Alle inzendingen over ijzel

straten lekkere vrieskou met een zonnetje en witte wolkjes ademweer midwinter een blik op een Donald Duckje dat verloren op straat slingert associeert haar met schoonmoeder en vader uit de tijd van toen vroegere onzekerheid houdt haar nu met beide benen stevig op de grond je kunt trots op me zijn klinkt haar fluister tussen ijzel…

Het winterweer maakt zijn rentree - het leven geurt naar winterpeen, naar boerenkool en bisschopswijn - brengt mist en ijzel met zich mee én feest en vrede, een heel nieuw jaar met veel beloften van ... De winter maakt een koude start. * Wanneer, oh wanneer kom jij en verjaagt de kilte uit mijn hart?…

wanneer het geglazuurde dons onder gestrooid zout krimpend tergend traagzaam er vergrijst mistig wollige nevelen nu luchten over verkeer dat treuzelig rijdend bruingrijs met pekelregen sproeit naar de schuifelende wandelaars op het spiegelgladde wandelpad waar koning winter net nog heerste zwaait nu vrouwtje dooi het scepter zo met ijzel…

Maar Koning Winter dacht dit jaar Niet alleen een echte AMBTENAAR mag volgens mij met december reces Dus accepteerde hij de wijze les Kwam niet opdagen, geen sneeuw, ijzel of andere winterpret Neen, Koning Winter is met reces, dus: DIE LIGT IN BED.…

Ik heb getracht de zin van het bestaan te zien en ook die van de mijne Maar ik zag veelal donkere wolken, striemende regens, hagel, sneeuwstormen, ijzel en gladheid met heel veel vallen en weer opstaan En dan de wind, die winderige wind zowel uit oost, west, noord en zuid snoeihard lang m´n hoofd razen Maar ook soms een spatje zon voorafgaand…

De hemel kleurt zich grauw de vogelvlucht is nu in trek de wind blaast voort sneeuw, ijzel, koude front de zwanen aan het firmament spreken hun eigen taal de seinen vliegen heen en weer de sterksten zijn op kop de vissen en het waterdier de zuurstof door het wak de maanden duisternis de traagheid door de kou de mensen en de wintersport…

Ik sta hier nu de winter wel te loven maar heus ikzelf ben zeer voor kou beducht voor sneeuw en hagel sla ik op de vlucht en ijzel laat ik me heel graag ontroven. Toch is er ’s winters iets daar gaat niets boven: die fijne oergezonde spruitjeslucht!…

de boze uren als dagen aan de winters van onze oude appelbomen een andere dag is het vuurwerk een jaar dat is begonnen met het knagen aan de tijd veel vaker is het vragen niet aan antwoorden gebonden we raken elkaar niet kwijt als de nacht komt met vrijheid slaapt de dag door wild verlangen we dragen elkaar door de nijd in ijzel…

beeld je in dat wat tot nu geweest is enkel winterslaap was winter, kou, regen sneeuw en ijzel roest op het raam ’s avonds vroeg donker ’s morgens laat licht ouder worden is ontwaken uit die winterslaap en de hese kleur van lente herkennen ouder worden is een kwestie van ontwaken je ademloos en begerig niet verwachten aan wat komt brood…

Vertel het smeuïg bij de gado gado Met ijzel, sneeuw en hagelwitte rijst Het schijnt dat hij weer uit zijn graf herrijst Als Hiemstra hurricane dan wel tornado Je zusje Roosmarijn heeft de mond vol Van vuurspuwende tongen uit de wolken En bliksemslingeraars met berenbolken Ja onze waterstand eist reeds zijn tol Rijst straks de warme…

moeizaam gaat de adem 's winters bomen staan te bladerloos alles slaapt een heel klein beetje zuigt wat lucht nog door zijn tanden met een fluitgeluidje ijzel met een zinderig toontje regen me een sneeuwmond stilte. 't lijkt wel nachtelijk slapen of de diepslaap doodzijn. is de egel in de takkenbos gekropen?…

aan beiden zijden van het bestaan en tracht hij zorgvuldig de gemene deler der geheimen te benoemen Een onbezonnen daad in de kiem gesmoord Letterlijk vertaald en gehoord in een veelvoud van woorden waar niemand aan wil En eerlijk gezegd hij al evenmin, ook al acht hij het oplossen ervan als bindend… Het winterlicht van sneeuw en ijzel…

Je draagt warmte, licht en blijheid Maar ook droefheid en alleen-zijn met je mee Je draagt regen, ijzel en striemende stormen Maar ook een eerste afdruk in versgevallen sneeuw Je draagt de uit de grond gestampte kerstboom Maar ook het nieuwgeboren Christuskind Je draagt het juk van een consumptiemaatschappij Maar ook de glans in blije kinderogen…

Inmiddels Wetend dat de leugen tot waarheid reïncarneert Jouw ogen bevriezen de regen in ijzel en Ondertussen is 't de kamer die vibreert Hartstochtelijk regeert jouw kalmte in Een ruimte vol van zwoelte. Zinnen Gevormd door leven in het verleden Onwetend hoe de toekomst te beginnen Gezonken tot de diepste bodem.…

En striemen buiten sneeuw of regenvlagen en is het door de ijzel spiegelglad, of hoor ik donder door de wolken jagen, als jij vraagt: ~wil je koffie lieve schat,~ dan is ‘t dat mijn chagrijn voor blijdschap wijkt: omdat je dan zo lief en olijk kijkt.…

bij als ver af links en rechts glijden ze in een springtij van eeuwig jong zijn die met de capuchon de jongen met blauwe muts en het meisje met roze jas plakken het rijstdun wit stevig vast in de handen tot grote ronde ballen ze hollen uitgelaten tot ze later moe zijn en dun van adem als het traag rijzend rood van de avond het vlies ijzel…

van de harde realiteit dat we maar éénmaal in hetzelfde water kunnen zwemmen - blijkbaar is mijn perceptie gedrogeerd met hypochondrie, hetgeen ik altijd met humor wist te omzeilen maar klaarblijkelijk is het gebeurde zo intens dat mijn gevoel bij de uit en inheemse nachtschade kan worden gevoegd deze begoocheling klettert als ijzel…

Steeds vaker een wonderlijk beleven, er steken groene wijsvingers omhoog uit zwarte aarde naar de hemel, de bomen hebben zich niet vermomd met ijzel of sneeuw, maar met het fluweel van mossen maakt hun deel kraaien krassen met een klagende geluid de stilte uit van weer en wind heeft met passende voorkennis een ander klimaat al heeft…

Vervarelijke Winter, laat u murwen, u verzoeten: dek alles, eer gij vriezen komt, voorzichtig, in de snee; ‘n ijzel op de bomen niet, die breken zouden! Wee der takken, als ze ‘t wegen van de ijzel tillen moeten! In stukken slaat ge, Winter, dan de bomen.…

Wanneer de ruige sneeuw de Alpen niet zal dekken, Wanneer de zomer heet zal ijzelen van kou, Wanneer de locht het land zal weigeren de douw, Wanneer 't gedierte zal de Oceaan uitlekken, Wanneer de noorder-pool de zeil-steen niet zal trekken, Wanneer de grijze wolf het schaap zal wezen trouw, Wannerr de vrouw een man, de man zal zijn een vrouw…

zij werd nimmer uit zijn hart verwend blad’ren vallen bruin vaal van hunne takken op straat de mens kijkt naar donk’re luchten weg van den dromer wie ziet hem zuchten tergend traag zwaar aangeslagen zal hij zakken zij ziet als enig kans op z’n ontkluistering richt naar ‘m draadloos in haar befluistering haar oog tot op ver na storm ijzel…

Onvindbaar verloren woont het kind der liefde in mij, legt witte ijzel smeltend vrij. Beeldig zilverkleurig bloemachtige glinster, adembenemend hell in het bijzondere finster. Winterse glimmering, sfeerijke bloemenpracht beroert de hartsromantiek als sprookjesnacht.…

elk jaar als lente winter verslaat scheurt de kalender het laatste blaadje die van jouw geboorte dag en maand onthult elk jaar als bloesem ijzel dooit blijken we rijker gezegend met de liefde die jij fonkelt en stralen laat elk jaar als bloem knop verlaat feesten wij het geluk dat jij brengt in de harten en levens die jou ontkiemden…

De mus sprak van vorst en van ijzel, En sneeuw zo schriklijk hoog, Dat zelfs de schuwe merel Aan ’t keukenvenster vloog. En hoe zij soms van koude Gemeend te sterven had, En eenmaal, gepraamd door de honger, Bijna in een vogelhuis zat!…

's Morgens krabt mijn vrouw ijzel van de bushalte: tijden komen weer. Morgennevel ruist. Nadert langzaam een onweer? Kabels zijn vol stroom. De eerste schoolsdag hupt het meisje vrolijk voort, kijkt dan huilend om. Ik tuur overal de klamme nevel in, dan steekt een witte zon... Een kleuter begraaft dode lieveheersbeestjes.…

Een keien weg met een laagje ijs, is onberijdbaar Een Heuveltjes weg met ijs, te gevaarlijk Een Berg met sneeuw, gewoon niet proberen Een weg vol ijzel, heel voorzichtig reiden Geef ons maar code geel of oranje Dan kijken we achter onze Geranium naar buiten Maar ik heb er schijt aan Ik doe er niet langer aan mee Je kunt mij waarschuwen…

In de donkere dagen van Kersttijd is een kind van licht gekomen, de maan stond helder over de dijk en ijzel hing aan de bomen. Onder de doeken in de krib daar lag dat lief Jezuskindekijn en spelearmde en van zijn hoofd ging af een zuivere lichtschijn.…

De lucht is blauw , de vloed is ijs, 't Blinkt al in de avondzonneschijn, En langs de takken, bruin en grijs, Hangt de ijzel, als een blank gordijn ; Daar vliegt, met korte vleugelslag, Een kraaienzwerm door 't pijnboomhout... 't Is toch een heerlijk ding in 't woud, Zo'n winterdag, zo'n winterdag!…

Ja soms zijn er wolken die op oneven dagen breken vorst sneeuw ijzel of regen door gevoel willen kweken. Zonder ideeën of echt doel dan die seringen en dingen waarover we samen urenlang kunnen bomen of zingen. Heel verlegen verlevendig ik die beelden in een gedicht. en uit jij op jouw manier je ogenblikken met liefde gericht.…

Met het oude ochtendgloren wordt de winter weer geboren Mensen in warme winterjassen die voor d'ijzel op moeten passen Zonnestralen langs witte velden die ondanks dat wintersweer melden Kinderen die met ouders schaatsen die zich glijdend van stek verplaatsen Met als beloning warme chocomelk er is genoeg voor 'n ieder,voor 'n elk Om…