Alle inzendingen over hoe ze keek

Hoe verder men keek, Hoe groter het leek -------------------------------------- uit: Vrijwel alle gedichten, 2004…

De kat at een stukje kaas de muis keek er naar.…

Met één helder oog keek zij zuiver in mijn ziel, dus God is een kind...…

.' We stonden even bij die boom en hij, hij keek heel lang herinnering, voor hem een droom die gisteren leek zijn gebeurd Ik keek naar zijn gezicht, hij haatte deze boom...…

Ze keek niet naar mij, ze keek naar haar handen. Die maakten gebaren. Als bloemen, dan bloeide zij, vissen: zij zwom, als vogels: daar vloog zij. En ik?…

Thuisgekomen voor de deur, zat er een minuscuul geel meesje op de brievenbus, geschrokken keek het om naar mij maar ik, ik wachtte en keek toe hoe het eerst viel, toen hipte op een tak, veel keek naar mij, dan in de conifeer verdween.…

Descartes Sinterklaas keek in de spiegel. Hij twijfelde aan alles: zijn baard, zijn mijter, zijn tabbert, zijn staf. Alles een groot vraagteken! Toen ging hij zitten. Een oude wijze man keek in de spiegel van zijn ziel. En hij zag dat hij bestond: een oude wijze man die nadacht over het leven. 12-11-2006…

In de wolken zag ik iets van haar korte zwarte haar, toen ze om keek, even maar. Even later was ze weg, want ik zag te laat de heg, waar ze stopte.Niet voor mij. Zachtjes hoorde ik gevrij. Ik keek om. Het was te laat, al verstond ik wel gepraat van: 'Dag lieverd en wat leuk. Mag ik soms van jou een peuk?'…

jij zocht ik zag ik kwam jij keek wij keken we kletsten we kwetterden tetterden kusten we wilden we deden waren zo gretig zo dwingend zo naïef zo onwetend zo veel zo vlug te onbewust te onmachtig te gewond te bevechtend te weinig tevreden waren wij dat? wie was jij? waar was ik?…

Heel even zag ik dat je keek wat kan jij mooi blozen zelfs in de verte…

jij, zoals je daar staat zo nonchalant misschien stond je anders als je wist dat er iemand naar je keek, ik.…

Ik keek op en je was er niet ik wist niet waar ik kijken moest ik verwachtte je te kunnen zien al was het maar in de spiegel maar je was er niet ook niet in de ochtendkoffie.…

Een vreemdeling kwam voorbij: wij keken, hij ging – waar wij niet durven.…

Het kind keek mee. Het kind keek waar ik keek. Verder op de weg staken we een rivier over. ----------------------------- uit: 'Tramontane' 1996.…

Met droeve ogen keek hij naar mij Ik keek terug en zag het verdriet op zijn gezicht Met droeve ogen hield hij me vast Ik omarmde ook hem en voelde de zwakte in zijn ziel Met droeve ogen sprak hij tegen mij Ik antwoordde en hoorde de trilling in zijn stem Met droeve ogen Hij sloot zijn ogen, liet z'n hoofd hangen en zweeg.…

Ik keek in het duister En vergat het licht Ik keek naar de nacht En vergat de dag Ik zag verdriet En vergat de glimlach Ik droeg haat En vergat vriendschap Ik voelde de koude En vergat de warmte Ik zag de dorre vlakte Maar vergat de oase Ik beleefde oorlog Maar vergat de vrede Ik zag de dood En vergat te leven.…

Ze reed op haar fietsje mij lachend voorbij en ik zag in haar even de vrouw van mijn leven Ik trapte zo hard als ik kon om langszij toen zij blij naar mij keek haar een knipoog te geven Toen zag ik met schrik haar lui oog waarmee zij naar mij keek met een blik die gepleisterd bleef kleven Ze knipoogde terug met dat ander - naar mij…

m'n woonkamerdeur stond open en ik keek zag een muis door de gang lopen keek niet eens m'n ogen reageerden op beweging een wat gehaaste muis niet echt op het gemak doe maar rustig dacht ik en ook of het en mannetje of een vrouwtje zou zijn terwijl opeens de regen tegen het raam kletterde schuilde een muis in mijn huis…

wij keken ver vooruit maar nooit verder dan de horizon verder kijken zou namelijk een streep te ver zijn geweest daarom stelden wij paal en perk aan eigen grenzen een grens aan het zien een grens aan de groei een grens aan het leven kortom wij keken en zagen voor zover wij het konden verdragen…

we keken ver vooruit maar nooit verder dan de horizon verder kijken zou namelijk een streep te ver zijn geweest daarom stelden wij onze eigen grenzen grenzen aan het zien grenzen aan de groei grenzen aan 't leven kortom wij keken en zagen zover wij het konden verdragen…

Ik keek in het duister en vergat het licht. Ik keek naar de nacht en vergat de dag. Ik zag verdriet en vergat de glimlach. Ik droeg haat en vergat vriendschap. Ik voelde de koude en vergat de warmte. Ik zag de dorre vlakte maar vergat de oase. Ik beleefde oorlog maar vergat de vrede. Ik zag de dood en vergat te leven.…

We keken naar de film, er vlijde zich zoveel herkenning tussenbeide dat ademloosheid zich ontspon alsof een eerste liefde aanving. Ik begon je aan te raken, te verleiden tot zachte weerstand. Van terzijde keek ik naar je smalle mond waaruit ik één voor één verstond, wat wij wel wisten, maar niet zeiden: stille geheimtaal, diepste grond.…

Even was ze helder zichtbaar en keek ze me verwonderd aan, vanachter witte, langgerekte wolken. Vervolgens glimlachte ze me stralend toe. Even later keek ze wat lankmoedig, leek me zelfs te wenken. Maar plotseling was ze weer verdwenen.…

daar heb je die blauwe reiger die altijd weg was voor ik hem door jouw ogen kon zien zelfs toen ik achterom keek was hij weg…

gisteren ontmoette ik jou vertelde wie ik was keek in je ogen het was jouw verhaal dat ik in stilte las…

met haar kleine broze hand in de mijne keek ik haar aan een laatste blik ik las de wereld in haar ogen…

keek je me aan we smolten en nu nog steeds zelfs tijdens winterkou blijven we smeerbaar…

daar was ik en zat ik of stond ik of sliep ik en at ik of keek ik of zwaaide ik en hield ik .. en lachte ik of huilde maar waar ?…

Betoverend sprak hij U ruikt naar de hemel Ik proef elfenpracht Stralend keek hij me aan Vanaf toen was ik verloren…

Het koppeltje zat in het park hij keek haar aan, zij lachte de bank voelde de warmte al maar hij moest nog wat wachten.…