Alle inzendingen over je eigen dood

Ik ben me van mijn eigen dood "het Lazarus" geschrokken Ik kon weer opstaan en ben vertrokken!…

wij stonden in het zonlicht jij en ik toen je over je eigen dood ging spreken ik kon niets zeggen van de schrik de lach was uit mijn hart geweken je had je woorden rijpelijk overdacht ik zag je ogen groot en vragend staan stil drong je op een antwoord aan ik wist het niet je vraag kwam onverwacht lees dit nu als een veel te late…

Maar de dood is slechts de stilte nadat het laatste woord geklonken heeft dat ieder meeneemt met zichzelf en invult in zijn eigen leven. Soms is de leegte prominent vaak ook snel vergeten. Verdriet verdroogt goed om te weten bij je eigen dood.…

Dat het ons lot is onze eigen dood te sterven, lieten ze weten. Als waren ze vertrouwd met een afweging als deze. Anderen strooiden met woorden van liefde. Als zou je de moed in de eenzaamheid het moment en de keuze niet proeven.…

Een mortiergranaat is gemaakt om mensen open te rijten Het kan een kindsoldaat zijn Een brave man of vrouw Die medailles komen er Dan doen we niet aan rouw Maar als een granaat Per ongeluk afgaat Is bij flarden eigen dood de afschuw levensgroot…

Misschien ook straks nog sloffies één aan elke poot je moet me dan zien lopen ik schaam mijn eigen dood. Een hondje met een strikkie en een jassie aan ik voel mij niet gelukkig om zo voor aap te staan.…

wat gebeurt er, wat blijft me over als de vanzelfsprekendheid van leugens naar buiten rolt als er niet meer gezongen wordt en dat besef mij naar binnen lokt om een eigen dood te sterven is er nog een grotere stilte dan de waarheid wanneer de betekenis van leegte een stem krijgt druppel bij druppel opengesperd geërfd in een…

Hoe erg moet het lijden voor hem geweest zijn om te leven met onzichtbare pijn in een wereld waarin hij niet meer wilde zijn Zijn innerlijke kompas was in nood daarom koos hij voor z'n eigen dood Nu leeft hij in z'n eigen "stilte van het licht" Maar wat hij achterliet gaat nooit uit het zicht...…

volmaakt is alleen de leegte een niets zonder gebeuren toch betreurt de mens zijn werken zonder kroon volhardt hij om te slagen in eeuwig ongerede taken tot aan zijn eigen dood pas nadat hij voor het maken de kansen nam en heeft gehad wordt zijn uiterste prestatie op juiste waarde ingeschat elk leven blijft bij streven…

Leef jij je eigen leven, dan leef ik ik mijn eigen dood. Want jij kunt me nooit geven wat ik je allemaal bood. Leef jij je eigen geluk, dan leef ik mijn verdriet. Je maakte zoveel stuk, waarom zag je dat toch niet? Leef jij je eigen waarheid, dan leef ik mijn ongeloof.…

al herhaalt de stilte steeds méér van alle doden blijf ik het langst bij jou en bij mijn eigen dood kopieer ik wel jouw zwijgen; mijn lichaam scheefbuikig, bloedt toch immers leeg het schreeuwt : stil toch je weet dat de aarde kraakt in kelen van dronkaards en dat zelfs de glazen broeikas buiten blijft staan ik sterf gewoon…

Met mijn eigen dood voor ogen, leef ik iedere dag opnieuw, zoals mijn allerlaatste dag. Vandaag werd de lente weer geboren, zoals mijn allereerste dag. Gisteren is vannacht te jong gestorven. Ik hoop dat morgenochtend op me wacht. Vanmorgen heb ik mijn rugzak afgedaan. Vanmiddag heb ik me voorbereid, om vrijgemaakt op pad te gaan.…

Voor alles bestaat er een soort pilletje maar vóór alles geldt je eigen willetje want er gaat zeker iets boven de pillen: in alle soorten, maten, dieptes en hoogtes, van tegen geboorte tot eigen dood, iets dat de farmacie ‘de pil’ niet wil je eigen zijn je eigen ik je eigen wil daar is niets zweverigs aan maar gewoon van jezelf…

Er komt een moment in je leven dat je nadenkt over de dood dat besef je als je langs de graven loopt waar de tijd is versteend en stilgevallen voor hen die zijn gegaan met hun eigen geschiedenis en bestaan dan word je door weemoed overvallen als je denkt voor mij valt de tijd ook een keer stil en word je geconfronteerd met je eigen dood waar…

Hoe kan het zijn dat ik die toch mijn eigen dood niet vrees – integendeel – zo hartverscheurd en zo intens vol pijn kan staan aan deze kuil waarin nu jouw vermoeide lijf zal gaan verdwijnen en dat ik toch na al die doden weet dat dit geen laatste rustplaats is maar slechts de nette opbergplaats voor stoffelijke resten dat jij bevrijd…

Het feit van onze eigen dood, die een feit van leven is. Nog steeds wacht ik op die dag. Op het optrekken van de mist. Op het vallen van de schellen, van onze ziende blinde ogen.…

waar je mijn naam blijft herhalen door gulpende pijn je hebt je eigen dood begraven…

Terwijl die mensen in hun nood nog steeds naar hun eigen dood verlangen.…

Ik neem hem in mijn arm en zonder spreken vaag ik de oorlog weg en kinderkanker, mijn eigen dood, het monster van de tijd. Ik lieg hem voor en red hem tot wij beiden slapen in gestolen veiligheid. ---------------------------------------- Uit: 'Gedichten die vrouwen aan het huilen maken'. 2015.…

doden Als zusters hun gezichten kluisteren in de onzichtbaarheid van geweven koepels dan dreunt geschut en branden landen Als de cloaca van de wereldpijn zich open spert ligt er een ei van oorlog in ons midden.…

Voor onze eigen dood? Bij al die vragen even stilstaan. De antwoorden ken ik al. Onvoorstelbaar. Onbewust.…

een leeuw verscheurt een antiloop en voorkomt zo z’n eigen dood -noodzakelijk wreed een krokodil verdrinkt een gnoe zo komt hij aan z’n eten toe -noodzakelijk wreed een condor vergrijpt zich aan een lam zodat z’n gezin ook weer eten kan -noodzakelijk wreed een dier doodt zodat hij eet een mens…

Moe van alle misverstanden wil ik eigenlijk weg van haar Met mijn tong tussen mijn tanden maak ik een hulpeloos gebaar En zo sta ik dan te zwijgen in mijn eigen dode taal Ik kan de deur niet open krijgen en voor de zeventigste maal voel ik haar ogen in mijn rug Ik beloof,voor het donker ben ik terug voor de ochtend keer ik weer om Ik ga…

dood…

Nu dan de nederlaag geleden is, De Geest der Nieuwe Mensheid, die de hoge Geest der Muziek is, zich ver heeft onttogen Aan het Nu, vestig ik, dwars door de duisternis Des daags, en door mijns eigen doods donkere duisternis, Dwars door de tijd en ruimte heen, mijn ogen, Die mij nog nimmer, neen, nimmer bedrogen, Op hare verre, eenzame…

Want wie een ander ooit begraaft, staat oog in oog met eigen dood; in rouwkleding snel opgedraafd, verschijnt het laatste avondrood. Terwijl ik naar beneden tuur naar het hout dat dieper daalt, voorvoel ik al mijn laatste uur dat hier eens wordt herhaald.…

Ik ga mijn eigen dood uitkiezen, ik ben een vinexvrouw, geen buitenmeisje. Ik loop in mijn vlinderbroekje op het terras, ogen ploppen overal uit, uit mijn benen, mijn buik en mijn broekje is zo klein zacht en zo champagne, hier in deze wijk met houten kades zonder water, waar meisjesbenen tegen de gevel groeien.…

Sterf rustig, zomer, prijk uw leven uit Met droeve dos van bruin en glans van rood, Bekrans met vallend geel uw eigen dood, Geef willig de aarde uw bladertooi ten buit, Der voedster, uit wier schoot in 't jonge jaar Gij schoon zult rijzen van uw stervensbaar.…

Gewone mensen onderweg, een bus vervuld van eigen doodse stilte. De stilte van de misdaad in de nacht, of van een wisse dood die op z’n kansen wacht. Achterin Asraf en hij kijkt naar buiten. De kraters in de weg, hij kent ze allemaal, twee keer per dag beleeft hij hun verhaal.…

Natuurlijk denkt Jeronimo ook aan zijn eigen doden in deze dagen. mijn doden: gezelschapsmensen zijn ze zeker ze houden nog plaatsen vrij Meneer Jeronimo 7 De foto is van Martien Valcke. Zie http://on.fb.me/bIgC8K …