Alle inzendingen over huiswaarts

strompelen als heel ver weg, een enkele klok zich weer durft bewegen als het donkere deken der nacht met ongekende rust het slagveld toe mag dekken als ieder soldaat met zijn eigen verhaal huiswaarts keert als vriend en vijand weer twee mensen zijn als!…

Twee collega-ambtenaren, beiden zo dronken als een patat, rijden op de autosnelweg huiswaarts, richting Boerengat, plots wijst de ene naar buiten en hij slist “Hola, je hebt daarnet de afrit gemist !” “Hoezo” lalt de andere, “Ik dacht dat jij achter ’t stuur zat !?” ……

mocht mijn geest zo zoetjes aan verstillen in mijn broos geworden lijf verlangend naar een zachte dood mocht mijn ziel naar verre einders reiken willen schuilen en rusten in een oude hemelse droom laat me dan los, weer huiswaarts keren naar wie mij immer dierbaar bleven en wil mij niet vergeten…

in het voorbijgaan groet ik je even gewoon een knikje niets overdreven vandaag geen zin om te delibereren spoed huiswaarts met rasse schreden voel me niet te min om Oranje te eren wat is het leven dan simpel verstand op nul lekker snoepen bij de buis we worden kampioen ik weet het zeker en nog wel met vlag en wimpel…

O, kon ik mijzelf eens vanuit mijn bank zien naderen, een blik werpen op de man die vanaf het trottoir naar me zwaait alsof hij gelukkig huiswaarts keert. -------------------------------------------------------- uit: 'Reislust in ommezien, gedichten 2008-1983', 2008.…

het duister onherroepelijk mensen haasten zich huiswaarts ginds klinkt de midwinterhoorn binnen branden kaarsjes en krijgt de tijd iets van weleer twee kerstdagen lang sluiten wij de ogen voor al het zeer warmen ons aan het haardvuur en hopen op zoveel meer zoals vrede bijvoorbeeld de opperste vorm van welbehagen kan zijn…

Eendrachtig loop ik naar de wei De schimmel op de paal kruipt Een dikke regendruppel Rolt met daverend geweld Leeg schijnt de wei Voor het geoefend oog Draaft er iets tussen de sprieten Spoed een oorworm zich huiswaarts Dan te laat Een oorverdovende repliek Een insectueus drama Domestiek nalatenschap Waar eens enkel schimmel was…

waarom ik hier van de fiets stap van tijd tot tijd op het bankje zit en zie hoe het land onder een paarse gloed vervaagt de dag er schoner verglijdt alsof ik door mijn vaders ogen kijk met dezelfde oren de stilte beluister hoe mijn gemoed zich beroeren laat terwijl ik huiswaarts fiets de herinnering hier zacht gedijt…

Bekoorlijk dans ik naar het licht Zwemmend in iedere traan woont de zee die een waterhemel aan zeesterren in dromen spiegelt De anemoon wiegt zich zacht murmelend tezamen met de algen Rijgende koralen als vurige ogen volgen mijn danspassen op het mulle zand en in een pirouette swing ik mij moeiteloos huiswaarts intens gelukkig…

Bekoorlijk dans ik naar het licht Zwemmend in iedere traan woont de zee die een waterhemel aan zeesterren in dromen weerspiegeld De anemoon wiegt zich zacht murmelend tezamen met de algen Rijgende koralen als vurige ogen volgen mijn danspassen op het mulle zand En in een pirouette swing ik mij moeiteloos huiswaarts intens…

je kleedt je aan stift je lippen befietst straten legt de wereld vast ook hen die niets vermoeden of toch de kou kruipt dichter tot de batterij overlijdt de tocht huiswaarts aanvangt bij thuiskomst zie je hoe je mascara rondom je oog is uitgelopen en het rood op mijn tanden kleeft en mijn t-shirt binnenstebuiten aan heb zo'n dag…

Beroofd van schaduwspel en luwte ligt ’t in de wind en heet nog plein vrees ik door kerk en cafetaria bekeken wie daar blijft steken wordt gezien vindt er geen reden tot flaneren zal dus huiswaarts keren zonder zich te kunnen zetten bij een boom met bank of op een knus terras daar waar de herberg was werd recht gesproken over roof…

ik fluisterde het is nooit of nu toen wij onder de paraplu in het gutsend regenwater huiswaarts liepen je keek me aan zag je ogen voorzichtig heen en weer bewegen gevoel nam ratio eens goed de maat in doorslag geven je lachte ja suste mijn gefluister met een kus die het hele universum sloot toen ik dieper in je mooie ogen dook…

het waren je ogen gekarakteriseerd door hun volheid en intensiteit een mengsel van pure arabica en een vleugje robusta van de beste kwaliteit die mij huiswaarts deden keren met een peperduur espresso- apparaat dat ik niet van plan was om te kopen elke keer als ik nu zo’n capsule ga verwerken zie ik ze weer vóór me je ogen maar dan…

Ik onthaast mij huiswaarts, opstandig, over te lange dijken, vind geen troost op de brede torso van de morgen, houden blokken stand,spattend schuim tatoeëert het ruige corso van de zee, vermaalt mijn zicht tot broze vlokken, blaast de natte westenwind, mij de zatte lokken droog, te veel geluid om mij heen, in deze…

een jonge Cruijf in de dop speelde met anderen in een speeltuin in de buurt nog even balletje trappen afgelopen woensdagavond keerde jij op de afgesproken tijd niet huiswaarts, velen gingen opzoek in de hoop je te vinden verleidt door mooie woorden liep je te goeder trouw de verkeerde kant op slechts negen lentes mocht je worden…

gemis, breed uit ogen, glijdt traag rond de rand van de dag ik dwaal in het voetspoor van de dampende morgen, het bruidskleed in najaarsblauw de vogels in mijn hoofd dalen week en schuw en de lucht kent niet eens het huiswaarts keren de wind voelt het huilen niet of de verte in jouw hand wanneer ik nergens adem en ongeschonden…

jouw adem al jaren weggezonken maakt de zomer, de bloemen koud want niets dan schaduw roept het vluchten, de zware druppels losgelaten weg van ogen, de oude woorden lichaamloos, dwars door wind voorgoed verlaten, het kind in armen de stilte, ver en lusteloos jij geeft niet meer of nooit geweten het praten huiswaarts dichterbij…

alsof we druppels zijn jij en ik uit de ochtend geboren in wit en blauw zei ik we kunnen door de velden waaien en weer huiswaarts keren ons uitstrekken tot zee en strand ‘of tot twee vogels in volkomen stilte’ zei jij ‘ik zal de zon op jouw lichaam zien en alle dagen je ziel’ en ik glimlachte om wat jij zag daarna…

Ik slenter somber zonder inspiratie op de pier de zo vaak helende zee werkt niet mee, een man met ‘n gezicht als ‘n donderwolk passeert, alsof ik mezelf tegen kom en schiet in de lach in mijn hoofd klinkt het lied ‘Stormy Weather’ ik draai me om, de pier is leeg er is niemand heilig vuur brandt weer als ik huiswaarts keer…

Als een jager staar ik naar het woud waar het goud glanst het is nacht en dag Ik heb het in mijn hand bijtend spoort het mij aan het begroeide pad te betreden maar ik bied weerstand want onvoldoende uitgerust Mijn retina geïmpregneerd keer ik huiswaarts Nog voor halverwege hou ik halt Ik doe mijn ogen dicht een siddering trekt over…

dag prachtige vogel heel alleen op die tak ik zie je wel zitten fijn op je gemak je fluit mooi en hard kijkt mij daarbij aan toch is het nu beter om huiswaarts te gaan zal ik je wat geven of heb je geen nood ik kan het best missen zo'n klein sneetje brood dag prachtige vogel met je vleugels startklaar ga snel naar je vriendjes…

Uitgewaaid, met rode wangen huiswaarts keren om dan weg te dromen bij een knetterend haardvuur verstrengeld bij elkaar. De herfst is daar.…

niet dat ik daarom vroeg en het licht mij het bed uit joeg was het mijn geweten die dat vroeg of is er iets waarom ik niet loeg ja, wellicht de naweeën van de kroeg aanvankelijk het schone nog voor de boeg later was het de zwaarte die ik huiswaarts droeg velen kennen die weg, dat gezwoeg ik was dronken van al die gedichten zware, luchtige…

Wegslikkend mijn braaksel Verkies ik het verder laven Toegevend aan krankzinnigheid Wenk ik de ober met vertroebelde blik Gemist genot doet mij dorsten Dorre eenzaamheid is de drang Smacht ik naar vrouwen en borsten Verdringt de illusie het maakt mij bang En als ik eenzaam huiswaarts keer Bespot door anderen in ongewis Val ik op mijn bed…

een dag hard werken in een oververhitte ruimte maakt het buiten kouder dan het laagje ijs de wagen ontdooit nauwelijks ramen beslaan al snel met geademd ongeduld heel wat later wordt het langzaam huiswaarts glijden over aangekoekte en bevuilde wegen als ik tenslotte mijn eigen straat inrij is alles zuiver wit, slechts dierenpootjes…

ik wil het zwijgen bewaren, erin bewegen zoals schaduwen van wind de armen houden in een schommelende traagheid terwijl ik kijk naar het standbeeld van vergeefse woorden de lucht gaat er doorheen ook door de koudste dagen en wanneer berusting met vleugels slaat droom ik nog eenmaal over huiswaarts keren *afbeelding…

Heel tevreden keerde ik huiswaarts, als ik eraan denk krijg ik alweer heimwee naar al die kleurencontrasten. Foto: Dick Voogd…

Dit gedicht gaat huiswaarts, wil ons het afscheid mededelen. Jij was hier ook. We hebben gekeken hoe de populieren weken voor een groter feit, een landschap zonder geheimen. Rotte geuren uit de sloot, eeuwig brandende bermen, de geur van verse mest op het land. Het wijkt, raakt langzaam op de achtergrond.…

Toen de dag de avond op haar mond kuste, keek ik bewonderend toe, om dan snel huiswaarts te keren, de avond wachtte. Toen de avond de nacht omarmde, en de lichtjes in haar boog bloot gaf, keek ik bewonderend toe, legde mij te ruste. De nacht ging langzaam tot haar stilte.…