Alle inzendingen over het heelal is een my

Het was je vurigste wens In rook op te gaan Als het eenmaal zover was, Onder de grond was Ook maar niks, Grond, daar had Je een leven lang Niets mee gehad - Dan maar de louterende Vlammenzee, een vlammend Protest tegen alles Dat was misgegaan In de jaren dat je hier was - Nu ben je tot as vergaan, Tot stof ben je weergekeerd…

Schattepoes ofte zulke lieve does, fraai dus een zachte aai Spraken elkaar nooit aan bij naam, koosnaampjes teder ook erg fraai. Afstotend toch weer aanzuigend sprekende boekdelen Een zeer mooi sprookje dat ook nooit zal kwelen of vervelen. Gevoelige zielen kunnen raken, ten gronde schoppen met de grond gelijk maken Ergens kan die oh, zo boze…

Net een maand terug je laten inslapen - grenzenloos en sprakenloos Hete tranen biggelen ... schattebout wees toch niet boos. Opnieuw zwerfkat uit asiel gehaald; onschuldig dankbaar Ratje Doetje vertederend aanhankelijk jong speels dus reeds verwend katje. Mellieke, vergeef me - kon je niet meer helpen, bloed niet te stelpen - Ziel gebroken…

Wanneer die berge rooivuiste van die son lig en die aand die dag se chewy chocolate centre word; Vergewe my die highways en hulle, die spooky riot ligte. Vergewe my die townships en hulle, verby die skiettende karre. Vergewe my die insittendes en hulle, die vormlose bliksems. Vergewe my, want jy ken my. Jy ken my goed.…

De Heer is self myn Herder, die my hoedet; My ontbreeckt niet, ick word van hem gevoedet. 2. Hy legert my, op schoon begraesde weyden. End sal my voorts aent stille water leyden. 3. Hy stelt myn siel gerust; end uyt genaden, Om syns naems wil voert my op- rechte paden. 4.…

met die winter is sy huis toe die somer brand hartseerdae in my ‘n herfsblaar val af-en-toe in my binneste die lente lê bitter ver, ek sien dit nie meer ek wens U kon haar gee langer, vir ‘n dag of twee_ as die werf om my stil word wil ek in haar winter lê weg van die somer, lente of herfs net stilraak, verdwyn, stof tot stof…

Ek sprei my arms die lengte van ’n rivier. My bene, die wydte soos dié van ’n oseaan. Ek skreeu vir die wêreld : “ Ek lief jou, ” oor ’n bulderende, vuurspuwende, vulkaan.…

Leidseplein Amsterdam omgedoopt Tot LIJDSEPLEIN En daar is geen woord Aan gelogen En de werkelijkheid Is nog afschuwelijker "Oh my Gosh Yes I was there Screams the American Hotel Tourist On the SUFFERCEPLACE In Emsterdem! Oh my Gosh!!"…

My meisie wat op haar eie wysie dans.…

Ghy komt en steeltse my door 't aldernauste gaetjen, En buyten moeyten van mijn slapend' lichaem loom, Voer dyze lieflijck by my in een zoete droom, Ghy zijt verzocht van all's, en zijt een wacker maetjen.…

het pierement speelt het oudjespaar danst een zomerregen valt de dichter is moe zijn laatste ballade een weg naar berusting op het lelieblanke blad het woord 'EINDE' als ultieme poëzie met slotstuk…

hoe roer jy my huis hoe bring jy onvrede as jy vir haar ruikers stuur wetende, ek is nie tuis hoe steur jy my huis hoe bring jy konflik as jy vir haar kom kuier die kat is weg, jy die muis my kinders hou daar niks nie van rep g'n woord oor nagmerries bang want jy is die mooi een, die skelmpie my vriende fluister, lag so skuins verby…

Say, say it to me Say it to my face, Say it to my face, next time we meet again.…

er zijn zoveel woorden die gezongen worden you are my sunlight and my rain in de verte een paar vensters hoewel we niets weten kijk naar de vrouwen in hun bikini's vijftiger jaren raak ze aan denk je terwijl je hen ziet…

Het heelal is een samensmelting van kleuren mooier dan een schilderspalet. Wij zien alleen de zon en de sterren aan de hemel, maar verder van ons begint de wondere wereld. Onze blauwe planeet is onze houvast met zijn magneet. We leven in alle stilte verder.…

As fair art thou, my bonie lass, So deep in luve am I; And I will luve thee still, my dear, Till a' the seas gang dry. Till a' the seas gang dry, my dear, And the rocks melt wi' the sun; And I will luve thee still, my dear, While the sands o' life shall run. And fare-thee-weel, my only Luve! And fare-thee-weel, a while!…

Bring vir my, die vaalheid van die maan, of die sombere blink van sterre, as jou mense in die donker begrafnis hou, en die wilde hond wegraak, onder die stowwerige pote van sy prooi. Kom stamp jou voete aan my kant. Kom maak jou hande, amper brandwarm, om my koue straat, konkavuur. Maar vertel my van die woede van jou winter.…

voetmatten geweld willen kalmeren,golfslagen willen bedaren Perzische tapijten poolknopen handbewerkt een nieuw jasje willen breien Vredesduiven …..die palmtakjes ruiken Japanse nachtegalen de Haiku poëtisch bevloeien met gekort-gewiekte natuurlijke zinnen Exodus van planeten,sterren,zijn eigen lichaam wil herkennen golfballen de boog spannen,heelal…

prozawoord heelal zou heel 't al omsluiten? kom nou toch dichter ----------------------------- © Jan Bontje 1997 / 2003…

angsten doen het duister winnen vallen de sterren bij nacht ter buit schijnt de maan echt buiten zinnen schreeuwt de zon het brandend uit beweegt tussen de hemel en aarde veroorzaakt springvloed in de zee draait zo om normen en waarden trekt iedere planeet met zich mee de regenboog spant haar snaren het wezen dat het nog niet bevat…

Wanneer de zon niet meer schijnen zou de ondergang verleden tijd de maan me niet meer bijlichten wou de sterren veel te zijd als de ochtend donker blijven moest de dag steeds eender verliep het duister alleen nog maar telde de aarde zichzelf als vernietiging telde wanneer de zon niet meer schijnen kan er gebrek aan zuurstof…

waakhond op een boerenerf met een bereik van één meter in de vorm van een waaier veilig in een met palen omgeven ruimte ontdaan van zijn problemen die optreden bij het verlaten van de biosfeer en alles wat verband houdt met een lichtblauwe kleur in een geprojecteerd beeld kan men licht verdwalen vrijwillig verduister ik mijn eigen verdwijnpunt…

Tussen hemel en aarde Schijnt de zon De zon met haar schone stralen De wind met haar schrille fluit Het heelal is oneindig Tot nergens, of overal De tijd staat eeuwig stil De hemel opent haar poorten Zegevierend liefde en geluk Het heelal is eeuwig…

wat ik wil zeggen is niet zo veel wat ik wil uitleggen is maar een deel ik wil je zeggen wat ik voor je voel en uitleggen wat ik daarmee bedoel laat me het zeggen zeg niet hou op laat me uitleggen waarom ik niet stop in het grote geheel ben ik maar een deel hoef niets te zeggen niet uit te leggen wat ik bedoel als ik voel…

jij straalt kleurt licht in hemelse vormen je lach geeft sterren een plaats in de ruimte in je ogen hangen nevels uit de eerste scheppingsdagen zij vragen de schoonheid van ons heelal levend uit te dragen…

richt schijnsel van de maan en zet je in het volle licht buig stralen van de zon tot warm hart en kleur je rood pluk goud uit de sterrenhemel en kroon je tot mijn heelal…

Nu dwalen ze tussen hemel en aarde met hun eigen verhalen daar in het heelal. In een ander bestaan ver van de aarde, maar ze geven ons kracht als er is een sombere dag.…

Ik kijk naar de hemel en denk aan al die planeten die in het heelal zweven. Zou daar nog leven zijn Net als op deze aard? Het is de grote vraag. Niemand die het nog weet al is er wel een vermoeden Maar niemand kan nog bevroeden Dat het werkelijkheid zal wezen.…

zekere mate van gelatenheid die mij van het grote wonder scheidt ik word nu met het licht betaald ik word de hemel ingehaald de engelen staan voor mij klaar maar waar kijken ze nu naar ze zien mij niet of doen alsof ik ben nu weer alleen maar om mij heen is weer dat vreemde licht ik weet het eindpunt is in zicht ik ben geheel en al in het HEELAL…

Hoe verder men keek, Hoe groter het leek -------------------------------------- uit: Vrijwel alle gedichten, 2004…