Alle inzendingen over hief

Er kwam een schip voorbij gevaren het grootzeil bollend in de wind doorkliefde moeiteloos het water als maaksel van een spelend kind toen twee matrozen op het dek voor even oogcontacten met mij deelden, zag ik een vrouw aan 't roer zij hief haar hand, dat zwaaiende bewoog ik groette haar terug, zij wist dat dit gebaar een vorm van zegen…

vergeefs heb ik in eindeloze nachten me tot een onbekende god gewend gevraagd of hij het aardse lijden kent en of hij dat wellicht wat kon verzachten de sterrenbeelden aan het firmament aanhoorden zwijgzaam alle klachten weerkaatsten glansrijk mijn gedachten en gunden me geen hemels sacrament ik zocht gezelschap, hief het glas en lachte…

" "nee, de kus was zonder passie" de prins bleef een kikker de prinses werd oud en dikker maar na vele, vele jaren van wachten, turen en staren werd de kikker opnieuw verkikkerd een prinses, jong en geen dikkerd hij sprong van blijdschap rond en kwaakte "prinses, hier op de grond" maar haar paard hief zijn poot trapte de kikker doodgewoon…

Ze had haar wilde haren pas verloren Toen ze een dametje op leeftijd was Sindsdien was ze voortdurend in haar sas Ze zegende in haar gezicht de voren Ze voelde zich ervaren en herboren En tegelijk ook wijs en groen als gras Ze hief samen met winterpracht het glas Ze had haar trouw aan Venus afgezworen Blij als een kind ving ze de eerste…

Nog veel vrolijker dan alles wat door tijd genomen was hief ik mijn zoutkristallen glas voor iets dat werkelijk kon komen wachtte ik gedachtenloos verstild getijdenstromen af dreef ik luilekkerland op zee geraamteloos haast in bekoren had ik meer dan ik kon zien weer eens mijn ogenkost verloren Maar niets meer bleek minder waar toen ik…

we speelden onze openingsakkoorden met lichte toets als fris aperitief er borrelde iets op, een nieuw motief het klonk bekend, een liedje zonder woorden het nam ons mee naar onbekende oorden wat eerst gesluimerd had, werd nu actief je exposeerde beide thema's, hief de beker met een blik die me doorboorde het leek alsof we symfonieën hoorden…

spontaan de geest nog altijd schuilt in mij het wilde beest de zondaar, de verloren zoon, de vlerk jawel, het viertal lijkt wat minder sterk en met de jaren werd het wat bedeesd de hoogmis liet een mooi gevoel ontspruiten alsof ik uit het graf was opgestaan m’n vrouw was blij dat zij was meegegaan ik zag haar biddend beide ogen sluiten ik hief…

Zij slaakte kreten, hief haar kleine armen: het hemellichaam hing weer klaar te pronk. Geen glimlach van een ongehoord erbarmen, een oor was het dat mij hier tegenblonk.…

Ademloos herhaal ik de namen Van de havensteden als gebeden Kijk ik over je schouder mee Het orkest dat speelt, je ogen: Mijn vader danst een tango Het was in Bahía op een terras - een tango danst men niet in Wenen - De bandoneón, de zon, je werd als was Het bijschrift is vervaagd, verdwenen Het ongeluk in je hand, het glas Dat je hief…

En toen ik me uit mijn slaap al bevend hief En uwe brief had aan mijn borst gestoken, Is heel mijn hart in tranen weggebroken.…

Mozes op de berg hief de stenen tafelen hóóg boven z'n hoofd, laadde ze op met z'n woede en smeet ze verpletterend naar beneden. De massa ontweek behendig de tien geboden; de politie haalde Moos van het dak; de loodgieter zette nog diezelfde dag twee nieuwe dakpannen.…

het midden van jouw lust tongde ik onder het beddek tot zacht de morgen lichtte stil als het rijzen van de maan als ’t wassen van de vloed besloop ik jouw ja en ‘k hief met elke ademtocht jouw nachthemd - ‘t tere blauwe een stukje verder op het midden van jouw lust voor ogen trok ‘k elke kleding weg en schouwde ’t warme roze paradijs…

Maar liefdevol, bij ’t lofgeruis der snaren, Hief mij Zijn hand in ’t eeuwigvolgend koor En ‘k zag dat allen als zijn dienaars waren: Zij zijn bereid; Hij treedt hen heerlijk voor, Die naar zijn godengang bewondrend staren En zingen schrijden in zijn glanzend spoor.…

En, toen je kwam, en, toen je naast elkaar Naar binnen ging, en zij, de slanke vrouw, Het hoofd omhoog hief - o, ik wist, hoe blauw Die ogen blonken onder 't grijze haar -; Toen dacht ik, hoe ik ook wel graag tot jou Eens zó had willen opzien - even maar.…

Hij hief het hoofd en leek te luistren even. Toen verdween zijn schaamle gestalte in de regen, Moeizaam schuifelend, gebogen tegen De wind. Maar even later kwam hij terug van 't strand, Een kleine zee-ster in zijn open hand, En lachte stil als een gelukkig kind.…

Ik hief mijn Beeld zoo hoog dat gij alleen Eraan kunt raken. Brijzel, 't is uw recht. Of duld dat ik, uw kind, het recht en slecht U overgeef, hoewel verspeeld, toch gaaf. Ik buk het hoofd: ik ben uw knecht, uw slaaf. Gij zult het nooit, nooit in het stof vertreên.…

Zie, hoe ik mijn monde naar de uwe hief, Voel, hoe mijn lippen verlangend branden… O, ik wil alles zijn u ten gerief… Ik wil uw levensbanen bloem-omranden… O, lievling, wienik lijf en ziel verpandde, Mijn lievling, ik heb u zo lief… zo lief..…

Als eens mans Oud en verkommerd lijf zal 't zonder faam Sterven, als een die na lang, donker trekken Hief tot uw licht zijn brekende ogen wond, En in het land van uw geluk maar vond Een plaats om zijn dode voeten te strekken.…

Er diep aan denkend stond hij dromende Voor op de plecht en als de boeg zich hief Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog Onder de verten, waarin 't sluimerde, Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende, Op de aanbrekende geboort' toevloog. Maar toen het lag ontdekt, leek het verraad.…

Is dit de droom waarnaar ik mijn gezicht Van kindsbeen hief en de ogen heb gëopend Aldoor, alsof ik hem op aarde vond? o Droom van nieuwe aardse morgenstond.…

Er diep aan denkend stond hij dromende Voor op de plecht en als de boeg zich hief Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog Onder de verten, waarin 't sluimerde, Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende, Op de aanbrekende geboort' toevloog. Maar toen het lag ontdekt, leek het verraad.…

Toen kuste ik om dat schone woord mijn lief, Die om mijn hals de strelende armen hief En 'k sprak: "ja! dat zal groot en heerlijk wezen, Als ik u zien zal in hetzelfde kind, Waarin gij mij opnieuw geboren vindt: Twee-eenheid in één enig beeld te lezen."…

schoon bekoort, Voor wie kinderen en wijzen Lachend laten boek en spel, Voor wie maar verkleumde grijzen Huivren in hun kille cel, - Mij is elke dag verloren, Die uw lokstem niet verneemt; Want dit land van most en koren Is mij immer schoon en vreemd; Want nooit beurde ik hier te drinken 't Water dat de ziel verjongt, Of van dichtbij hief…

Zijn vingers grepen Wild om de spijker toen 'k de hamer hief - Maar hij zei zacht mijn naam en: 'Heb mij lief -' En 't groot geheim had ik voorgoed begrepen.…

Ze hief glas na glas met d'r hijsarm. Het was iets waarop ze de dokter wou wijzen. De arts hoorde haar zelfs beweren: 'O dokter ik wil niet creperen: ik zuip me maar arm met m'n alcoholarm, Deze mag u van mij amputeren.' De dokter zei: 'Daar ben ik tegen: eenarmig zijn komt ongelegen.…

Een arme stal – Daar lag en lachte zoetjes, In schamel stro het stralend Godekind En hief zijn handje zegenend met groetjes. De wijzen bogen door zijn glans verblind En vlijden, wenend, blij door Hem bemind, Goud, mirre en wierook aan zijn blote voetjes.…

Wanneer ik nu in de oude bladen lees En zie het wonder beeld-werk van die tijden, Die nog voor 't heil-begerig oog belijden Een geloven, dat hoog boven werelds vrees En hel en dood en wat het meeste dees Tijden onteert: kil onverschillig lijden Van weedom, hief tot 't hoogste heil verbeiden, Des dervend nu doolt menig hart als wees; Dan…

Hij hief aan het feestmaal de beker zo hoog, Hij sprak, met verwaande woorden, Van al zijne voorspoed, van al zijn geluk, Terwijl zij hem zwijgend aanhoorden. Hij sprak zonder eerbied noch medelij Over 't onheil van vreemden en vrienden, En zei, dat de rampspoed geen wakkeren trof, En de andren hun onheil verdienden.…

Wat machtige deining hief het teer lichaam En deed het weer in wilde branding zinken ? Wat verre wind deed kreet na kreet verklinken, Alsof die over wilde golven kwaam ? Was het een klacht, een vraag, een lieve naam Uit lief verleden in een plots herdenken ?…

Hij wiedde 't onkruid, bond de loot, Bond zacht een roos in voller licht, Van onder blaadren ruig en dicht, Hief hij de bleke perzik bloot. Jaloerse minnaar, wou hij 't park Doen schittren als een schone vrouw, Schikkend heur tooisel, vouw na vouw, Kunstvol met snoeimes, zeis en hark.…