Alle inzendingen over jeugdig

Als alles dood in mij lijkt te zijn Een ijzige stilte mij het ruisen belet Ligt mijn schoonheid verborgen en ongezien Wachtend op de warmte van de lentezon Omarmd door deze met welgemeende liefde Aanvaard ik dit mokkend huilend doch verheugd Om dan gewillig mijn volle schoonheid te tonen Wederom opgebloeid in al mijn jeugdigheid…

Ze leerde hem de werkelijkheid te aanschouwen bij het schilderij in een wereld die veranderd was de sombere kleuren mysterieus op de gegeselde lichaamsdelen deden pijn aan de ogen de jongeling voelde wel maar kon er met zijn verstand niet bij, dat iemand dit vertelde bij het schilderij, dat hij aanschouwde als onderdeel van zijn jeugdige…

Pesten gebeurt niet alleen door elk jeugdig individu het blijkt ook voor velen een gewoonte op de werkvloer ook daar gaan volwassenen voluit op de pesttoer je kunt je afvragen hoe infantiel zijn de volwassenen van nu hoe is opvoeding nog mogelijk met zulk kinderachtig gedrag jongeren pesten niet omdat het moet, maar gewoon omdat het mag…

ik weet het grut de grijze bolletjes pluis hoor ze piepen in hun huis waar het ouderpaar de bekjes vult van het jeugdig ongeduld in roets en schicht met tomeloze vaart tot de herrie is bedaard het wollig spul op de laatste zonnestraal in alle rust de nacht ingaat…

Als de wereld Om mij heen Continue verandert - Verander ik mee Of ik wil of niet Dat lijkt op Het oog normaal Maar dat is Niet het hele verhaal, Want is het niet Eerder de leeftijd Die van ons Andere mensen maakt En ons van jeugdige Onbezonnenheid meeneemt Naar volwassenheid, Ons leert life events In bezonken wijsheid…

ik heb je in grote lijnen getekend belegd met kleuren glas uit wat voorhanden was details gesneden en gepast zodat het eigene herkenbaar lag je warmte als ondergrond gekozen stralend uit gezicht en ogen jij leeft in mozaïek speelt licht en jeugdig in de vreugde van je ziel…

ons voorbijgaan vordert gaandeweg pratend, sapstromend wandelend over jeugdig gras verderop staan bomen haaks op gedegen aardlijnen elke week is het een kwartier eerder donker voorlopig is eeuwigheid gevangen in onsterfbaar steen in de late schemer van deze kortstondige dag…

nee ik vervel niet meer geen nieuwe roze huid die jeugdigheid naar buiten uit scheur stukjes leven die ooit geluk hebben gegeven zo uit mijn vel het schoont verlost me van herinnering maar gloeit na als hel zo raak ik de kern voel me in genaakbaarheid zo ferm want ik ben gelukkig alle ballast kwijt…

Verdwenen was die jeugdige lach. Zo kwam ik haar onlangs weer tegen, In de sneeuw, liggend op de grond. Haar ogen gesloten van schaamte, Helemaal koud, het was zo dat ik haar vond.…

Ik probeer me jeugdig te houden spring op de fiets (elkektrisch) en snel richting Concertgebouw voor een middagconcert van het Amsterdams Gemengd Koor waar mijn man in meezingt fiets met ketting op slot aan de paal en pal recht loop ik naar de ingang dan overvalt me een massa mensen gebogen en langzaam lopend sommigen zelfs krom, sommigen…

soms droom ik het grote diep en ik duik in al mijn naïviteit jeugdige zorgeloosheid en zweef ja weer op verwachtings - volle wolken en ik lach en gil en proest als nooit tevoren en ik leef en zweef en iedereen mag het horen ik leef en duik en zweef en droom soms wel…

we waren nog jong jeugdig en vrij. maar die tijden zijn al jaren voorbij. dansen onder de maan, de sterren die komen en gaan. ooit zal ons leven kapot gaan, worden wij van elkaar gescheiden en zal een van ons stoppen met lijden. de tijden, de tijden zijn veranderd. niets is meer zo als het was.…

Jeugdige vrouwen in kleurige jurken fietsen in vliegende vaart door de stad, hun wijde rokken wapperen losjes als fleurige ragfijne goochelsjaals, dansende lokken, bewogen door vlagen, ze kleuren een heerlijke tropische dag in hun vrolijke speelse zomerse dracht, hun beeld betovert de Spiegelgracht.…

er is geen verwelken aan de kleuren van je bloem in jouw hart bloeit leven in de finale van een symfonie klinkt ook nooit het einde het is de weerklank van begin jij zit er tussenin je lach is jeugdig maar in je ogen glanst herinnering zo kom je over tikje frivool met passend bloot zo ontspring jij steeds de middenmoot…

Mijn hart gelijkt het jeugdig groen, dat asemt in den dauw des morgens; maar zwakt, des avonds, moe geleefd, vol stof, vol weemoeds en vol zorgens!…

hij schuifelde zonder houvast geruisloos want de stoep was nat zijn armen onbeweeglijk in een lange regenjas handen in de zak zijn haar grijs artistiek en op de schouders zo kruiste ik zijn pad een trotse kop met felle blauwe ogen een scherpe neus mediteraan gebogen hij lachtte zon en jeugdigheid de regen maakte in zijn…

Er bruist jeugdige energie uit jouw eigenzinnige bron onder gevoelens verborgen om geroezemoes te ontlasten eenzamer in het tumult niet ver weg van de mensen onder een dalende avondzon in een zwijgtaal vol emoties nu je danst als een lentebloem bikinimeisje omdat het goede leven aan nieuwe avonduren begint in de schildersschaduw…

Maar nu het einde haast geweven is aan de tijd die ging en ik hier sta met lege handen, met grijzend haar en zonder het beminnen van toen het jeugdig zong in eindeloze weiden: leg ik mij neer en kan alleen nog teder zijn, en al de liefdes die vergingen in de schaduw van mijn hart beleven, en weten dat het avond wordt.…

er zitten lacunes in de lucht waardoor ademen moeilijker is en horen bijna onmogelijk is geworden daar waar emoties altijd jeugdig vleugden lijkt het ontbreken van jouw aanwezigheid te resulteren in moeizaam gehijg jij was al eten en drinken voor mij maar zonder jouw adem voelt je afwezigheid als het einde na een onverwachte…

Laat het toch Laat haar in onschuld Geef niet uw gruwel ervaring Ontzie, zwijg, ze is nog zo jong Zij moet het zelf ondergaan De jeugdige onschuld Het onvermoede bracht het noodlot En zij onderging de ervaring Voorgoed in alle eeuwigheid Balancerend op mijn wankele stoel Voel ik de strop der verwurging Gewraakt de wroeging mijn luisterend…

ik woon in de kruin van mijn boom overzie met trots de heerlijke stek vol jeugdig gekwetter geen monument maar wel erkend door het bos heb gebogen en in opkomen weer naar hoogte gereikt twee keer een gele stip van hakkers ze konden mij niet pakken rond mijn stam bloeit lente reeds de winter is niet langs geweest…

ik kan ze lezen de kleine lijnen op jouw gezicht wij hebben ze in geheimschrift samen geschreven een jeugdige aanzet in schaduw verborgen verdiept zich door zorgen maar ook je lach in warme gulheid gegeven blijft zichtbaar leven onze taal komt in tedere tekens van binnenuit schrijft liefde zacht op je huid…

jij slingert jezelf als een ondeugend aapje van tak tot tak en hoog in de boom daag je me uit je vlooit de hond en de kat je klooit met mijn gemoed op een vreemde manier voelt dat goed want jouw jeugdige overmoed zegt stoute ogen en steels voorovergebogen dat je weet wat mij beweegt dan zeg ik amen ja, dit is liefde…

IN HAAR ALBUM. Eén ding is nodig. Vraag de landman naar geen garven van het afgemaaide pad! Verg de appelboom geen vruchten, als hij afwierp wat hij had! Wacht geen bloemen van de Zanger, nog vermoeid van Nieuwpoorts slag, waar het Album ener Jonkvrouw zich versierd door achten mag! Wacht gij evenwel een versje, zonder tooi van taal gerijmd…

Op de fjordhelling grazen geiten onbezorgd hun leven slijtend, beelden al springend de aard der Noorse vertellingen.…

Lange staken grijs en grauw groen mos hier en daar de kilte van de dood straalt er af en toch: het leeft van binnen het stroomt naar alle vezels het groeit er zijn weer knopjes nog een wijle: teer groen jeugdige overmoed snelt naar volwassenheid maakt plaats voor nieuwe knop wat gaat het leven snel Revitalis.…

Tussen antwoorden van stilte onder invloed van liefde onzichtbare vriend, door ervaring wijzer in jeugdig verlangen naar diepere dromen schud je de boom, nooit in woorden gesproken in verzoeking onder het kader van de maan kom je bij me in zeldzaam proberen aan de rand van het meer probeer je stilte te vinden heruitvinden, voelen probeer…

ik zoek verdwaalde woorden in verborgen hoeken van mijn geest waar zij huizen onder stof en tussen muizen in schatkamers van eens geweest ik poets ze op ontdek nog andere rekwisieten zo maak ik het verhaal compleet niet uit de oude doos maar jeugdig broos weer klaar voor een nieuw leven hun bestaan heeft generaties goed gedaan…

Dagelijks meer eerzuchtig En minder in staat tot iets groots, Telkens wanhopender roepend Om kracht of de kalmte des doods, Dagelijks vuriger wensend Naar schoonheid, gezondheid en vreugd, Dagelijks ouder en bleker, En verder van blijdschap en jeugd - Ik zit in de bloeiende velden, Die schittren van zonneschijn, En alles is jeugdig…

Het jeugdige door mij felbegeerd, het ware talent nog verscholen Ze raken bij mij de juiste snaar, ben blij dat zij bij mij inwonen. Een leven zonder hen ondenkbaar, Ik hou van hen...mijn zonen.…