreugde delen over de dood en het herrijzen…

De heen- en weergalopperende zon doet klaar de klaagzang over droogte herrijzen. Tijd heeft hier nog een eeuwigheid om zijn roest te laten rijpen.…

Terwijl jij voor de tweede keer Europa doet, glansrijk gedragen door de Zwarte Vlinders, die je doen herrijzen. ---------------------------------- uit: 'De aarde, de aarde', 2013.…

Jouw schoonheid zal niet verwelken, maar herrijzen met de Godin, die als een adelaar over jou waakt. Ik wachtte tot je dezelfde route terug zou nemen, maar je bleef weg, zomaar als die zangeres achterna.…

Jubelend en vol van ongeduld roert de aarde zich en luidkeels staat alles te trappelen om te herrijzen. De lente is er ; het leven herbegint. De dood trekt zich, even, terug in de coulissen om straks een nieuwe rijke oogst binnen te rijven.…

Ik doe mijn ogen dicht, En voel mijn lichaam staan, onwerk'lijk licht, Zalig verloren in de oneindigheid; En harsreuk, zon, en bos, en hei, het groeit Nu samen tot een sprookjesland, waar bloeit De vrome herrijz'nis van mijn jongenstijd.…

laat het lichaam allengs weer herrijzen in zijn trotse oorspronklijke staat laat de zon ook de huid weer genezen van de angst die de leden doorvaart als het lijf, met een lichaam verwonden, in vervoeringen ondergaat.…

Ieder leven, elk streven zal opgaan, herrijzen en verrijzen in die grote roze zee. Het volledige vredige en vervulbare Ene; een vereniging waartegen je 'u' zegt! Dus: wacht nog even, wacht nog even met het aards leven zomaar op te geven. Wacht nog, een minuut, een seconde voordat al het leven wordt weggegeven. Heb nog even geduld.…

Als in de late avonden mijn zonnen ondergaan herrijzen schaduwen op de mij voorbestemde weg tijd en ervaring lijken langer rekken zich uit in hun voortbestaan hun lichaam verliest aan kracht, lichten wordt milder, transparant in dat blazoen word ik gerangschikt, vrees voor de tempowisselingen van het hart, verwachting op de…

jou voelen in het nu Waar niets meer is zoals het was Jouw lach die niemand meer doet stralen Slechts tranen in het tranendal En het donkere licht Waarin jouw aura mij verheft Naar het land der liefde Mijn verborgen Utopia Zullen wij samen reizen over velden van smeltend ijs Naar het diepste der aarde Totdat het vuur jou doet herrijzen…

Deed zich voor als die boom, Met brede stronken, maar zwak, toen hij eenmaal was omgezaagd En zij, zij poseerde als danseres zoals die ene vrouw, die op TV haar faam verwierf Maar stopte haar swingende heupen, toen na elf jaar, haar idool stierf In de hal zijn de lichten uit maar door de open deuren schijnt er zon - diezelfde zon, herrijzend…

Bij nader inzien moest Jolande wijken Zij miste voor herstel het heilig vuur Vond vrijdag het GroenLinks-partijbestuur Dat één dag later zelf de vlag zou strijken Het heeft met eigen vuur ongegeneerd De groene linkse resten gecremeerd…

was Zoek mij niet op Want ik zal je cipier zijn in een gevangenis van comfort Zoek mij niet op Ik zal je bedekken met slijk en je oren vervelen met tirades over zaken waar ik zelf het fijne niet van weet Zoek mij niet op Want je zult alleen de as vinden van het vuur dat mijn eigen tranen gedoofd hebben Maar uit deze as Zal ik als een feniks herrijzen…

Ik laat het licht de duisternis herhalen, Herrijzen uit de roemloze rust van de rots En terwijl het schrale water uit de wonden sijpelt Beluistert de nakende nacht mijn schroevend hart. Geen entstof heeft mij veranderd Geen vrijgevig verleden mij bedwelmd. Geen smeulen.…

een doorlopende tegenstrijdigheid, als alles transparant is en tevens ondoorzichtig wordt, onbenoemd geheim streeft naar eenvoud tussen aarde en de zon, hoop lijkt zinvol maar geeft de honing soms de smaak van azijn, die naar de hemel rijkt maar niet verder aan tot de kruin, anderen vlochten ideeën uit de as om hun Fenix te laten herrijzen…

En oude muren laat herrijzen als eigen identiteit om die te verpakken in hun nieuw uitgevonden genialiteit z’n grenzen sluit, wordt alles onbereikbaar door de intolerante van toegankelijkheid, want als je niet binnenkomen mag, kunnen we er ook niet uit, het enige wat overblijft, een cultuur die sterk verschraald.…

maar hun adem wordt terug geduwd draait rond in vragende spiralen het boze schepsel in 't brullende water wil het lichaamsgif overal heen zenden van de vrolijk rijzende zon tot het verre vage avondrood de kwalijke stof wentelt voortdurend binnen eigen huid en innerlijk mocht het zichzelf eens te gronde richten om daarna edelmoedig te herrijzen…

Een vuurvogel op weg naar de diepten der aarde, waar vuurvogels aan het eind van hun leven na hun sterven weer herrijzen uit hun as; zo kent de Phoenix vele nieuwe levens, waarbij de grauwe eindtijd zich telkens weer wisselt voor het prille vitale begin van een ontluikend gewas.…

Ik weet, ik weet zo zeker als mijn hart Zijn eigen maatslag kent, Dat Holland, thans geteisterd en gesard Herrijzen zal in 't end. Daar zal geen dag, geen uur meer zijn voortaan, Dat ik niet voor mij zie, Het puin in straten die ik ben gedaan, De doden die zijn voorgegaan, Weerloos, langs Maas en Schie.…

maar zingt en vrijt klink wel en breek de glazen in deez veste een zeemansknopie geluk dat nooit betijt zie ze komen tot uit de hoogste kringen gereukwaterd om door ringetjes te halen gelokt met beloftes niks te hoeven betalen wie ook zij zoeken verwezen hunne luwte verzopen tussen honds gladde kasseien zij die vielen konden vaak nog herrijzen…

een bruine opperhuid krijgt thans de zak, de schoen, of vliegt d'r uit) Afijn, de firma Sinterklaas en Piet is op een paardenstaartje na failliet Een slechte pers is voor mijn zaak funest wij zijn kapotgemaakt en weggepest Maar goed, ik was al eeuwen terug gestorven en heb daarna onsterfelijkheid verworven door steevast in November te herrijzen…

De aarde wondt om, in de driedagestond, te laten herrijzen onder de loodzware kus van de liefde. En is die kus weerom licht leed, leed, dat alles is, - Ik ben Die is, - o, laat deze zoen niet verloren gaan want elke zoen is gloên van goed. Nooit wassen dode vruchten aan de bomen.…