Alle inzendingen over houvast

De ster van Bethlehem leidde de drie wijzen naar het westen vol belofte maar misleidde hen te Jeruzalem eer zij tevreden stilstond boven de gezegende stal dit geëerde hemellichaam verloor ooit een spitsje het doolt nog door de wereld lopend in grillige schemer zie ik vaak die vonk verschijnen soms brandt ze als smidsvuur binnen mijn…

Ik wil je troosten ik pak je vast om je te omarmen de tranen komen je voelt houvast.…

Een beetje houvast misschien Voor op dagen dat kopjes uit mijn handen vallen En ik van de trap Evenwicht is voor gevorderden Vastklampen Tot de laatste slok thee die eigenlijk al koud is en de lichten uitgaan Ver na de laatste treinen Bescherming Zoals het nachtlampje naast mijn bed dat fluistert dat het altijd wel weer goed komt…

Jouw omarmen in een nieuw tijdperk op weg naar houvast en vreugde om keuzes te relativeren is in miniatuur geschilderd.…

Niet het dorre land, niet de ogen die verblinden, de doop met stenen, het gras dat steekt als lansen in de bek van een wolf. In een ruïne vond ik sterven, dynamiet in een grot en weerlichtkrachten om te bloeden uit het oog, aan vissehaken, hakenkruisen kruisen, drie op Golgotha neem terug, het varken dat ik ben, de sloot die stinkt…

Een woord is mij ontvlogen. Het bleek te licht. Mondinggericht liep het uit de pen ontdaan van zijn kern. Die brandt nu vurig in mijn hart. Niet-gevat en zonder ogen, tekent zich daar het wezenlijke af.…

Als zij later groot is zullen er nog waarden zijn waar een oude man zijn houvast aan ontleent Als zij later groot is speelt ze graag met iedereen op zoek naar avonturen ook als die gevaarlijk zijn Als zij later groot is kan zij geduldig vele uren aanzien dat een klein probleem wordt bedacht door blauwe ogen die niet wennen aan moskeeën…

Help me Het drijfzand is zo zwaar Mijn voeten zijn traag Mijn gedachten zo snel In het logge zand Ga ik ten onder in los zand Duizend armen reiken Ze zijn van mijn gedachten Op zoek naar houvast…

Zij zei: 'houvast heb ik aan mijn geloof' ontstak bij schemer gewijde kaarsen Hij zei: 'voorwaar het is geen apekool dat ik beloof,het is het paradijs' Ik zei: 'je brengt me nu toch van de wijs,is aarde - nu niet ons paradijs de inlossing van beloften?'…

Ik wil jouw rots zijn in jouw donkere diepten Jouw houvast in zware emotionele tijden Mijn schouders die jouw lasten dragen. Jouw helse pijnen die ik absorbeer. Samen zijn wij elkaars rots in donkere diepten Elkaars houvast in emotionele tijden. Schouders die elkaars lasten dragen Absorberen elkaars helse pijnen.…

Tegen muren springt mijn diepste ik en voelt mijn brein de kou van onbegrip in holle ruimte van het verre wezen mijn handen klampen aan wanden van ijs geen houvast voor mijn voeten slechts daar beneden vind ik het paradijs.…

Een koperen helm biedt ons bescherming en achterop klamp jij je vast als houvast voor het leven dat hard als ijzer tot je komt en zwiepend in de regen vang ik voor jou op deze barre tocht enkele druppels op.…

Herhaaldelijk de grandeur het geluk eerst niet uitlegt te azen op repercussies onder ongenaakbare voorvallen; op een grote dag een brave Hendrik herinneringen opzegt, zonder enige houvast kort na middernacht kaarten gevallen.…

Dit zou inzicht kunnen zijn omgelegd in verdriet van een verpulverd hart kleurloos weggeworpen ingekuild waar vluchten vergaat geslipt zonder enige houvast weggezogen in drijfzand uit een nachtmerrie waar zelfs ontwaken geen redding kan zijn.…

wanneer we houvast vinden noemen wij dat soms liefde…

Haar houvast? dat is zij kwijt...…

Alles om me heen grijpt me aan alleen mijn houvast zal blijven staan gedachten stellen niks meer voor het houden van dat gaat door Het kan vol van liefde zijn koesteren zul je deze tijden zoals de smaak van een oude wijn door "deze" liefde moet ik je vermijden…

je praat en praat over de diepten van het leven over uiteindelijk houvast over de weg omhoog toch zijn het niet de woorden die ik ademloos volg je mond je lippen je ogen mijn hart brandt ik was vergeten hoe het voelt was vergeten hoe mooi dat is wat ben je mooi die avond…

mijn dochter heeft een kuil gegraven in het zand daarin heeft zij de zee gevangen en ook een grote krab die hulpeloos naar houvast krabbelt langs de rand net als ik die op het wijde strand willoos ronddrijf in haar kuiltje dat mijn leefwereld omspant…

mijn hoofd is een rommelzolder barstensvol oude lettergrepen waar ik ooit houvast aan vond ik probeer een hoeveelheid aan belegen impressies te ordenen wanneer ik van een handvol woorden nog een aardig versje kan maken is dat toch mooi winst…

Mij boeit de juiste sleutel in het slot het gepaste deksel op de pot de aangroeiende maan de ochtendster op weg het neerzijgen in haar schoot het samenhoren dit houvast de hemel waar ik door de koepel van mijn dak naar kijk het samenzijn dit zwijgen…

het zijn haar kleuren die boeien van grijsgroen naar zwart bewegen is vloeien in hypnotiseren verdwijnt je houvast voelt feilloos door krul en wit schuim de golflengte om bij je te zijn zij is jouw moeder stroom met haar mee duik in haar armen zij is de zee…

Als schaamluis kunnen we het niet meer klaren Ons biotoop is danig aangetast Door uitrukking verliezen we houvast We smachten schaamteloos naar een paar haren Die kale neten zijn ons veel te gladjes Gedaan met ‘t luizenleven van de platjes…

leeg durven laten is niet één voor tussen wiegende wolken en schuimende golven door het verruimt de geest die immer dolend bleef zich laafde aan alles wat houvast bood of was dat de wens van de gedachte opdat de cirkel dan rond zou zijn…

Wanneer negatieve gedachten opkomen bij jezelf of anderen die dat proberen over je overtuiging en houvast in je leven en geloof me ze komen zal er niets veranderen om dit alleen maar te overpeinzen en te overwegen je zult dat oordeel moeten vervangen door het positief te keren…

Zonder houvast leidt de dichter de pen rolt van tafel op een woordtapijt In tijdloos licht wacht de taal op een teken van de schrijver schuift met vaste hand gesmoorde woorden terzijde in de ronkende schaduw van het geschrift…

Het aldus verkregen gebied dat we opslaan is houvast en huis. Steeds weer komen wij thuis. ----------------------------------- Uit: 'Voorheen te Orisande', 1986.…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

Lopend op de weg van mijn verleden omdat ik geen andere houvast kan vinden voor dit moment waar ik omkijk en zie hoe mijn sporen verdwijnen ooit gemaakt als handleiding en gids voor het heden voel ik twee wegen, door elkaar, de toekomst vecht met het verleden.…

zal ik gefluister wezen de tederheid in die alles onthullende zucht een liefdesverlangen dat zichtbaar verglijdt in een eeuwige wens naar samenzijn het onverstoorbare een rakende droom waar nachtenlang de illusie wacht verstrengelde handen elkaars houvast die eens gegeven samengaan…