Alle inzendingen over het stormt

ik verzin ze waar je bij staat kwak de woorden uit mijn hoofd en het scherm vormt en vult de nacht stormt onmachtig de schuld waar vissersvrouwen eens op het duin op hun mannen wachtten, soms tevergeefs want de zee nam de boot, de mannen en hun netten en ik, ach, ik heb er zojuist eentje gesloten dat krijg je er van vissers gaan zo nu…

Maar in mijn binnendijkse land moet ik als het gierend stormt Verdronken liefde adem geven Het leven zien puur, onvervormd…

Een kudde buffels, stormt voorbij, opgeschrikt door leeuwen. De natuur is wakker geworden. De stilte is gebroken.…

(Boektitelgedicht) De rivieren Eufraat en Tigris stromen echt al eeuwen IN BABYLON, tegenwoordig Irak SNEEUW dwarrelt en vaak stormt in dikke vlokken of stuif als de top van ARARAT na vermoeiende en zware dagen op zoek naar de ark van Noach eindelijk is bereikt Zelfs DE sportieve CHINEES heeft zeer scrupuleus vlag geplaatst…

die blik die mij onzeker maakt het kijken dat mij twijfelen laat dat dingen bovenhaalt die ik niet denken wil omdat ik dan niet verder kan want ik ben bang dat er geen reden is om langer hier te blijven ik raak de bodem kwijt spanning stormt in wilde vlagen door mijn lijf wil houvast niet weggevaagd door blinde…

Ook als het stormt versnelt, verhevigt de wind. Van jou verlang ik het omdat ik je het dichtst in mij voel wanneer ik net kan doen alsof. ----------------------------------------------------- uit: 'Het wasgoed van een onbekende jongen', 1999.…

Je gaat mee als de bladeren vallen, als het stormt, als de lucht enkel grijs is en dicht; je verwacht samen de lente.…

zacht fluistert de wind over veranderingen het stormt niet altijd in een mensenhart het wil ook wel eens liefdevol door haren strijken streelt wapperende krullen glad soms is liefde genoeg om weer eens met andere ogen om je heen te kijken zie hoe vederlicht de vleugels van een vogel wiegen op de golven van het vrij zijn in de…

de kou van de natuur Komt mijn verjaardag In verse en schrale kuur En waarom ben ik het Die in deze tijden Moet liggen op mijn bed Waarin ik lang lig uit te zieken Voor een ijzige open deur Waarin ik mij ontfutsel Met pijn en veel gezeur Over hoofdpijn en kou Die mijn controverse vormt Bij de dagen die ik tel Voor regen waar het stormt…

Lachend langs de kade over de rand terwijl het stormt, de wind en 't water slaat op je oren en op je ronde bril. Je kijkt vrij onbevreesd de kolkende massa in, en lacht. je houdt van deze spanning. Je hebt je handen uitgestrekt nu ben je er dus niet meer, maar dit was jij toch ook?…

ik lees de wind die stormt in de regen die vlaagt met hagel als ondeugend kind ik wil stilte zien in dwarrelende sneeuw zachte vlokken die mij rust geven misschien ik ben haar moe in eeuwigdurend langs gaan wil weer vertrouwde lucht de veranderingen langzaam laat me mezelf nu zijn bedaar, ga liggen en rust uit je wispelturigheid…

Daar slaat de bel voor de volgende ronde duisternis stormt uit zijn blauwe hoek, in extase klapt de wolkendonder voor het flitsende voetwerk van de nacht. Daglicht haalt uit, vermoeid en gehavend, de rode handschoenen nèt iets te laag een klap, een draai met rollende ogen en plotseling wordt alles zwart.…

Wat blijft is wat ik zie En wat in mij opkomt en vervormt Tot iets van poëzie De taal die in ons allen stormt Geeft houvast, gevoel, nostalgie Hetgeen ons ook duidelijk normt…

Storm Als het buiten stormt En het binnen donker is Verstop ik me het liefst Om de wind niet te voelen En de regen niet te zien Mijn handen dichtgeknepen En met ogen als onweer Staar ik nergens naar Om niet te merken Dat de storm harder raast Plots verandert het weer En de donkere wolk breekt Een lichte warme gloed Indringend en…

laat het regenen laat het plenzen verzuip me windkracht twaalf stormt door mijn tuin laat het donderen laat het bliksemen elektrocuteer me leef me striemende pijpenstelen zielschurende wind leef me ik trouw je leef met mij doorbloed dit hart breek beide ogen open sla de muur uit mijn oorschelpen licht het schedeldak gooi weg…

jij kent nauwelijks drift het tomeloos jezelf laten gaan waarbij vooral niets in de weg mag staan pas als jij de ruimte krijgt woed je alle boosheid uit dan stormt en hagelt het dwars door de ruit tot rust gekomen ben je nog verbaasd dat jij verder bent gegaan dan in alle dromen die…

de nacht stormt huiver in haar donkerste uren rukt aan de bladerkronen en blaast met schrille tonen gedruis dat maar blijft duren maar nu, is de lucht zuiver want het oog der stormen is op mij gericht, intens scheurt de wolkengrens de flarden aan vormen de scheiding der nachten doet mijn dagen kwijnen en ook de zon verkleinen de kou…

het windgedicht over mijn vrind stormt ook een menselijk gezicht ik dacht dat hij speelde wat vlaagde en de tijd vertraagde in de luwte van toen had met hem te doen omdat hij zich stuurloos liet gaan duikend in de laatste waan wilde de wereld zien zijn krachten meten zonder ankers en limieten alles vergeten liet zijn macht…

' Maar ik ga niet, ik moet wachten Al vergt het al mijn krachten Al onweert het, al stormt het Ik zit hier in mijn grot Ik wacht hier op mijn kinderen Het wachten is mijn lot Zo zit ik hier, vol ongeduld Maar toch, het is mijn eigen schuld De zee lokt me omlaag Naar zijn zilte zoute golven Huilend als het niet lukt Jankend als de wolven…

het is als een zacht kabbelen dat babbelen van de stemmetjes in mijn hoofd een achtergrond geluid als het ver geruis van de golfjes in de zee soms verheft er zich een slaat dan indringend over het water neemt hem mee maar als het stormt en emoties schreeuwen om gehoord te worden is er ruzie die snel overslaat in elkaar verbaal…

gloeiend en warm zo zie ik jou je maakt mij blij in jou zie ik vrijheid jij maakt de wereld mooi in plaats van een zooi in jou zie ik liefde maar ook verdriet van pijn en soms woede maar ik zie in jou een vrolijk lied de hemel is mooi bij jou ik geef mijn hoop en lach aan jou wat wil je nog meer al stormt het en is onze vriendschap…

het lijkt op vluchten alsof de wereld achter hen vergaat men wringt door alle bochten een val kan de allerlaatste zijn er is geschreeuw de tijd stormt jagend aan nog weinig kracht in ademnood oranje kleurt de overhand na de nekslag volgen mooie kanten barstensvol van ongeloof golvend in emoties Een Sotsji- shock laat nog jaren sporen…

Met handen en voeten spreken ...met mijn vuisten, met regen, en woedende storm in paswoorden dicht ik wie ik ben ...met armslagen en gestamp, zonder na te denken wie ik ben, wie als jij met mij vecht ...wanneer het stormt in ons bloed en ook jij je dansend vrij huilt ...mijn ziel verbonden met jouw hart de hemel gevonden in elkaars hand…

Nu de stormen een naam hebben, hebben de weergoden wat mij betreft ook kinderen Moeder natuur roept uit het raam haar kind, haar zeer stevige dochter “Ciara, kom maar binnen, eten je hebt lang genoeg buiten gestormd” Ciara, stormt de trap op rolt op de tafel af en vreet zich vol Ciara was buiten behoorlijk aan d’r trekken gekomen…

ik hou mezelf stil als een muis rust doet mij goed in het grote huis dat toch de wereld voor mij steeds is mij hindert het leven in een grote menigte bij het winkelen ook als het geluid daarvan als nooit stoppend altijd overal stormt al zou ik het willen ik weet gewoon niet hoe haar te stoppen ook begrijp ik niet waar wat mij verschrikt…

iets van zijn gading net als de eenzame kraai die de storm als ik trotseerde op zoek naar iets van zijn gading ik bestel nog een koffie ze is vriendelijker nu en glimlacht als ze bij mijn tafeltje komt alstublieft meneer uw koffie zegt ze 't is wat hé en ze knikt naar het raam doelend op wat zich buiten afspeelt ja zeg ik het stormt…

Soms staat alles open en stormt de wind de lade uit vooronder de lege ruimte van het schip in, trillend tussen de banken en rondom het altaar, de lucht leeft in het heilige halfduister Mijn bewustzijn zet uit laat op oefeningen en improvisaties gedachten zweven om ze te schikken en op hun plaats te laten landen tijdens de middagpauze…

het glas water in mijn hoofd is inmiddels een wilde zee kan het niet meer ontkennen kan er ook niet aan wennen het stormt in mijn hoofd van hot naar her van schots naar scheef het doet niet meer wat ik wil we leven in twee werelden mijn hoofd en ik als ik naar binnen kijk valt er nog een wereld te winnen op die planeet van jou die…

Liz is niet meer, in Liz we Truss Het stormt nu in mijn hart...…

hij stormt binnen de eenzame buurman: opa geworden. Je leest een krant rookt een pijp en wacht af. Er wordt gebeld, je knapt in gedachten een lege kamer op en je gaat foto's langs: raad het gezicht.…