Alle inzendingen over hief

Kom mede in het duister, waar niemand ons ziet; Niet ene enkele bloem ons nieuwsgierig bespiedt, Waar ze op haar stengel zich hief. Kom mede in het duister, mijn hart! Kom mede in het duister: ik smacht naar uw mond; Naar de blik uwer ogen; naar 't haar, dat zo blond Zich rond uw wangen verwart. Kom mede in het duister, mijn schat!…

Kom mede in het duister, waar niemand ons ziet; Niet ene enkele bloem ons nieuwsgierig bespiedt, Waar ze op heur stengel zich hief. Kom mede in het duister, mijn hart! Kom mede in het duister: ik smacht naar uw mond; Naar de blik uwer ogen; naar 't haar, dat zo blond Zich rond uw wangen verwart.…

Wel achteloos heb ik Uw brood genomen en hief de volle beker van Uw wijn, Totdat Gij aan mijn tafel zijt gekomen en mij omringde met Uw felle Zijn. En mij Uw hand oplegde, de doorboorde, een lichte, maar een eind'loos zware druk. O Heer, vergeef mij, dat ik Uwe woorden voorbijging voor een beetje broos geluk.…

De Dood sprong van 't slagveld en vloog hen vooruit, Hief 't kind op de zetel en maakte het buit. --------------------------------------- uit: De oude huisvriend (1882)…

'k Hief weemoedig het oog, Maar daar tintelde omhoog, In haar glans door de Tijd niet te doven, De immer vriendlijke ster Die me als kind reeds, van ver, Zo vaak sprak van de woning daarboven.…

En veroverde mijn hart, zo mooi ik kende je maar pas Want jij was, zoals ik was Een sprookjesmaker eersteklas En je strooide kruimels liefde Als Klein Duimpje steeds naar voren En je toverde jezelf Tot de aller- allermooiste En je zag steeds dat het goed was In mijn spiegel aan de wand Jij was de mooiste van het land, mijn lief Ik hief…

Hij hief het oog ten hemel, En sloeg de handen saam, Als om vergeving smekend, En fluistert hare naam. Hij wil het hoofd afwenden, En kan niet henen gaan: 'Och, opende ze eenmaal hare ogen, Och, zag ze mij nog eens aan!' Vergeefs !…

Hij hief het oog ten hemel, En sloeg de handen saam, Als om vergeving smekend, En fluistert hare naam. Hij wil het hoofd afwenden, En kan niet henen gaan: "Och, opende ze eenmaal hare ogen, Och, zag ze mij nog eens aan!" Vergeefs!…

En toen is 't of zij, als een gordijn, hief de Lucht, en ik zag daar voor ons als kristal, Stralend en donker, en donker als de straal Van licht in sneeuw en regen, Mensen die leefden. ‘Ziet gij die slaven in hun zwarte ellende?’…

Het is vandaag 40 jaren gelee Als kind trok jij mij 4 poten uit En vannacht neem ik jou met me mee De vlieg rolde dreigend nader Hij hief een reusachtig pincet Een tik en ik bleef bewusteloos Tot het volgende couplet Ik kwam bij op een marmeren tafel In een zaal, onderaards, vies en oud Er waren daar duizenden vliegen Allemaal op 6 wielen…

kristal dwar'lend uit sneeuwval zo modest, uit één van tal Mijn hoofd een gitkolk als ik tuur naar die wolk waaruit dat klein donsveer komt waaien Een kern van lazuur achter een hemelvuur herkende dan ik met begerende blik dat waar ik zo dikwijls door stik Aldoor naderbij duidelijk richting mij begaf het klein witsel zich daar Ik hief…

En langzaam hief Naar fijnwitte hand Onze-Lieve-Vrouwe van Vlaanderland, en 't was of engelen zongen: 'Wat op mijn borst ik heb gelast, wie ik in mijn armen zo warm houd vast, is niet mijn eigen Jongen... Mijn eigen Jongen, dat goddelijk Bloed, slaapt in zijn kribbe, onder Jozefs hoed', waar ik Hem heb gelaten...…

Daar hief, na een poos, voor het vonkelend oog, De toren van ’t dorp uit het groen zich omhoog, Daar lachte de hoeve de juichenden tegen, Daar stroomde het welkom, de room en de zegen, Daar geurde de feestdis – een gaard in de gaard! Daar namen en harten en magen hun vaart!…

Zij hief haar stemme op en zij schreide, En Orpa schreide en snikte als zij. „Nu, dochterkijns! verlaat mij beide, Des Heeren hand is tegen mij.” Als Orpa nu haar moeder kuste, Zo kleefde Ruth de moedloze aan: „Hoe zou de ik van u henengaan? Voor Ruth is zonder u geen ruste!…

Het scheepsvolk lichtte de ankers En hief een kreet van heil; Het schip schoot door de golven; De zeewind zong in 't zeil. Hoog, in de top der masten, Stak ene kleine hand Vooruit, door vlag en zeilen, Naar 't verre vaderland. Daar zat de jonge scheepsknaap; Een lach zweefde om zijn mond. Och!…

eierschalen vlogen rond, met zwarte kuikenveren En Bartje Bartels keek weer groen, zoals de Hulk het zou doen in jaba daba daba doe, hij bad niet voor zijn Here hij schoof zijn bolle broek omlaag gaf Zoef de Haas de volle laag want bruine bonen, godgeklaagd, hij kon ze niet verteren En de Dame die zeer Deftig was, nam er het woord en hief…

En oorlog, die er even niet meer was, Hief weer zijn gulzig hoofd: een maaltijd werd Met bloed gekocht, en ieder apart somber Kluivend bleef er van liefde niets meer over; Alles op aarde werd één gedachte - de dood Onmiddellijk en zonder roem; en de pijn Van hongersnood sneed door de ingewanden - Hun dode vlees en beenderen kregen geen graf…

"In Goôs naam, zeg ons, Scholtebuur," Hief Wolter aan, "wat raarder kuur! Hoe plompt gij ons zo dol voorbij? Geloof, de brug draagt u en mij!" "Ja," klonk het uit de modderzee, "De Scholtebuur en gij zijn twee! Gelooft hij niet wat gij gelooft: Zo menig mens, zo menig hoofd. Zie daar!…

zolen, getild de glinsterende voet, de luchtige godinnenstoet zich regelen en in bevolen orde zich schikken en dan draagt de glanzend blanke theorie zich heen, om enkel en om knie gestrekt het slepend kleed, dat vaagt ruisend hen achterna; gerucht scheen er te zijn als van cymbalen, als sloegen zij de rondmetalen handbekers en als hief…

" En dan schoten er bliksemstralen Uit zijn zielvol donker oog, En dan hief hij de twee voorste vingers Van zijn rechterhand statig omhoog. En dan zwoer hij zoo vreselijk ernstig, Dat ook zijn zwaard in de eerste rij Op het slagveld des geestes zou kampen Tegen domheid en tirannij.…