Alle inzendingen over houtje-touwtje

was uitwringen touwtje springen op de straat niet vergeten na het eten nog de vaat heideroosje schelpendoosje warm flanel poppenbordje ruitjesschortje kinderspel…

leen de woorden van de hemel schrijf de wolken met de wind wil weer heerlijk touwtje springen als een onbekommerd kind verf de bloemen op de heuvel tel de mieren in het gras lekker rollen naar beneden brullen kikkers in de plas zoemen bijen om de oren vliegen wilde eenden op worden vlinders weer geboren vrouwe lente loopt voorop…

Middelkoop was niet op tijd, zat in tijdnood en besloot, zich te laten escorteren voor overleg is ’t maf als ik dan zeg: koop in de opruiming een klokje meer en doe net als ouders elke keer, ga wat vroeger van huis af breng in praktijk wat je kinderen leert, ’t is warempel niet verkeerd om op eigen houtje op tijd daar te verschijnen…

Hinkelen en touwtje springen piano spelen, vele uren knikkeren en kaatseballen ruitje tikken bij de buren. Dat gewroet geeft zoete pijn van weemoed.…

...hier zoen ik je in lentebed en paardebloemen gele ogen bemin ik je in zachtheid van deze warme ster laat mijn leven in jouw handen draaien en mijn hart touwtje springen om je navel ...hier zoen ik je in geruis en sappen van ontwakende aarde als kersenbloesems die menuet dansen laat mijn ziel in jouw glimlach draaien, blootsvoets twee…

Een glimmende ballon aan een touwtje. In je kleine hand. "Niet loslaten." Want je liet alles los. Ook nu. Op het hoogste verdiep. Je hielen op de overloop. Je handen tegen de muur. Je ogen gesloten. "Niet loslaten." Hoor je deze woorden nog?…

Als je bent aan het einde van het touwtje, komt de mors dooie dood die douwt je over de rand van deze planeet. Wat heet, hij dondert jou in de vergetelheid en vriend het is vermetelheid te denken dat je voor vele flappen daar aan kunt ontsnappen.…

hoor de wind mijn lieve kind luister bloemen fluister ruisen langs de bladeren van papier in mijn zomertuin van hier hoor de tinkel van gerinkel van de buisjes van metaal mijn zinnen aan een touwtje in de flonker van een vrouwtje hoor de tuinfluiter zingen de avond schemert kringen en kleurt de tinten rood als de zon traag vergroot…

Het is de eerste keer dat ik mij zo eenzaam voel Ik wou dat iemand mijn pijn kon verzachten Het is raar dat je denkt dat alles goed komt Totdat jij leugens verkiest boven mij Recht in mijn ogen kijk je mij aan Je houdt dingen achter of je liegt Je had me niet zo hoog mogen laten hangen aan een breekbaar touwtje Je zegt spijt te hebben…

Je weet toch wel, zo’n licht en sprankelend riedeltje dat als een rood ballonnetje danst in de wind, aan een touwtje. Maar diep, heel diep van binnen ben ik te triest om nog te zingen, want al dat nieuwe lenteleven kondigt vooral jouw einde aan.…

nog geen drie en een kwart maand geleden wist ik het kokend van me af te kwijten deze gast gaat een tijd op een houtje bijten en geen moment meer aan het lekkers besteden geen hagelslagzinnen tot stroopgedichten schenken die zoete trek maakte mijn eetlust steeds te rauw ik wilde wij als ik zonder reserveringen voor jou om mezelf eens een paar…

als ik fiets door de straat op mijn eigen houtje dan fluit ik op snaakse wijze naar elk zichtbaar vrouwtje intens geniet ik dan: aandacht geven is een lust geen mens die dat onkent voor mij een echte must ik dwaal van hoek tot hoek en aanschouw het lokaal toneel niets ervan wil ik missen noch het schoons in het bordeel mijn fluit is…

Een derdehands jas -waar de gure wind vrijelijk doorheen joeg- met houtje-touwtjeknopen. De kinderen van de buurt - hun gegiechel hoor ik nog- konden het heen en weer krijgen. Ze wilden maar niet zwijgen. Scholden er op los en trokken aan de vlechten in mijn haar. Bidden hielp niet dus sloeg ik ze in elkaar.…

men zegt het getal van het Beest van origine, een gevallen engel als Lucifer, jaloers en lichtgeraakt een brandvlek is snel gemaakt wij verwijten elkaar de duistere nacht terwijl juist sterrenschijn beter is te zien verdwalen in en om en rond elkaar wij springen touwtje tot je lacht aarde en maan houden ons vast laten ons vrijwillig gaan…

hoe dicht kan perfecte imperfectie bij het volmaakte komen als leesrozen tussen woorden groeien, verlangen zichtbaar wordt in het lettertasten van schoonheid (zachtgelijnd) hoe dicht zal ik je vinden wanneer je in mijn denken ligt, touwtje springt met ieder seizoenslicht in oceanen van papier duikt -golvend- en poppenscheepjes…

Een kindje springt touwtje, met blij gezicht, In haar rozeklêeren. De bomen verroeren hun twijgen licht, Als bewogen vêeren. En de winter is weg en 't is eindelijk Mei En ik wacht een wonder - En boven de wuivende bomenrij Gromt zacht de donder.…

´ hetero-seksueel is de norm hè nou ik ben een homo, een poot, een flikker ik ben van het houtje, zo´n bruine kont-werker waarom, waarom met veel moeite hebben jullie mij getolereerd, gedoogd tot een minderheid gemaakt dus pijnlijk geraakt daarom huil ik maar dat is privé, uiterst privé, o.k.!…

dinsdag zat een sleutel bij de post met een briefje aan een touwtje geheel vers nog zonder vouwtje: “ben wit met kapje voor de kost” sherlock holmes er op na gelezen deze adviseerde men neemt de neus ruikt het object exact en precieus om op sporen te worden gewezen kurkuma twee honden ketjap manis babies qua geur opmerk’lijk baarfris…

zij sprak met de trap de treden kraakten het geluid van lang geleden ieder een eigen verhaal in het naar boven gaan ze vond in het donker het touwtje en licht schrok van het plaatje de poppen met ogen het haar omkranste gezicht nog altijd in hetzelfde gelid de tijd was ze kwijt knuffelde met woorden over jaren die waren verloren…

in deze wereld ruilden wij onze macht en waardigheid tegen de worst van politici en multinationals nu zijn wij als pionnen in hun schaakspel strategisch tegen elkaar op gezet goed geoliede robots net als sommige vogels slapen wij terwijl we vliegen tussen de incidenten door enkel geprogrammeerd om te vuur en te zwaard het denkbeeldige…

Een zomerochtend toen mijn werkelijkheid verzuimde onder het felle zonlicht van een verdwaalde stad liep ik hand en hand met haar, mijn onzichtbare vriendinnetje alsof we slechts in een droom uit het verleden bestonden touwtje springend door het leven we babbelden met elkaar over onbelangrijke dingen zongen samen een vreugdevol liedje een…

Niemand vraagt waarom ik naar de Makelaarsloop in Uithoorn ga terwijl ik daar toch echt mijn eerste blauwtje heb gelopen Zou het zijn uit zekere hoop haar terug te zien en onderweg aan een touwtje op te knopen Nu u het vraagt u brengt me echt op een puik idee in mijn running short zit een lang koord daar kan het mee dat zit…

De marionet lag op bed dacht heel even wat is dit voor een leven wanneer ben ik aan zet nu hij de touwtje even niet in handen heeft besef ik pas dat ik leef maar dit is het mooie ik lig hier als een dooie de poppenkast pop hangt in een stoel met een triest gevoel is dit mijn hele leven wanneer krijg ik de hand er in is mij dat ooit…

Het driejarige zoontje van de grenswachter speelt naast pa's kantoor trekt aan een dun touwtje zijn ijzeren vrachtautootje voort over zand gras en stenen de hummel kijkt en peinst gaat even voorbij de slagboom bevindt zich in een ver land dat hij snel zal verkennen vermoedt loerende dieren achter halmen en struiken wil een bestuurder…

nog vroeg en wel bij de schemerende dageraad verscheen aan mij de engel des eenvouds het was wel heel overwacht en gestuurd zonder enig voorafgaand beraad dat toonden zijn woorden aan geheel op eigen houtje heeft hij aan mij een bezoek gebracht gij, Julius, zo sprak hij met eerbied zijt een toonbeeld van ijdelheid nog…

een ballonnetje opgelaten losjes in de hand aan een dun touwtje glipte door mijn vingers om het vaster te omknellen met overleg te vieren naarmate wind of wat ook er aan trok terwijl het knotje afwikkelde sneden met elke ruk vezels in hunne afdruk hevige striemen tot diepe wrok toen een lichte bries opstak en onder zo maar een koutje…

Daar in het dorp aan de Amstel lopen we door de straten van mijn jeugd snoepwinkel op de hoek, schepen op de trekvaart, kikkers in de sloot, schaatsende kinderen op de vijver, schaduwen van vroeger lopen met ons mee, in de rustige straten, nu - zonder winkels, touwtje springende kinderen, zigeuners op het parkeerplein.…

Kinderen aan een touwtje, de schreeuwende badmeneer in korte broek, kom op de kop er onder, het water is zo koud, je hart klopt vlugger dan gewoon. Soms zit je moeder, heel alleen, op een bankje op de tegels en de man, die badmeneer, schreeuwt minder luid en soms, als 't vriest, hangt je juf de jassen over de verwarming.…

vaart over bergen en door dalen Hij was er dan ook van overtuigd dat niemand hem in kon halen Dit vreemde gedrag werd opgemerkt door een mol in de Ardennen Die zei verdorie dat wist ik niet dat een slak zo hard kon rennen Maar de mol had best wel trek in een sappig slakkenboutje Daarom spande hij over het bergpad een dun doorzichtig touwtje…

Toon is een weekje overzee maar dat wist je al, het touwtje hangt uit de deur.…